วันต่อมา...
บริเวณหน้าคลาสเรียนผ่าศพของคณะเงียบสงบในแบบที่นักศึกษาสายแพทย์คุ้นเคย ต่างคนต่างอยู่ในโลกของตำรา กลิ่นน้ำยาดองร่างสตาฟลอยอ่อนๆปะปนในอากาศ
ดาหวันเดินตรงมาแบบไม่รีบร้อน กระเป๋าผ้าสะพายข้างเหวี่ยงเบาๆตามจังหวะฝีเท้า สีหน้าของเธอดูเฉยชาจนน่าจะเรียกว่ากำลังสงบสุขหากไม่นับรอยจางๆที่มุมปากซึ่งเธอพยายามปิดด้วยแผ่นแปะสิวและหน้ากากอนามัย
เธอกำลังจะเปิดประตูเข้าคลาส ทว่าเสียงรองเท้าส้นสูงกระแทกพื้นก็ดังขึ้นจากข้างหลัง
“นี่...ดาหวัน” เสียงนั้นแหลมจัดชัดเจนเจตนา
ร่างบางชะงัก หันหน้ากลับไปอย่างไม่เร่งรีบ และเธอก็เจอเข้ากับร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษาที่แต่งหน้าเป๊ะเหมือนหลุดออกมาจากบิลบอร์ดโฆษณา
แพตตี้ ผู้หญิงที่คนทั้งคณะลือกันว่าเป็น ‘ตัวจริงล่าสุด’ ของฟิวส์ แฟนเก่าของดาหวัน
“ไม่ได้อยู่กับฟิวส์แล้ว ก็อย่าเกาะชื่อเขาให้ตัวเองดูดีเลยนะ” แพตตี้พูดพลางยักคิ้ว สายตากวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้าขอ
