คู่หมั้นมาเฟีย

ตอนที่ 1 พบเจอ ต้นหอมหรือหนูหอม เธอเป็นลูกครึ่งอิตาลี มีคุณแม่เป็นคนไทย ส่วนคุณพ่อเป็นคนอิตาลี เธออายุ 22 ปี เพิ่งเรียนจบออกจากรั้วมหาวิทยาลัยมาเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้เอง เธอเกิดและโตที่ประเทศไทย ยังไม่เคยไปเหยียบแผ่นดินเกิดของผู้เป็นบิดามาก่อน คุณแม่ของเธอเสียชีวิตไปหลายปีแล้วด้วยโรคร้าย ต้นหอมจึงอยู่กับคุณพ่อแค่สองคนมาตลอด และแล้วคุณพ่อของเธอท่านก็ได้ล้มป่วยลง คุณหมอบอกว่าคุณพ่อของเธอน่าจะอยู่ได้อีกไม่กี่วัน "ฮึก! ถ้าคุณพ่อไม่อยู่แล้วหอมจะอยู่กับใครคะ" ตอนนี้ต้นหอมเหลือแค่คุณพ่อเพียงคนเดียวเท่านั้น เธอไม่มีญาติหรือพี่น้องที่ไหนเลย "หอม...หอมลูก อย่าร้องไห้ หอมยังมีคุณอาราฟ เขาจะดูแลหอมแทนพ่อนะลูก" "ราฟไหน หอมไม่รู้จัก ฮึก!" ต้นหอมน้ำตาไหลร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อเห็นอาการของคุณพ่อไม่ค่อยสู้ดีนัก แต่ท่านก็พยายามพูดกับลูกสาว ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยแต่ท่านก็ฝืนพูด เพราะกลัวว่าอีกไม่นานท่านก็จะไม่ได้พูดแล้ว มือของคุณพ่อมีอาการสั่นๆอย่างเห็นได้ชัดยกขึ้นลูบศีรษะลูกสาวเบาๆเป็นการปลอบ "หอมจำไว้นะลูก พ่อรักหอมที่สุด สิ่งที่พ่อตัดสินใจทำลงไปทั้งหมด เพราะพ่อหวังดีกับหอม...หอมอย่าโกรธพ่อได้มั้ย" ท่านเขียนพินัยกรรมฉบับหนึ่งเอาไว้ เรื่องนี้ต้นหอมยังไม่รู้ จนกว่าท่านจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว "ฮึก! หอมไม่มีวันโกรธคุณพ่อค่ะ" ถึงน้ำเสียงของคุณพ่อจะทั้งแผ่วทั้งเบา แต่ต้นหอมก็ได้ยินชัดทุกคำที่คุณพ่อพูด แต่เธอกำลังเสียใจและกลัว กลัวว่าอีกไม่นานคุณพ่อจะไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว ประโยคของคุณพ่อเมื่อสักครู่ ต้นหอมฟังแล้วก็แค่ผ่านหูไปเท่านั้น แต่ในประโยคเมื่อสักครู่กลับซ่อนสิ่งที่ต้นหอมต้องเจออีกมากมายในไม่ช้านี้ "คุณทนาย..." คุณมิลอัล...คุณพ่อของต้นหอม เอ่ยเรียกคุณทนายที่ยืนอยู่ข้างเตียง "ครับนาย" คุณทนายรีบก้าวขาเข้ามาชิดขอบเตียง ขานรับพร้อมกับสีหน้าเป็นห่วง "จัดการเรื่องที่สั่ง เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย" เรื่องที่ว่าก็คือพินัยกรรมและเงื่อนไขต่างๆ โดยคนที่ได้รับมรดกจะต้องปฏิบัติตามข้อกำหนด ที่ได้ถูกเขียนขึ้นและลงนามไว้เรียบร้อยแล้ว ทุกคนรู้แต่ยกเว้นต้นหอม เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย…โดยเฉพาะตัวตนจริงๆของคุณพ่อของเธอ "เรียบร้อยแล้วครับนาย ตอนนี้คุณอัคราฟกำลังเดินทางมาที่นี่ครับนาย" คุณทนายทองเอกพูดแค่นี้ มิลอัลจึงพยักหน้าเบาๆรับทราบ เป็นอันว่าเข้าใจ ก่อนที่ท่านจะจากโลกนี้ไป ท่านเองก็อยากพบหน้าน้องชายบุญธรรมตัวเป็นๆก่อนจากไปสักครั้ง "ใครเหรอคะคุณพ่อ ทำไมหอมไม่รู้จัก" "เขาเป็นน้องชายบุญธรรมของพ่อเอง ต่อจากนี้ไปพ่อจะให้เขาช่วยดูแลลูกสาวของพ่อนะ" ดูแลในที่นี้ ไม่ใช่การดูแลธรรมดา เหมือนผู้ใหญ่ดูแลเด็กแต่มันมากกว่านั้น รวมถึงเธอจะต้องย้ายไปอยู่ที่อิตาลีด้วย "หอมโตแล้ว หอมดูแลตัวเองได้ค่ะ" คุณพ่อส่ายหน้าช้าๆ ให้ลูกสาวคล้ายกับคนกำลังจะหมดแรง "หอมต้องมีคนดูแล อย่าดื้อกับคุณอาเขาได้มั้ยลูก" น้ำเสียงแผ่วเบาของคุณพ่อ พยายามเอ่ยพูดกับลูกสาวไม่ได้หยุด ถึงแม้ว่าท่านจะเหนื่อยมากก็ตาม "หอมไม่รู้จักเขา หน้าเขาหอมก็ยังไม่เคยเห็น" อีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้เธอจะได้เห็นใบหน้าของเขาแล้ว "หอม...ถ้าหอมดื้อ พ่อคงเป็นห่วง" คุณมิลอัลหมายความว่าท่านคงนอนตายตาไม่หลับถ้าลูกสาวของท่านดื้อ...นั่นจึงทำให้ต้นหอมโน้มตัวลงไปกอดคุณพ่อของเธอเอาไว้แน่น พร้อมกับหลั่งน้ำตาและเสียงสะอึกสะอื้อออกมา "ฮื่อๆๆๆ คุณพ่อ...คุณพ่อต้องหาย คุณหมอกำลังรักษาคุณพ่ออยู่ คุณพ่อของหอมต้องหาย" โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลที่ดีที่สุด ตอนนี้เนื้อตัวของคุณมิลอัลมีแต่สายอะไรต่อมิอะไรของคุณหมอก็ไม่รู้เต็มตัวไปหมด มองดูก็รู้ว่าท่านน่าจะอยู่ได้อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ที่พูดได้อยู่ตอนนี้ก็ฝืนเอา อัคราฟ ชายหนุ่มชาวอิตาลีแท้ใบหน้าหล่อเหลานัยตาสีฟ้า รูปร่างสูงโปร่งเดินลงมาจากเครื่องบินแล้วขึ้นรถตู้ที่ลูกน้องจัดหาไว้ให้ด้วยท่าทางสง่า ในแบบที่ใครๆพบเห็นเป็นต้องเหลียวหลัง รถยนต์คันที่ชายหนุ่มนั่งมามุ่งหน้าตรงไปที่โรงพยาบาลทันที เมื่อลงจากรถได้ก็รีบก้าวเท้าเร็วๆไปยังห้องพักวีไอพีชั้นบนสุดด้วยความรีบเร่ง "นายครับ คุณอัคราฟมาถึงแล้วครับ กำลังจะขึ้นมา" เสียงคุณทนายร้องบอกเป็นระยะๆ เพราะติดต่อกันตลอด "อือ..." คนป่วยหนักนอนอยู่บนเตียงพยักหน้ารับทั้งๆที่ไม่ได้ลืมตา ตอนนี้เหลือแค่รอเวลา ไม่มีใครรู้ว่าร่างกายตอนนี้ของท่านเจ็บและทรมานมากขนาดไหน ส่วนต้นหอมเธอก็ไม่ได้ไปไหนยังคงนั่งอยู่ข้างๆเตียงเป็นเพื่อนคุณพ่อของเธอไม่ห่าง ต้นหอมไม่รู้จักกับอัคราฟมาก่อนเลยก็ไม่แปลกเพราะทั้งเรื่องธุรกิจ เรื่องการเงิน และเรื่องตัวตนของมิลอัลที่แท้จริง ถูกมิลอัลบิดาของเธอปิดบังเอาไว้ไม่ให้ต้นหอมรู้มาตลอด ทั้งหมดก็เพื่อความปลอดภัยของเธอทั้งสิ้น "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เสียงเคาะประตูดังขึ้น คุณทนายจึงเดินไปเปิดประตูให้ ทันใดนั้น ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปรงใบหน้าหล่อเหลาก็เดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยวีไอพีพร้อมกับลูกน้องสองคน "สวัสดีครับ คุณอัคราฟ" "สวัสดีครับ คุณทนาย" คุณอัคราฟทักทายกับคุณทนายนิดหน่อยก่อนที่จะเดินเข้ามาประชิดติดขอบเตียงผู้ป่วย "สวัสดีครับพี่ ผมมาแล้วครับ" มิลอัลกับอัคราฟอายุของทั้งสองคนห่างกันมาก คนเป็นพี่อายุอยู่ที่หกสิบปลายๆ ส่วนคนน้องสามสิบปลายๆเท่านั้น "ราฟ..." น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียกชื่อน้องชายอย่างอ่อนแรง “ครับ” ถึงทั้งสองคนจะอยู่กันคนละประเทศแต่ก็ติดต่อกันตลอด "พี่มีเรื่อง...จะขอร้อง" "ผมยินดีช่วยพี่ทุกเรื่อง ไม่ต้องขอร้องครับ" "พี่ฝาก...หนูหอมด้วย" "ครับพี่...ผมจะดูแลหนูหอมเป็นอย่างดี พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" "หอมลูก สวัสดีคุณอาเขาสิลูก" "สวัสดีค่ะ" ต้นหอมลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่ เธอยกมือไหว้ตามแบบฉบับคนไทย มองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามนิ่งๆ สายตาของเขากำลังสะกดเธอ... "ยินดีที่ได้รู้จักครับ...หนูหอม"