มหาวิทยาลัยเวชธารา
ลมยามเช้าพัดเอื่อยพอให้ชายกระโปรงพลิ้วไหวไปตามจังหวะก้าวเท้า ดาหวันเดินเข้าเขตมหาวิทยาลัยอย่างอารมณ์ดีแบบไม่ปกติ สายตาคนที่เดินสวนไปมาแอบมองอยู่บ้าง เพราะปกติเด็กสาวปีสองคนนี้ มักจะวิ่งหน้าตึงเหงื่อซึมมาทุกเช้า แต่เช้าวันนี้...เธอกลับเดินสวยๆ พร้อมรอยยิ้มเหมือนจะไปเดินแฟชั่นโชว์ ไม่ใช่เข้าคลาสเรียนผ่าศพ
“หึ...ชีวิตควรจะเป็นแบบนี้แหละ” คนตัวเล็กพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะก้าวข้ามลานหินขัดหน้าตึกเรียน
วันนี้ไม่มีไม้ถูพื้น ไม่มีเสียงตำหนิว่า "เช็ดไม่สะอาด" ไม่มีเสียงเรียกชื่อเธอจากชายในชุดสูทสีเข้มด้วยน้ำเสียงเรียบจัดระดับมีดหมอ
ทว่าวันนี้...เธอเป็นแค่นักศึกษาแพทย์ธรรมดาคนหนึ่งและที่สำคัญเป็นนักศึกษาที่ไม่ต้องทำงานใช้หนี้ให้มาเฟียหน้าตาย!
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนจากมือถือในกระเป๋าดังขึ้น เรียกสายตาเธอลงไปหยิบขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ
หน้าจอแสดงชื่อในข้อความที่ ‘เขา’ เป็นคนตั้งไว้
