บทที่ 43 สวมรอย
หกโมงเช้า ภายในห้องนอนของเฌอรัล แสงสว่างเริ่มคืบคลานเข้ามาจนมองเห็นภาพภายในห้องอย่างชัดเจน
“ฮรึก..ฮือ ฮือ…” เสียงร้องไห้ที่ดังอยู่ท่ามกลางความเงียบ ปลุกให้ปราบที่เสียพลังงานจากเหตุการณ์ร้อนเร่าในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมา ขยับตัวตื่นขึ้น ก่อนจะเห็นว่ามีเฌอรัลที่อยู่ในสภาพร่างกายเปลือยเปล่ากำลังร้องห่มร้องไห้เสียงดัง ข้างกายเขา
“เฌอรัล” ปราบเรียกชื่อพลางดันตัวเองลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าแปลกใจ เพราะความจริงคนที่เขาควรจะตื่นลืมตาเห็นน่าจะเป็นเฌอรินเสียมากว่า
แล้ว...เฌอรินละ!!
“เมื่อคืน...” ปราบทำท่ากุมขมับก่อนจะมองเฌอรัลที่หยัดตัวลุกขึ้นนั่งตามเขา
เสี้ยวใบหน้าสวยหันมามองที่ปราบ เธอทำท่าเหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักปล่อยน้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มแถมใบหน้าเศร้าสลด ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
ทว่าท่าทางเหล่านี้ดูไม่ได้น่าสงสารต่อสายตาของปราบเลยแม้แต่น้อย เขามองเธอด้วยสายตาเย็นช
