ตอนที่ 14 ช้าไปใช่ไหม
เสียงเปิดปิดประตูในเวลารุ่งสางดังแว่วกระทบโสตประสาทของคนที่เพิ่งข่มตาหลับได้ในไม่นาน ให้รู้สึกตัวตื่น แล้วลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนเดินคล้ายย่องลงมายังชั้นล่าง พลางกวาดสายตามองหาใครที่คิดว่าควรอยู่ ก่อนจะเห็นนิษฐ์รัณดากำลังง่วนอยู่ในครัว
ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนหมุนตัวเดินย่องกลับขึ้นชั้นบนไปทันที
ในขณะที่อธิษฐ์หลังจากที่ภรรยาของเขาคล้อยหลังออกไปไม่ถึงสิบนาที บานประตูที่เพิ่งปิดก่อนหน้าก็ถูกผลักเข้ามา โดยที่อีกฝ่ายถือวิสาสะเปิดประตูโดยไม่คิดเคาะประตู จนเขาที่กำลังมองทอดสายตาออกไปยังนอกหน้าต่าง ยืนคิดอะไรเพลินอยู่นั้นกลับต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกกอดรัดจากใครบางคนจากด้านหลัง พร้อมกับเรียกชื่อเขาเสียงหวาน
“พี่อธิษฐ์คะ”
“เป้ย!!!” เรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงเข้มดุ ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วมุ่น สีหน้าเป็นกังวลขึ้นมาทันที
“อย่าเพิ่งขยับนะคะ ให้เป้ยได้กอดพี่แบ
