การเงินของบลายธ์ part 2
1140 คำ
เสียงโทรศัพท์กรีดร้องอยู่เป็นเวลานาน แต่ยังไม่มีทีท่าว่าเจ้าของเครื่องจะหยิบมันขึ้นมารับสักที จนกระทั่งเสียงเรียกในครั้งที่สี่ถูกตัดไป มือขาวบอบบางจึงได้เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมามองอย่างเกียจคร้าน
"โอ้ยยยยย ใครมันขยันโทรมาแต่เช้าวะ หืม…ไอ้บลายธ์นี่หว่า!! เป็นอะไรของมันวะเนี่ย"
เสียงงัวเงียอุทานขึ้นมาด้วยความสงสัย เพราะร้อยวันพันปี บราลีแทบไม่เคยโทรศัพท์หาเธอเลย เพราะส่วนมากจะคุยกันผ่านไลน์มากกว่า หรือว่าเพื่อนของเธอจะมีเรื่องด่วนจริงๆ
"ฮัลโหล ไอ้บลายธ์ มีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่าถึงโทรหาฉันแต่เช้าแบบนี้น่ะ นี่มันเพิ่งหกโมงเช้าเองนะโว้ย แถมวันนี้ก็เป็นวันหยุดอีกต่างหาก ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญฉันด่าแกจริงๆ นะ"
วาวาต่อสายโทรศัพท์ไปหาผู้ที่เพียรโทรมาหาเธอแต่เช้า ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"วา แม่ครูแย่แล้ว!! ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่รู้จะโทรหาใคร ก็เลยต้องโทรหาแก ขอโทษที่ต้องรบกวนแกแต่เช้านะวา แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ แกต้องช่วยฉันนะวา"
"เดี๋ยวๆ ๆ ๆ ใจเย็นๆ นะบลายธ์ ค่อยๆ พูด ไหนบอกอีกทีซิ แม่ครูเป็นอะไร"
"เมื่อตอนตีสาม ฉันกลับมาจากทำงานก็พบว่าแม่ครูนอนหมดสติอยู่หน้าห้องน้ำ ฉันเลยพาแม่ครูมาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ตอนนี้แม่ครูยังอยู่ในห้องฉุกเฉินอยู่เลย ฉันกลัวนะวา กลัวว่าแม่ครูจะเป็นอะไรไป"
"เข้าใจแล้ว แกอยู่โรงพยาบาลไหน ฉันจะไปหาแกเดี๋ยวนี้เลย โอเค แกรอก่อนนะอย่าเพิ่งคิดมาก ฉันจะรีบไปตอนนี้แหละ"
วาวา วางสายจากบราลี แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไปหาเพื่อนทันที ไม่เกินชั่วโมงต่อมา วาวาก็มาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน ที่บราลีนั่งรออยู่ด้วยดวงตาแดงช้ำ
"บลายธ์!! เป็นไงบ้าง"
"วา!! หมอยังไม่ออกมาเลย แม่ครูจะเป็นอะไรมากไหม ฉันกลัวจริงๆ นะวา ฮือๆ"
บราลีโผเข้ากอดเพื่อนรักไว้อย่างขวัญเสีย ตอนนี้บราลีผู้มีภาพลักษณ์เป็นสาวแกร่ง กลับกลายเป็นหญิงสาวที่ดูอ่อนแอเปราะบาง อย่างน่าเป็นห่วงวาวากอดเพื่อนรักไว้อย่างปลอบโยน พลางเอ่ยปลอบใจ
"บลายธ์ ไม่เป็นไรนะ อย่าเพิ่งกังวลเกินไป หมอกำลังช่วยแม่ครูอยู่ ฉันเชื่อว่าแม่ครูจะต้องไม่เป็นอะไร"
"แต่หมอพาแม่ครูเข้าไปในห้องนั้นนานมากแล้วนะวา ฮึก!! ฮือ!!"
"ถึงจะเข้าไปนาน แต่หมอก็ยังไม่ได้ออกมาบอกสักหน่อย ว่าช่วยแม่ครูไม่ได้ แกต้องใจเย็นๆ นะ"
สองสาวนั่งรออยู่อีกเกือบชั่วโมง ในที่สุด หมอก็ออกมาแจ้งว่า ตอนนี้แม่ครูปลอดภัยแล้ว ให้ญาติไปรอรับที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วยได้เลย
"บลายธ์ ฉันขอคุยอะไรสักหน่อยได้ไหม"
"อืมมม ว่าไง ถามมาได้เลย" บราลีเอ่ยอนุญาตเพื่อนรัก ในขณะที่กำลังนั่งเฝ้าแม่ครูอยู่ข้างเตียงพยาบาล
"ทำไม แกพาแม่ครูมาโรงพยาบาลนี้วะ"
"ไม่รู้สิ เมื่อคืนนี้ฉันโทรหากู้ภัย แล้วเขาก็พาฉันกับแม่ครูมาส่งที่นี่ แล้วบอกว่ามันใกล้ที่สุดแล้ว ตอนนั้นฉันไม่ทันได้คิดอะไรหรอก"
"เฮ้อ!! เวรกรรมแท้ๆ โรงพยาบาลของรัฐที่แม่ครูมีประกันสังคม มันอยู่ถัดไปอีกนิดเดียวไม่ใช่เหรอ ทำไมแกไม่บอกให้เขาพาไปส่งวะ"
"ฉันไม่รู้!! ตอนนั้นฉันตกใจ เลยไม่ทันได้คิดอะไรสักอย่าง ก็...เพิ่งมานึกได้ ตอนที่แกพูดนี่แหละ"
"เฮ้อ!!! เหนื่อยใจกับแกจริงๆ แต่ก็เอาเถอะ ฉันว่าทางที่ดี แกไปทำเรื่องขอย้ายแม่ครูไปโรงพยาบาลที่มีประกันสังคมเลยเถอะ ที่นี่ทั้งค่าห้องค่ารักษา พวกเราหาเงินมาจ่ายไม่ไหวหรอก"
"อือ ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น งั้น…ฝากดูแม่ครูก่อนนะวา ฉันจะไปคุยกับฝ่ายทะเบียนก่อน"
"ให้ฉันไปด้วยไหม แม่ครูคงไม่เป็นไรแล้วแหละ เดี๋ยวฉันไปช่วยคุยด้วยก็แล้วกัน รีบไปเถอะ"
เหตุผลของเพื่อน ทำให้บราลีไม่อาจปฏิเสธ สองสาวจึงพากันไปติดต่อฝ่ายทะเบียนด้วยกัน
"สองแสน!! ค่ารักษาแค่คืนเดียว มันแพงขนาดนี้เลยเหรอ บลายธ์ นี่มันตั้งใจจะฆ่ากันด้วยบิลเงินสดรึไง"
"ค่ารักษาชีวิต มันมักจะแพงแบบนี้แหละวา ฉันผิดเองที่ไม่รอบคอบ ไม่รู้จักวางแผน ก็ต้องจ่ายแพงแบบนี้"
"เออๆ เอาเถอะๆ ไม่ต้องทำท่าจะร้องไห้แบบนั้นหรอก เดี๋ยวฉันจะไปจ่ายให้เอง รอตรงนี้ก่อนนะ"
วาวาเดินกลับไปที่ช่องการเงินครู่หนึ่ง จึงเดินกลับมาหาบราลี พร้อมยื่นใบเสร็จรับเงินให้
"ขอบใจนะวา ฉันจะรีบหาเงินมาคืนแกให้เร็วที่สุดนะ"
"อือ ไม่เป็นไรหรอกบลายธ์ เราเป็นเพื่อนกันนะ มีอะไรที่ช่วยได้ ก็ต้องช่วยกันไป ว่าแต่แกจะทำยังไงต่อไปล่ะ แล้วนี่ มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้านรึเปล่า ถ้าไม่มีก็บอกฉันนะ ฉันไม่ค่อยเดือดร้อนเท่าไหร่ ยังให้แกยืมเงินได้อยู่"
"ขอบใจมาก แต่เรื่องค่าเช่า ฉันยังพอมีอยู่ จากนี้ก็คงต้องหางานเพิ่มขึ้น จะได้มีเงินมาใช้คืนแก แล้วก็รักษาแม่ครูด้วย ถ้าย้ายแม่ครูไปอยู่โรงพยาบาลรัฐได้ ก็จะลดค่าใช้จ่ายได้มากเลย แถมที่นั่นยังมีพยาบาลดูแลตลอด เพราะเป็นห้องผู้ป่วยรวม ฉันน่าจะมีเวลาไปทำงานเหมือนเดิมน่ะ"
"บลายธ์ ตอนนี้แกก็ทำงานจนแทบไม่มีเวลาพักอยู่แล้วนะ แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปทำงานเพิ่มได้อีก"
"ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้มันมืดมนไปหมดเลย แต่คิดว่า มันต้องมีทางออกสักทางล่ะน่า จริงไหม"
"อืมมม ค่อยๆ คิดก็แล้วกัน แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็บอกมาแล้วกัน ฉันจะช่วยหางานให้"
"หืมมม แกบอกจะหางานให้ฉันเหรอ แกไม่เคยทำงานนี่นา แล้วจะหางานให้ฉันได้ยังไง"
"เอาเถอะน่า!! ฉันหาให้ได้ก็แล้วกัน เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยกันอีกที ถ้าแกสนใจให้ฉันหางานให้ ก็บอกละกัน วันนี้ก็จัดการเรื่องย้ายโรงพยาบาลให้แม่ครูก่อนเถอะ"
"อืมมม ก็ได้ ไปกันเถอะ"
- ผู้เขียน
