Brali's Guy กร้าวใจของบราลี

I am poor ชีวิตที่เริ่มต้นด้วยความขัดสน หันซ้ายก็เจอหนี้ หันขวาก็เจอแต่คนทวงหนี้ ชีวิตของ บราลี วนเวียนอยู่กับสิ่งนี้มาตลอด 20 ปี เด็กกำพร้าที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่า พ่อแม่ของตัวเองเป็นใคร ตั้งแต่จำความได้เธอก็อาศัยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า ที่มีแม่ครูอุษาเป็นผู้ปกครองดูแลนับตั้งแต่ยังแบเบาะ บ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้ แต่ก่อนเคยเป็นเนิร์สเซอรี ที่รับเลี้ยงเด็กก่อนวัยประถม ตั้งอยู่ในชุมชนแออัดกลางกรุง แม่ครูเป็นผู้ก่อตั้งเนิร์สเซอรีแห่งนี้ ด้วยเงินมรดกจากสามีชาวต่างชาติที่เสียชีวิตไปแล้ว แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป จากเนิร์สเซอรี ก็กลายเป็นสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าไปในที่สุด โดยในตอนนี้ บ้านเด็กกำพร้าของแม่ครูอุษา มีสมาชิกอยู่ราวๆ เกือบยี่สิบคน รวมทั้งบราลีด้วย ขณะนี้บราลีเป็นคนเดียวที่อายุมากที่สุดในบ้าน เธอจึงช่วยแม่ครูทำหน้าที่คอยดูแลเด็กๆ ในบ้าน ตั้งแต่อยู่ในวัยประถม ด้วยความสำนึกในบุญคุณของแม่ครู ที่ช่วยเลี้ยงดูเธอมา แม่ครูเคยเล่าประวัติของเธอให้ฟังว่า เมื่อประมาณยี่สิบปีที่แล้วมีคนนำตะกร้าที่มีฝาครอบใบใหญ่ มาวางไว้ที่โต๊ะม้าหินอ่อน หน้าอาคารที่ใช้สำหรับดูแลเด็กในเนิร์สเซอรีของแม่ครู เมื่อเปิดดูสิ่งที่อยู่ในตะกร้า แม่ครูจึงได้เห็นว่า มีเด็กแรกเกิดเพศหญิง นอนหลับตาพริ้มอยู่ในตะกร้าใบนั้น มีเพียงผ้าขนหนูสีฟ้าผืนเดียวที่ใช้ห่อตัวเด็กไว้ แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ เมื่อยกร่างเด็กน้อยนั้นขึ้นมา แม่ครูก็พบว่ามีสิ่งหนึ่งที่วางรองอยู่ก้นตะกร้า มันคือหนังสือสวดมนต์ฉบับไทย-บาลี และไม่มีสิ่งอื่นใดอีก เป็นอันว่าเด็กน้อยคนนี้ไม่มีที่มาใดใดให้ตามสืบหาพ่อแม่ได้สักอย่าง แม่ครูเห็นเช่นนั้นก็พาเด็กไปลงบันทึกประจำวัน พร้อมยื่นเรื่องขออุปการะเด็กน้อยนี้ไว้ เนื่องจากแม่ครูเองก็ไม่มีลูก แต่ด้วยความรักเด็กและเคยเป็นครูปฐมวัยมาก่อน จึงได้ก่อตั้งเนิร์สเซอรีขึ้นมา แม่ครูตั้งชื่อให้เด็กน้อยผู้นั้นว่า บราลี ซึ่งมีที่มาจากหนังสือสวดมนต์เล่มนั้นนั่นเอง บราลี หรือที่แม่ครูเรียกขานว่า น้องบลายธ์ เป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก แค่มองผาดๆ ก็รู้ว่าเธอเป็นเด็กลูกครึ่งแน่นอน เนื่องจากผมสีน้ำตาลอ่อน และดวงตากลมโตที่มีสีเทาอมฟ้า ขนตายาวงอน คิ้วเข้มดกหนา แตกต่างจากคนไทยทั่วไป ผิวที่ขาวใสอมชมพู ใบหน้ารูปหัวใจสวยเก๋ บวกกับรูปร่างระเหิดระหง กลมกลึง อกอวบอิ่ม เอวคอดเล็ก สะโพกผายพองาม รับกันเหมาะเจาะกับส่วนสูง 170 เซนติเมตร โดยรวมแล้วบราลีคือผู้หญิงที่มีคุณสมบัติ ตรงตามมาตรฐานความงามอย่างแท้จริง ความสวยของบราลีเป็นสิ่งหนึ่งที่สร้างความกังวลใจ ให้แม่ครูมาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กหญิง ดังนั้นแม่ครูจึงพาเธอไปฝากเรียนกับครูจ้อย เจ้าของค่ายมวยไทยเพชรพันลือที่อยู่ในซอยถัดไป ตั้งแต่บราลีอายุได้สี่ขวบ เพราะคิดว่าอย่างน้อยหากมีใครคิดจะมารังแก บราลีจะได้มีทางสู้และเอาตัวรอดได้บ้าง ในบ้านเด็กกำพร้าบราลีคือพี่บลายธ์ที่แสนใจดีของน้องๆ แต่ในค่ายมวย บราลีคือไอ้บลายธ์ตัวแสบของพวกพี่ๆ ชื่อบลายธ์ที่ไม่ได้หมายถึงตุ๊กตาน่ารักแสนงาม แต่คือ บลายธ์ ในความหมายว่าตุ๊กตาเสียกบาลซะมากกว่า ในทุกๆ วัน หลังเลิกเรียน บราลีจะต้องแวะที่ค่ายมวยอย่างน้อย 2-3 ชั่วโมง ยิ่งช่วงไหนที่มีไฟท์ขึ้นชก วันนั้นเธอจะกลับถึงบ้านค่ำๆ ทุกครั้ง แต่แม่ครูก็ไม่เคยว่าอะไร เพราะเชื่อว่าเธอไม่ได้เถลไถลนอกลู่นอกทาง และถ้าต้องกลับมืดค่ำ ครูจ้อยจะให้เด็กๆ ในค่ายเดินตามมาส่งบราลีจนถึงบ้านทุกครั้ง แม่ครูจึงไม่ต้องเป็นห่วงจนเกินไป วันเวลาผ่านไปหลายปี จากเด็กหญิงบราลีในวันวาน ตอนนี้เป็นนางสาวบราลี ที่เป็นนักศึกษาภาควิชาบริหารธุรกิจชั้นปีที่ 4 ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง ช่วงชีวิตที่ผ่านมาแม้ว่าจะไม่ใช่ชีวิตที่สุขสบายและเพียบพร้อมมากนัก แต่ก็ไม่ใช่ชีวิตที่อัตคัตขัดสนนัก เนื่องจากแม่ครูพยายามดูแลส่งเสียให้เธอได้เล่าเรียน เหมือนเด็กทั่วไปโดยใช้เงินจากมรดกของสามี แต่เมื่อประมาณ 3-4 ปีที่ผ่านมา ในตอนที่เธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีที่1 สถานการณ์การเงินของบ้านเด็กกำพร้าก็เริ่มย่ำแย่ลงเรื่อยๆ และเพื่อความอยู่รอดของเด็กๆ ในบ้าน แม่ครูจึงตัดสินใจนำโฉนดที่ดินอันเป็นที่ตั้งของบ้านเด็กกำพร้าไปฝากไว้กับธนาคาร และนำเงินมาพยุงค่าใช้จ่ายในบ้าน จนกระทั่ง 2 ปีผ่านไป สถานการณ์ต่างๆ ก็ยังไม่ดีขึ้น ที่ดินที่นำไปฝากธนาคารเอาไว้ กำลังจะหลุดจำนอง เนื่องจากไม่มีเงินไปไถ่ถอน สุดท้ายเมื่อไม่สามารถใช้หนี้ได้ ธนาคารจึงประกาศยึดทรัพย์ และแจ้งให้ทำการย้ายออกภายใน 3 เดือน เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น แม่ครูจึงต้องยื่นความประสงค์ขอความช่วยเหลือจากภาครัฐ ให้ช่วยรับเด็กๆ ในบ้านไปดูแลต่อ ซึ่งเด็กๆ ส่วนใหญ่ อยู่ในวัยไม่เกิน 13 ปี ทางสังคมสงเคราะห์จึงขอรับเด็กๆ ทั้งหมด ไปดูแลเอง ตอนนี้จึงมีเพียงบราลีคนเดียวที่ยังอยู่กับแม่ครูอุษา ทั้งคู่จึงต้องหาห้องเช่าใหม่ และสุดท้ายก็ได้บ้านเช่าที่อยู่ถัดไปอีกซอย ซึ่งเป็นบ้านญาติของครูจ้อย ที่ย้ายครอบครัวไปอยู่ต่างจังหวัด เจ้าของจึงปล่อยบ้านให้เช่า และด้วยความที่คุ้นเคยกันดี เจ้าของบ้านจึงให้แม่ครูเช่าในราคาถูก แลกกับการช่วยดูแลบ้านด้วย ตั้งแต่เริ่มเรียนในชั้นปีหนึ่ง บราลีแทบไม่เคยรบกวนเงินจากแม่ครูอีกเลย เนื่องจากเธอเป็นคนเรียนเก่ง และพยายามสอบชิงทุน จนได้ทุนเรียนฟรีจนจบการศึกษา โดยไม่ต้องใช้ทุนหลังเรียนจบ นอกจากนี้หญิงสาวยังขยันทำงานพิเศษอย่างมิได้ขาด ไม่ว่าจะเป็นงานเสิร์ฟอาหาร ล้างจาน ไปจนถึงงานพริตตี้ แต่รายได้ส่วนใหญ่เธอจะนำไปให้แม่ครูและเก็บไว้ใช้เองเพียงนิดหน่อยเท่านั้น ดูเหมือนทุกอย่างน่าจะเป็นไปได้ดี เพราะตอนนี้แม่ครูไม่ต้องรับภาระ ในการดูแลเด็กกำพร้าอีกแล้ว แต่การณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อในวันหนึ่งแม่ครูได้ล้มป่วยลง ด้วยมะเร็งปอดระยะที่สาม แม้จะใช้สิทธิประกันสังคมได้ แต่ยังมีค่ายานอกบัญชีที่ต้องจ่ายต่างหาก บราลีจึงต้องนำเงินเก็บอันน้อยนิดมาจ่ายค่ารักษาให้แม่ครู ช่วงระยะเวลากว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา หญิงสาวพยายามหางานต่างๆ ทำมากมาย แต่ก็ยังไม่ครอบคลุมรายจ่ายทั้งหมดที่มี ยิ่งช่วงที่แม่ครูต้องเข้ารับเคมีบำบัดยิ่งต้องใช้เงินมากขึ้น หลายครั้งที่เธอต้องบากหน้าไปขอกู้ยืมเงิน จากเพื่อนที่เรียนด้วยกัน หนึ่งในนั้นคือวาวา หญิงสาวจากต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพ ภาพลักษณ์ของวาวา ที่เพื่อนๆ รับรู้คือ วาวาเป็นลูกสาวคหบดีทางภาคเหนือ ฐานะทางบ้านของวาวา เข้าขั้นร่ำรวยเป็นเศรษฐี เธอมีเงินจับจ่ายใช้สอยมากมายไม่ขาดมือ อยู่คอนโดหรูกลางกรุง มีรถยนต์ราคาหลักล้านไว้ขับขี่ แต่ไม่เคยมีเพื่อนคนไหน เคยได้ไปเที่ยวบ้านของวาวาเลยสักครั้ง แต่เพราะวาวาเป็นคนอัธยาศัยดี มีน้ำใจกับเพื่อนฝูง จึงไม่เคยมีใครคิดสงสัยไถ่ถามเรื่องส่วนตัวของเธอมากนัก วาวามีผลการเรียนที่ไม่ค่อยดีนัก แต่เพราะเธอสนิทสนมกับบราลี ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันในงานรับน้อง บราลีจึงเป็นคนที่ช่วยเหลือวาวาในเรื่องการเรียนเสมอมา และวาวาก็คอยช่วยเหลือเมื่อบราลีมีปัญหาทางการเงิน สองคนจึงเป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทกันมานับแต่นั้น