ตอนที่ 4 เมา
1640 คำ
ตอนที่ 4 เมา
ช่วงบ่ายของวันเดียวกันนั้น ต้นหอมขับรถออกจากบ้านไปหาเพื่อนสนิทที่ชื่อกีกี้ กีกี้เป็นผู้ชายแต่หัวใจสาว
“หอม...หล่อนมานั่งอยู่ที่ห้องฉันนานแล้วนะเว้ย ไหนตกลงแกกลุ้มใจเรื่องอะไร จะเล่าได้หรือยัง ฉันจะได้ปลอบใจแกถูก” น้ำเสียงมีจริต ดัดให้พอฟังดูน่ารัก ในแบบของกีกี้
“แกช่วยฉันไม่ได้หรอกกีกี้” ต้นหอมนั่งเงียบอยู่นาน สุดท้ายก็ยอมที่จะพูดกับเพื่อน เธอแค่ไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าจากตรงไหนก่อนดี
“แล้วตกลงหล่อนเป็นอะไร ใครมาทำให้เพื่อนฉันเป็นแบบนี้ หรือว่าแกยังเสียใจเรื่องพ่อไม่หาย” ต้นหอมส่ายหน้าให้เพื่อน...ไม่ใช่เรื่องนั้น!
“หรือว่ามีคนข่มขืนแก ที่ไหน เมื่อไหร่ ฉันจะได้ไปอยู่แถวๆนั้น” ต้นหอมส่ายหน้าอีกครั้ง เธอไม่ได้โดนใครทำร้ายทั้งนั้น
“แล้วมันเรื่องอะไร หรือว่าแกป่วย...” ต้นหอมไม่ยอมเฉลยสักทีกีกี้จึงเดาไปเรื่อย
“ฉันต้องแต่งงาน...กีกี้” สุดท้ายต้นหอมก็ยอมเล่าให้เพื่อนฟัง
“กรี๊ด!! แต่งงานเหรอ กับใคร ที่ไหน หล่อมั้ย แล้วฉันรู้จักหรือเปล่า” กีกี้มีสีหน้าดีใจแทนเพื่อนสุดๆ ในขณะที่สีหน้าของต้นหอมกลับตรงกันข้าม
“ฉันเพิ่งรู้จักเขาได้เมื่อไม่กี่วันนี้เอง กีกี้...ฉันควรจะทำยังไงดี” ถ้าเธอไม่ยอมแต่ง มรดกที่ควรจะเป็นของเธอ ก็คงต้องตกไปเป็นของคนอื่น ส่วนเรื่องมรดกของคุณพ่อที่มีมากมายนั้น เธอจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันมีที่มาที่ไปยังไง
“ก็แต่งสิยะ การแต่งงานเป็นอะไรที่ฉันใฝ่ฝันมาก ฉันอยากใส่ชุดเจ้าสาวสีขาว กระโปรงยาว ทำผมแต่งหน้าสวยๆ” ใบหน้าของกีกี้ตอนนี้ดูเพ้อฝันสุดๆ
“ก็ไม่ได้หลับนี่ ทำไมถึงฝันเป็นตุเป็นตะได้ล่ะ” จบประโยคของต้นหอม กีกี้มองมาด้วยสายตาแบบว่า...อีนี่!
“นี่แก...ฉันฝัน แต่ก็ไม่ได้ไปฆ่าใครตายหรือเปล่า ว่าแต่พระเอกของเธอเถอะ...หล่อมั้ย”
“กีกี้นั่นไม่ใช่ประเด็นนะ ประเด็นคือฉันไม่ได้รักเขา” กีกี้ทำหน้าเซ็งๆ เบะปากมองบน อยากจะสวมรอยแทนเพื่อนจริงจริ๊ง อยู่ดีๆก็มีผู้ชายมาให้กินถึงที่ ส่วนกีกี้กว่าจะได้มาสักคนต้องใช้ความพยายามแทบตาย
“ถ้างั้น...เขารักแกเหรอ”
“ไม่รู้...”
“อ้าว...แล้วยังไง เล่ามาซิล่ะ ขี้เกียจเดาแล้ว...เหนื่อย” กีกี้นั่งลงที่พื้นหันหน้าเข้าหาเพื่อน ใบหน้าบ่งบอกว่าตั้งใจรอฟังสิ่งที่เพื่อนกำลังจะเล่าสุดๆ
“เรื่องทั้งหมดมันก็มีอยู่ว่า...” จากที่นั่งทำหน้าเศร้ามาทั้งวัน สุดท้ายต้นหอมจึงยอมเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนฟัง
“เอาน่า...มีคนดูแลแกมันก็ดีแล้ว อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันไปเองนั่นแหละ” ต้นหอมใคร่ครวญคิดแล้วคิดอีก จะเอายังไงกับชีวิตของตัวเองดี แต่พอคิดเยอะเข้า เธอก็ได้รู้ว่า...ตอนนี้เธอไม่มีใครแล้วจริงๆ
“ถ้าเป็นแกล่ะกีกี้ แกจะทำยังไง”
“แต่งสิยะ จะรออะไร ฉันไม่มีผู้ชายตกถึงท้องมานานแล้ว ถ้าได้มีเป็นของตัวเองเป็นตัวเป็นตนคงดี” หรือว่าเธอควรจะยอมรับเงื่อนไขของคุณพ่อ แต่เอาจริงๆเธอก็ตกลงยอมรับไปแล้วแหละ เซ็นชื่อไปแล้วด้วย ถึงได้มานั่งคิดหนักอยู่แบบนี้
“กีกี้คิดแบบนี้เหรอ” หรือว่าเธอควรจะคิดแบบที่กีกี้คิดดี
“อือดิ ทำไม...แกก็ยังไม่ได้มีใครนี่ จะอาลัยอาวรณ์อะไรนักหนา ถ้ามีผัวอยู่แล้วก็ว่าไปอย่าง”
“แต่ฉันต้องไปอยู่กับเขาที่อิตาลีนะ” ถึงที่นั่นจะเป็นบ้านเกิดของคุณพ่อของเธอก็จริง แต่ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ที่เธอเกิดจนเธอโตขึ้นมา คุณพ่อยังไม่เคยพาเธอไปที่บ้านเกิดของท่านเลยสักครั้ง
“แล้วยังไงยะ ผัวอยู่ที่ไหนเมียก็ต้องอยู่ที่นั่น มันก็เป็นเรื่องที่ถูกที่ควร”
“กีกี้...แกจะไม่คิดถึงเพื่อนคนนี้แล้วเหรอ”
“ไม่ต้องมาอ้อนฉัน ไปอ้อนว่าที่ผัวเธอโน่น ฉันล่ะอิจฉา” น้ำเสียงสะดีดสะดิ้งในแบบน่ารักๆของกีกี้ทำให้ต้นหอมเริ่มยิ้มขึ้นมาได้
“อ่ะๆ ถ้าแกคิดถึงฉัน แกก็โทรมาหาฉันก็ได้ อยากจะเห็นหน้า เห็นขา หรืออยากจะเห็นตรงไหนก็บอก ฉันจะให้แกดู” จะได้หายคิดถึง!
“บ้า...”
“เลิกเศร้าค่ะ จะมีผัวทั้งทีต้องยิ้มให้กว้างๆเข้าไว้รู้มั้ย”
“กีกี้...”
“อะไรอีกยะ” ต้นหอมไม่กล้ากลับไปสู้หน้าเขา เธอไม่รู้ว่าควรจะมองหน้าเขาด้วยสายตายังไงดี เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เธอทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ คนแปลกหน้าคนนั้นอีกหน่อยเธอจะต้องแต่งงานกับเขา
“กีกี้...ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน ไปซื้อเครื่องดื่มมานั่งดื่มกันหน่อยดีมั้ย” เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำหน้ายังไงดี เมากลับบ้านไป วิธีนี้จึงเป็นทางออกที่ดี
“นอนที่นี่ไม่ได้นะยะ วันนี้ฉันมีนัด”
“ไหนบอกว่าไม่มีผู้ชายตกถึงท้องมานานแล้วไง”
“ก็จะมีวันนี้นี่แหละ ดื่มได้เดี๋ยวฉันนั่งดื่มเป็นเพื่อนแกเอง แต่มืดๆแกต้องกลับนะ”
“อือๆได้”
.
.
หลังจากที่พินัยกรรมได้ถูกเปิด ต้นหอมก็ได้หายตัวออกจากบ้านไป ตอนนี้ท้องฟ้าใกล้จะมืดแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะกลับมา ด้านนอกฝนทำท่าจะตกแล้วด้วย
อัคราฟตั้งหน้าตั้งตารอเธอกลับมาตั้งแต่บ่าย ครั้นจะออกไปตามหาเขาก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่สักเท่าไหร่ โทรไปเธอก็ไม่รับสาย จนตอนนี้เขานั่งไม่ติดที่แล้ว
“ไอ้เรน...มึงไปตามคนในบ้านมาสักคน เอาคนที่ขับรถได้นะ กูจะออกไปตามหาหนูหอม”
“แล้วนายรู้เหรอครับว่าจะต้องไปตามหานายหญิงที่ไหน”
“ก็กูบอกอยู่นี่ไง ว่าให้ไปตามคนที่ขับรถได้มา” คุณอาหนุ่มเริ่มร้อนใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาหรือเปล่าที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอหายไป
“ครับๆ” กว่าเรนจะพูดกับคนงานในบ้านรู้เรื่องได้ ก็เล่นใช้ภาษามือกันอยู่พักใหญ่ แต่เมื่อได้คนในบ้านที่สามารถขับรถได้ อัคราฟก็ไม่สามารถพูดคุยกับผู้ชายคนนั้นรู้เรื่องได้อยู่ดี นั่นจึงทำให้เขาโมโห
“โธ่เว้ย!”
ตอนนี้เม็ดฝนได้เทลงมาอย่างหนักแล้ว แต่คุณอาหนุ่มก็ยังคงเดินไปเดินมารอหลานสาวอยู่ที่หน้าบ้าน สายตาของเขามองออกไป คิดว่าอีกเดี๋ยวเธอก็คงจะกลับมา
“นายครับ ทานอาหารเย็นก่อนมั้ยครับ” ลูกน้องทั้งสองคนเดินมาตามเจ้านายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าตอนนี้ก็เลยเวลาอาหารเย็นมานานแล้ว
“พวกมึงไปกินเถอะ กูยังไม่หิว” น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยอารมณ์ ลูกน้องทั้งสองคนจึงรีบเดินกลับเข้าไปในบ้าน
เมื่อเวลาผ่านไป รถยนต์สองคันได้ขับตามกันเข้ามา คันแรกเป็นรถยนต์ของต้นหอม แต่อีกคันไม่คุ้นตาเลย
อัคราฟยืนกอดอกด้วยท่าทางเคร่งขรึมมองดูรถยนต์สองคันที่วิ่งตามกันเข้ามา...
ร่างสูงของผู้ชายรูปร่างดีคนหนึ่งเปิดประตูรถเดินลงมา อัคราฟเห็นดังนั้นถึงกลับควันออกหู แต่!! ผู้ชายคนที่เปิดประตูรถลงมาส่งเสียงทักทายหวานหู ความคิดก่อนหน้านี้ของอัคราฟ จึงหยุดอยู่แค่นั้น
“สวัสดีค่ะ ใช่คุณอามั้ยคะ” กีกี้ลงจากรถได้เห็นชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาดวงตาสีฟ้า เขาคนนั้นไม่ใช่คนไทย น่าจะเป็นคนเดียวกับที่ต้นหอมเล่าให้ฟัง กีกี้รีบเดินลงมาจากรถแล้วเอ่ยทักทายคุณอาของเพื่อนก่อนที่จะเดินอ้อมมาอีกทาง
กีกี้เดินอ้อมมาเปิดประตูรถ เอาคนเมาลงมาจากรถ อัคราฟเห็นดังนั้นจึงรีบปรี่เข้าไปช่วย กีกี้เตือนเพื่อนแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ แต่ต้นหอมก็ไม่ยอมฟัง
“เกิดอะไรขึ้น”
“เพื่อนกี้เมาค่ะ”
“มา...ผมเองครับ” อัคราฟรับเอาหลานสาวของเขามาประคองไว้
“ขอบคุณนะคะ กี้ฝากดูแลหอมด้วย ยังไงกี้ขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“ขอบคุณมากนะครับ ที่พาหนูหอมมาส่ง ผมเป็นห่วงเธอแทบแย่ โทรไปเธอก็ไม่รับสาย”
“อ่อ...มือถือของยัยหอมน่าจะอยู่ในรถค่ะ” กีกี้มีผู้ชายขับรถตามมารับด้วย เขาจึงพยายามทำกิริยานิ่งๆเข้าไว้ แต่ในใจอยากจะกรี๊ดและตะโกนดังๆ ดีใจแทนต้นหอมที่ได้ผู้ทั้งหล่อทั้งล่ำ แถมยังน่าหม่ำสุดๆ
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
“หอมเป็นเพื่อนกี้ ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ นางมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย คออ่อนก็แบบนี้แหละ” ว่าที่ผัวหล่อวัวตายควายล้มขนาดนี้ แต่อีนี่กลับมานั่งทุกข์ใจ เป็นฉันหน่อยไม่ได้จะฉลองเก้าวันเก้าคืนเลย ดูจากหุ่นล่ำๆแบบนี้ท่ายากน่าจะเยอะ...กีกี้คิดในใจ
- ผู้เขียน
