ม.เวชธารา
ช่วงบ่าย ณ ลานพักเบรกกลางคณะแพทย์ แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านร่มไม้ใหญ่ที่ปลูกเรียงรายริมทางเดิน ดาหวันนั่งกอดแฟ้มเรียนแน่น หัวพิงโต๊ะหินอ่อนคล้ายคนหมดแรงจากคลาสเรียนหนัก ทั้งที่ความจริงคือแรงหมดจากความคิดในหัวตัวเองล้วนๆ ใบหน้าเธอยังติดรอยแดงระเรื่อ ไม่ใช่เพราะอากาศร้อน แต่เพราะเสียงกระซิบเมื่อคืนที่ยังหลอนในหูไม่หยุด
“ถ้าไม่เรียก...จะจูบแทนทุกครั้งที่ปฏิเสธ” และเธอก็ดันเรียกไปแล้วจริงๆ “เฮียไค” ยังกับโดนสะกดจิต
“เธอเป็นอะไร?” เสียงใสๆของจีน เพื่อนสนิทดังขึ้นข้างตัว ก่อนเจ้าตัวจะทิ้งตัวลงนั่งพร้อมแก้วชาเขียวในมือ ดวงตาเฉี่ยวจ้องมาอย่างจับผิด
“ห๊ะ? เปล่า ไม่มีอะไร!” ดาหวันสะดุ้ง
“ไม่มีอะไรแล้วหน้านี่แดงยิ่งกว่าเวลาถูกเรียกหน้าห้องอีกเหรอ?”
ดาหวันเบือนหน้าหนี พลางยกแฟ้มขึ้นมาบังหน้า “อากาศมันร้อน”
จีนขมวดคิ้ว ก้มหน้าลงเล็กน้อยกระซิบถาม
“นี่ดา…แกมีแฟนแล้วไม่บอกเพื่อนใช่มั้ย?”
ดาหว
