ตอนที่ 7
1019 คำ
"ไอ้ทอง" เสียงหนึ่งดังกังวานขึ้น ครั้งนี้กังวานกว่าตอนไอ้เฒ่ามะขามเปล่งเสียงมากนัก เสมือนพูดผ่านเครื่องขยายเสียง 10 เครื่องพร้อมกัน แต่ไม่รู้สึกแสบหู ไม่ระคายหูแต่อย่างใด แต่ตรงข้ามมีนรู้สึกอบอุ่น และสัมผัสถึงความอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความมีอำนาจอย่างประหลาดในกระแสเสียงนั้น
ไอ้เฒ่ามะขามลุกขึ้นมานั่งยอง ๆ ยกมือพนมท่วมหัว ก้มหน้า ตัวสั่นเป็นลูกหมา
"ไอ้ทอง ... ไอ้เทวดาชั้นต่ำ เที่ยวระรานใช้ฤทธิ์ในทางที่ผิด หลงในอำนาจ ลาบสักการะ สำราญในกามคุณ จนลืมความตั้งใจครั้งเป็นมนุษย์ ทั้งที่กรรมเอ็งยังมีอีกเยอะ อยากถูกสูบลงนรกตอนนี้เลยไหม" คำพูดขู่ขวัญนี้ ก้องกังวานไปทั่วบริเวณ
"ไม่ขอรับ ไม่ขอรับ" ไอ้เฒ่ามะขามตัวสั่น ก้มหน้า ยกมือขึ้นไหว้ประลกประลก
มีนเพิ่งจะมาเห็นหน้าของไอ้เฒ่าถนัดในครั้งนี้ น่าจะเป็นชายวัยหลังเกษียณ อายุราวประมาณ 65 - 70 ปี ไม่น่าเกินจากนี้ ผมดำแต่มีผมขาวแซมเป็นส่วนใหญ่ เขาคิดว่าไอ้เฒ่าน่าจะแก่กว่านี้ เหมือนพวกพ่อปู่ฤาษีที่มีหนวดเครายาวสีขาว หลังงุ้ม ตาฝ้าฟาง ถือไม้เท้าเสียอีก
"ไอ้ทอง" เสียงนั้นดังกังวานขึ้นอีกครั้ง
"ครั้งนี้เอ็งต้องชดใช้ให้พ่อหนุ่มคนนี้ เอ็งจะได้อานิสงค์เป็นบารมี ต่อชะตาให้เอ็งอยู่ในภพภูมินี้ได้นานขึ้น เพราะอย่างไรเสีย สุดท้ายแล้ว เอ็งนั่นแหละจะต้องเป็นฝ่ายพึ่งพาพ่อหนุ่มคนนี้"
"ได้ขอรับ ได้ขอรับ" ไอ้เฒ่ารีบตอบรับอย่างไม่ลังเล
มีนฟังข้อความที่โต้ตอบกันโดยไม่เข้าใจในความหมาย 'ตาแก่นี่ต้องมาชดใช้อะไรเขา และจะมาพึ่งพาอะไรเขา' แต่แล้วความคิดก็ต้องหยุดชะงักเมื่อร่างของไอ้เฒ่ากลับมีประกายแสงเกิดขึ้นรอบตัว ดูสว่างเรืองรองทั่วสรรพางค์กาย ดั่งบารมีองค์เทพจากสวรรค์
ไอ้เฒ่าค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เมื่อยืนขึ้นเต็มตัว ทำให้มีนรู้ว่าลักษณะไอ้เฒ่าเหมือนคนโบราณที่มีรูปร่างใหญ่ ดูน่าเกรงขาม แม้จะดูอายุมาก แต่ยังกำยำ มิน่าเมื่อสักครู่ถึงสามารถเหยียบเขาชนิดแทบจะจมหายไปในดิน
ไอ้เฒ่าหันหน้ามาทางมีน มองด้วยหางตา ทำหน้าไม่สบอารมณ์นัก เหมือนเกลียดเขามาแต่ปางใด มีนมองกลับด้วยสีหน้าเย้ยหยันอย่างผู้มีชัย
"เห๊อะ ... สมน้ำหน้า โดนหัวหน้าด่าเหรอลุง ลุงนี่นักเลงนะ ใช้อำนาจในทางที่ผิด ถ้าลุงทำอะไรผมอีก ผมจะฟ้องหัวหน้าลุง" ได้ทีมีนกล่าวสำทับ
ไอ้เฒ่ามะขามตามชื่อที่มีนเรียกหรือ "ทอง" รุกขเทวดาซึ่งมีวิมานอยู่ในต้นมะขามต้นใหญ่ขนาดหลายคนโอบ หันควับ ตกตะลึง ทำตาโต รีบเดินมาตรงหน้าไอ้หนุ่มปากดี
"เอ็งได้ยินเสียงท่านด้วยเหรอวะไอ้หนุ่ม" ตาทองถามอย่างประหลาดใจ มีนทำหน้างงงวยพร้อมตอบว่า
"แล้วทำไมผมจะไม่ได้ยินล่ะ เสียงออกจะดังทั่วป่าขนาดนี้" มีนตอบตาใส
ตาทองมองไอ้เด็กหนุ่มเมื่อวานซืนที่ปล่อยของเสียเรี่ยราด เยี่ยวรดวิมานเขา ซ้ำยังทะลึ่งปากดีจะเอาน้ำมันรอนสันมาเผาวิมานของตนตั้งแต่หัวจรดเท้า และเดินวนรอบตัวเด็กหนุ่ม สีหน้าและท่าทีของตาทองเปลี่ยนไป
"บ๊ะ ... ไอ้นี่มันมีดีเว้ย ถึงขนาดได้ยินเสียงท่านด้วย"
คำพูดนี้ยิ่งสร้างความงงงวยสับสนให้กับมีน
"คือไรอ่ะลุง ทำไมผมจะต้องไม่ได้ยินเสียงท่าน แล้วท่านในที่นี้คือใคร" เขาขมวดคิ้วถาม
"เอ็งไม่ต้องสนใจหรอก เอ็งตามข้ามา มีเวลาไม่มาก" พูดเสร็จตาทองทำท่าจะเดินจากไปแต่ก็ต้องหยุดด้วยคำพูดทัดทานของมีน
"เฮ้ยเดี๋ยวดิวะลุง เมื่อกี้กระทืบผม แถมเหยียบผมเกือบตาย แล้วจะเดินหนีไปดื้อๆ งี้เหรอ ผมหัวแตกพาผมไปโรงบาลด้วย" เขาท้วงขึ้นมา
"ไอ้นี่มันเรื่องมากเว้ย เอ็งเพิ่งผ่านโลกมนุษย์มายังความทรงจำเอ็งยังเป็นแบบมนุษย์โลกอยู่ เอ็งสำรวจกายทิพย์ของเอ็งอีกทีสิว่า ยังอยู่ดี มีอะไรแตกหักไหม" ลุงพูดเสียงดังฟังชัด
ถึงเขาจะฟังที่ลุงพูดไม่เข้าใจนัก แต่มีนก็รีบจับไปที่ศีรษะตามที่ลุงบอก ซึ่งก่อนหน้านี้เขาพบว่าศีรษะแตก มีเลือดไหลออกมา แต่เมื่อใช้มือคลำไปที่ศีรษะอีกรอบกลับพบว่าความเจ็บปวดและบาดแผลเมื่อสักครู่อันตรธานหายไปหมดสิ้น รวมถึงอาการแน่นหน้าอก และอาการทางกายที่ควรจะเหนื่อยหอบหลังจากที่โดนกระทืบชุดใหญ่ แต่ขณะนี้กลับตรงกันข้าม นอกจากจะไม่เจ็บปวดส่วนใดแล้ว เขากลับรู้สึกสดชื่น กระปรี้กระเปร่า ไม่มีความรู้สึกง่วง หรือปวดเมื่อยแม้แต่น้อย
"เป็นไปได้ยังไงวะ" เขาพูดพึมพำกับตนเอง เรื่องราวแปลกประหลาดนี่เกิดกับเขาได้อย่างไร จริงสิ!!! ขณะนี้เขาฝันไป ในฝันย่อมเกิดเรื่องราวพิสดารสุดพรรณาแค่ไหนก็ได้
แต่ว่าเมื่อไหร่เขาจะตื่น!!!
"ลุง ... ลุงทำให้ผมตื่นที" เขารีบบอกลุง
"ตื่นอะไรของเอ็งวะ" ลุงถามย้ำมาอีกที
"ก็ตื่นไง ลุงไม่เข้าใจหรือไง ตื่นนอนน่ะ ง่ายๆ แค่นี้ทำไมไม่เข้าใจวะ" มีนกล่าวอย่างขัดใจ สองมือขยุ้มอยู่ที่หัวตัวเอง
ลุงเดินเข้ามาใกล้เขา จ้องเข้าไปในดวงตา เขาเพิ่งเห็นหน้าลุงชัดที่สุดก็ตอนนี้ ถึงแม้บรรยากาศโดยรอบจะสลัวแค่ไหนก็ตาม แต่เขารู้สึกว่าไม่ได้เห็นลุงจากตาเนื้อ แต่รับรู้ทางความคิดว่าใบหน้าลุงเป็นอย่างไร ลุงยังจ้องตาเขาไม่กระพริบ จนเขาต้องเอนศีรษะไปทางด้านหลัง
"ลุง ... ลุงจ้องผมทำไม"
"เอ็งยังไม่รู้เหรอ ... ว่าเอ็งตายแล้ว"
- ผู้เขียน
