Ep.8
724 คำ
..."เมียน้อย"18+
Ep.8
("นโม")
"นอนร้องให้จนหลับนั่นแหละ. ลืมตามาอีกทีไม่มีใครอยู่เเล้ว. ไอ้พีรภพมันกลับไปแล้ว. เราลุกดูโทรศัพตอน4ทุ่มกว่าๆ. ไลนเฮียเข้าเต็มเลย "
ตื้ดดด/โทรหาเฮีย...|เปลี่ยนเลยเนอะจากอาจารเรียกเฮียดีกว่า
เฮีย. : ฮโลโมเป็นไงบ้าง
เรา. : เลิกกันยังค่ะ
เฮีย : ยังเลย. เห็นต่ายบอกเรามีปัญหากับครอบครัวหรอ
เรา. : ค่ะ. หนูยังไปทันใหม
เฮีย. : ไม่ต้องมาเลยดึกเเล้ว. อันตราย
เรา. : ก็ได้ค่ะ
เฮีย. : เเละที่สักเป็นไง. เจ็บใหม
เรา : ค่ะปวดๆ
เฮีย. : กินยาเเก้ปวดด้วยน่ะหนู
เรา : ครับผม.
เฮีย. : ฝันดีน่ะ
เรา : ฝันดีค่ะ/วางสาย
"ใครบอกจะนอน555 ไปเซอไพร้เฮียดีกว่า ลุกเเต่งหน้านิดหน่อยขว้ากะเป๋าออกมา. พอเปิดประตูเท่านั้นเเหละ. เจอใครละเเม่งเจอไอ้พีรภพอีกเเล้ว"
พีรภพ. : มึงจะไปไหน/กูกลัวสายตา
เรา : มึงทำไมต้องมายุ่งกับกูวะ!
พีรภพ. : กูอยากยุ่งกับมึงจังเเหละ ทำตัวทุเรสขึ้นทุกวัน. มึงเเต่งตัวแบบนี้ไม่ถอดเสื้อผ้าและไปเลยละ
เรา : ได้หรอ?
พีรภพ. : อย่ามายั่วโมโหกู!/มึงจะบีบเเขนอะไรกูหนักหนา
เรา : โอ้ย! ปล่อยกู
พีรภพ. : มึงไปสักมาทำไม! ใครสักให้มึง
เรา. : อย่ามายุ่งกับกู. พอสะทีวุ่นวายกับกูทำไมวะ! อยากอยุ่ก็อยู่ไปกูไม่อยู่ก็ได้บ้านหลังนี้.
พีรภพ. : มึงไม่มีสิทไปเข้าห้องไปเดี๋ยวนี้
เรา : กูเกียจมึง!
พีรภพ. : มึงเกียจกูไปเถอะ. และสักวันมึงจะเสียใจกับสิ่งที่มึงทำกับเเม่กู
✂️ตัด✂️
~เช้าเลยและกัน. ตื่นมาอาบน้ำเเต่งตัวเตียมไปเรียนดิรอไร. ลงมาก็เจอครับครัวที่อบอุ่น. เห้อ~
พ่อ. : นโมมากินข้าว
เรา. : ค่ะ. /มานั่งทุกคนมองเราแปลกๆ. ใช่สิ่กูทำตัวผิดปกติ
พ่อ. : ต่อไปนี้พีรภพขะดูเเลลูกน่ะ. โม.
เรา. : ค่ะ. /เนียน
พ่อ. : ไม่ถามหรอเพราะอะไร
เรา : ไม่ค่ะ.
พ่อ. : น่ารักมากลูกสาวพ่อ
"เราก็นั่งกินข้าว ไม่สนใจใครหรอก. อิ่มและลุกขึ้น. วันนี้ต้องขึ้นเเท๊กซี่ไปรถอยู่ร้านสักเฮียนู่น"
เรา : ?. สวัดดีค่ะ
"ไหว้พ่อเสร็ยจและเดินออกมา. "
... : เดี๋ยว!!!!! /พีรภพเดินตามเรามา
เรา : มีไร
พีรภพ. : มึงกินยาผิดขวดหรอ
เรา : มันไม่ดีใช่ใหมที่กูเป็นแบบนี้. อยากไห้กูบ้าใส่เเม่มึงหรอ..
พีรภพ. : ไม่แบบนี้เเหละน่ารักดี.
"เราไม่พูดไรหรอกเดินมาหน้าบ้าน โบกแท๊กซี่. "
พีรภพ. : รถไปใหนโม
เรา. : อย่าเสือก!
พีรภพ. : มานี่ไปกับ/จับมือเรา
เรา : ปล่อยกู. /สบัดออก.
พีรภพ : ไปพร้อมกู.
เรา. : ไม่!
พีรภพ. : ขึ้นรถเดี๋ยวนี้!
เรา : เออ! /ทำไมเราต้องเชื่อมันด้วยเนี้ย
#มหาลัย
"นั่งมาไม่พูดกับมันหรอก. ยิ่งเกียจๆขี้หน้ามันอยู่. ยิ่งเกียจยิ่งเจอเห้อ~
พีรภพ. : เรียนเสร็ยจกลับบ้านด้วยน่ะมึง. ถ้าไปแรดๆมึงเจอกูเเน่.
เรา : เรื่องของกู!!!!
"เดินหนีเเม่งเลย. ไปเรียนปกติ เจอทั้งปรามทั้งมันนั่นเเหละบอกเเล้วเราเรียนสายเดียวกัน. เราก็นั่งเรียนเราไปไม่สนใจใครหรอก. "
"เรียนเสร็ยจก็ออกมาหาข้าวกิน. โรงอาหาร. "
โม!
"เราหันไป. เป็นปรามเราเลยลุกจะเดินหนี
ปราม : หยุดน่ะโม. ฮึ้กมึงทิ้งกูหรอ. มึงไม่รักกูหรอ. ?
เรา. : ฮึ้ก! กูขอโทษ. /หมั้บกอดปราม
ปราม : ฮื้อๆ. อย่าทิ้งกูสิ่เราเพื่อนกันน่ะเว้ย !
เรา : ฮื้ออ
ปราม : ฮึ้ก
เรา. : ฮึ้บกูขอโทษ. ปราม.
ปราม : ฮึ้บไม่เป็นอะไร. เเค่อย่าหนีกูอีกก็พอ
เรา : ฮึ้ก/น้ำตาใหลเคยอยู่เคยเที่ยวด้วยกันมาตลอด
ปราม. : กลับมาเป็นนโมคนเดิมได้ใหมฮึ้ก
เรา : ไม่ได้แล้วฮึ้ก. ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม. ฮึ้ก
ปราม. : เหมือนสิ่. มึงรองเปิดใจสิ่ โมกูรู้ว่ามันอยาก. เเต่มึงลองทำ
เรา : ฮึ้ก! กูจะพยายาม.
- ผู้เขียน
