พ่อหมอร้ายสาววายสุดเนิร์ด

บทที่ 2 วัดป่ากับสาววาย 2

วัดป่าหลวงปู่แผ่วจัดว่าเป็นวัดเล็กๆที่มีพระประจำอยู่ไม่กี่รูป แต่บริเวณวัดนั้นกลับกว้างขวางมีไม้ใหญ่ไม้น้อยมากมายแต่ที่เห็นเด่นๆก็น่าจะเป็นบรรดาต้นสักที่ตั้งต้นตรงและสูงใหญ่ ซึ่งดูแล้วน่าจะถูกปลูกมากกว่าขึ้นเอง

ส่วนตัววัดก็จะมีเพียงพระอุโบสธที่เป็นศาลาเตี้ยยกหลังคาสูงโดยมีพระประธานองค์เก่าสีออกดำเทาตั้งอยู่พร้อมกับลานกว้างไว้ประกอบพิธีต่างๆ

และบุคคลที่เธอมักจะพบเห็นตั้งแต่วันแรกก็จะเป็นหลวงตาแก่ๆกับมัคคถายกหนวดเฟิ้มซึ่งทั้งคู่มักจะแนะนำความเป็นมาและคอยดูแลความเป็นอยู่ของพวกเธอ ซึ่งกิจกรรมส่วนใหญ่จะไม่มีอะไรมากนัก ซ่อมหลังคาห้องน้ำ กวาดลานวัดแล้วก็สวดมนต์

พอตกกลางคืนก็จะพากันเดินเรียงแถวเข้าไปในดงต้นสักเพื่อไปยังศาลาที่พัก ซึ่งมันก็เหมือนกับเป็นอีกโลกหนึ่งที่ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกเลยทีเดียวเหมือนกับว่าพวกเธอได้มาพักกันกลางป่ามากกว่า

ศาลาเรือนไม้ยกพื้นสูงนี้ตั้งตระหง่านท่ามกลางดงไม้สักของวัด มันโอบล้อมด้วยแมกไม้เขียวชอุ่มแต่บางขณะก็ดูรกทึบและน่ากลัว ตัวเรือนสร้างจากไม้เก่าแก่ที่ขัดมันโชว์ลายไม้ธรรมชาติ

ตลอดสามคืนที่ผ่านมาเหตุการณ์ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี การนอนในศาลากลางดงสักนั้นจะแยกชายและหญิงนอนกันคนละฝั่ง เหตุผลที่ต้องนอนรวมกันอยู่ในห้องเดียวก็เพราะวัดนี้มีที่พักอยู่เพียงเท่านี้ นอกนั้นก็เป็นกุฏิเล็กๆสำหรับพระที่มีเพียงไม่กี่หลังและตั้งอยู่อีกฝั่งของวัด

ทุกอย่างเรียบร้อยอย่างที่ควรจะเป็นจนกระทั่งคืนที่สี่

"ส้ม ส้ม"

"ไร เป้"

"พรุ่งนี้กลับแล้วพากูไปร้านหนังสือมึงหน่อยดิ"

"มึงจะไปทำไม"

"เอ้า ก็ซื้อหนังสือดิ"

"มึงจะไปดูพี่พรายอ่ะดิ กูรู้อีเป้"

"ก็ด้วย.."

"เขามีแฟนแล้วพี่จอหม่องเป็นผัวเขามึงไม่รู้เหรอ"

"มึงบอกกูเป็นรอบที่ร้อยและ กูไม่เชื่อ"

"จริงงงง กูเคยเห็นเขาสวบกันหลังร้านด้วย"

"อ๊ายยย จริงเหรอมึงอีแผ่น"

"จริงเดี๋ยวกลับไปกูจะพามึงไปดูให้เห็นกับตาเลย"

"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

"แต่มึงระวังนะ ช่วยนี้พี่เขาท้องอ่อนๆหงุดหงิดง่ายกูก็เจอมาและ"

ปูเป้ส่าวร่างเล็กเช่นเดียวกับส้มแผ่นพยักหน้างึกๆอย่างเข้าใจทั้งคู่พึ่งมาเจอกันตอนเข้ามหาลัยและก็เหมือนฟ้าประทานหรือสาบส่งก็ไม่อาจหยั่งได้แต่ทั้งคู่เข้ากันตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตา

"โอ้ย นอนได้แล้วส้มแผ่นปูเป้ นี่จะห้าทุ่มแล้วทุกคืนเลย"

เสียงรุ่นพี่โอที่เป็นประธานชมรมดังมาจากฝั่งชายซึ่งก็เหมือนจะเป็นธรรมเนียนก่อนนอนของสามคืนที่ผ่านมาไปแล้ว ทั้งคู่หัวเราะกันคิกคักอยู่อีกครู่ก่อนที่จะเงียบเสียงไป

จากห้าทุ่มเที่ยงคืนและก็ตีหนึ่ง ในขณะที่ส้มแผ่นกำลังหลับสนิทเธอก็รู้สึกเหมือนโดนสะกิดที่ข้อศอกจนต้องเอามือมาปัดด้วยเข้าใจว่าเป็นแมลง แต่แล้วมันก็แรงขึ้นจนเป็นการเขย่าแขนแทน

"แผ่น ส้มแผ่น"

เสียงกระซิบแหลมๆดังที่ข้างหูเธอ

"อาาา รายยยย เป้ กู.........จะ นอน"

"มึงฟังดิ มึงฟัง เสียงไรไม่รู้เคาะปึกๆอยู่หน้าประตูห้อง"

ส้มแผ่นที่อยู่ในอาการสะลึมสะลือเงี่ยหูฟังพอเป็นพิธี มันเป็นเสียงเหมือนอะไรบางอย่างเคาะลงที่พื้นไม้หน้าห้องตอนแรกมันจะเบาและเป็นจังหวะช้าๆต่อมามันก็จะเร็วและดังขึ้นจากนั้นก็เงียบหายไปและพอสักพักก็จะเริ่มดังมาใหม่เป็นลูบเดิม

"ได้ยินแล้วใช่ไหม"

ปูเป้ถามมาอีกครั้ง

"อือ...... "

สาวหน้ากลมตอบจากนั้นก็ทำท่าจะหลับต่อถึงจะได้ยินก็ไม่ได้หมายความว่าจะใส่ใจ

"มึงว่าเสียงไรว้า...กูกลัว มึงเคยได้ยินเสียงแบบนี้ป่าว"

"เคย..กูได้ยินประจำ"

ส้มหน้ากลมตอบในขณะที่ดวงตากำลังจะปิด

"อะไร ผีเหรอ"

ส้มแผ่นที่นอนตะแคงข้างหันหลังให้ นางหาวยาวออกมาทีนึงแล้วจึงตอบ

"หมา เวลาหมามันเกาเห็บก็เสียงแบบนี้แหละเดี๋ยวมันหายคันมันก็เลิก"

และก็เหมือนเป็นการยืนยันสมมุติฐานอันส่งเดชของส้มแผ่น

ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก

ปึ้ก ปึก ปึก ปึก ปึ้ก ปึก ปึก ปึก ปึ้ก ปึก ปึก ปึก ปึ้ก ปึก ปึก ปึก ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงที่นางเข้าใจว่าหมาเกาเห็บดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวจนบานประตูหน้าห้องถึงกับสั่น และตอนนี้เองที่ทุกคนในห้องกว่าสามสิบชีวิตไหวตัวอย่างพร้อมเพียงเหมือนกับว่าทุกคนต่างได้ยินเสียงนี้กันมาก่อนแล้วแต่นิ่งเงียบไว้

"ไม่ใช่หมาแล้วส้มแผ่น กูกลัว"

ปูเป้เถียงกลับมาพร้อมเขยิบตัวมาเบียด จนคนหน้ากลมต้องกระเทิบหนีด้วยอาการเบื่อหน่าย

"มันก็หมานั่นแหละแค่ตัวมันใหญ่หน่อยเลยเกาเสียงดัง มึงนอนเหอะเชื่อกู ต่อให้มันจะเป็นอะไรมันก็ทำได้แค่เกาปึกๆปักๆอยู่หน้าห้องนั่นแหละ"

ปั้ง ปั้ง ปั้ง ! ! !

กูขอเข้าได้ไหม

เสียงอันแหบพร่าและแผ่วต่ำจากหมาน้อยของส้มแผ่นดังขึ้นพร้อมกับการทุบบานประตูสามทีซึ่งทำเอาคนทั้งห้องถอยกรูดเข้ามารวมกันตรงกลางห้องอย่างอัตโนมัติ จะเหลือก็เพียงปูเป้ที่อยู่ในอาการลังเลว่าจะย้ายที่หนีหรือไม่ ส่วนส้มแผ่นนั้นหันนอนตะแคงข้างอย่างไม่สนใจ

"หมาบ้านมึงพูดได้เหรอส้ม"

"ได้หมาบ้านกูพูดได้เยอะกว่านี้อีก"

นางตอบกลับมาอย่างดื้อลั้นพร้อมอ้าปากหาวเตรียมที่จะนอน และเหมือนคำพูดอันท้าทายอำนาจมืดของส้มแผ่นจะมีผลอยู่ไม่น้อย

แกรกกกกก

ครืดดดดดดด

แกรกกกกกกกกก

ครืดดดดดดด

เจ้าหมาน้อยของส้มแผ่นมันเริ่มเดินลากเท้าพร้อมกับลากอะไรบางอย่างไปด้วยมันเริ่มจากระเบียงหน้าห้อง มันเดินอย่างเชื่องช้าและเสียงดังและเมื่อสุดทางมันก็เลี้ยวมาทางระเบียงด้านขวา

แกรกกกกก ครืดดดดดดด แกรกกกกกกกกก ครืดดดดดดด

มันคืบคลานมาอย่างเชื่องช้าจนมาได้ครึ่งทางมันก็หยุด และตรงที่มันหยุดคือตรงที่ส้มแผ่นนอนอยู่พอดี เสียงแหบพร่าแผ่วต่ำของชายชราดังมาจากเหนือหัวนางซึ่งตอนนี้มีเพียงผนังไม้บางๆกั้นอยู่เท่านั้น

"กู ขอ หนึ่ง คน"

ส้มหน้ามึนยกนิ้วโป้งขึ้นมาเชิงว่าเห็นด้วย

.

.

"แล้วแต่เลย"

นางตอบกลับเบาๆจากนั้นก็หลับไปตามเดิมโดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้นางเป็นคนเดียวที่นอนอยู่ ส่วนที่เหลือทั้งรุ่นพี่รุ่นเพื่อนและปูเป้ต่างนั่งกอดเข่าตัวสั่นกันเป็นวงอยู่กลางห้องโถง

โป้งงงงงงงง

จะเป็นเพราะคนหน้ามึนที่หารู้สึกรู้สาหรือไม่ไม่อาจทราบได้แต่เจ้าสิ่งลึกลับที่อยู่นอกห้องตอนนี้มันทำเสียงดังกว่าเดิมและไม่ใช่เสียงเคาะแต่น่าจะเป็นเสียงเตะเข้าที่ผนังตรงที่ส้มแผ่นนอนอยู่

"กุ ขอ หนึ่ง คน"

เสียงแหบพร่าแผ่วต่ำของมันคราวนี้ดังมาจนสุดเสียงพร้อมกับเสียงหมาที่พร้อมใจกันหอนจากทุกทิศทุกทางราวกับว่าศาลาแห่งนี้ถูกล้อมไว้หมดแล้ว แต่ถ้าจะมองอีกมุมหนึ่งก็เหมือนมันพยายามจะยกระดับความน่ากลัวขึ้นมาด้วย

และเช่นเดิมนิ้วโป้งของส้มแผ่นถูกชูขึ้นมาอย่างเห็นด้วยอีกพร้อมกับดวงตาที่หลับสนิท นางขยับตัวให้เข้าที่นิดนึงก่อนที่จะหลับไปดังเดิม ตอนนี้สายตาของคนทั้งสามสิบเอ็ดคนต่างมองมาที่สาวหน้ากลมที่กำลังนอนตะแคงอย่างสบายใจ จากนั้นก็หันมองหน้ากันเองเหมือนหยั่งความเห็นกันว่าจะเอาไงดีและในระหว่างที่กำลังมองตากันอย่างตัดสินใจไม่ถูก

จู่ๆส้มแผ่นก็ผุดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วมองมายังทุกคน ตากลมที่สดใสของนางมีแววตื่นตระหนกเหมือนพึ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง

"ผีหลอก!! กูโดนผีหลอก!!!?"