น้ำตาหยดแหมะลงบนพื้นหยดแล้วหยดเล่าอย่างห้ามไม่อยู่เธอเลยนั่งก้มหน้าในใจภาวนาขอให้พวกเขาออกไปจากห้องนี้ซะเธอไม่อยากจะต่อกรด้วยแล้ว
ไหล่บางสั่นตามแรงสะอื้นทำให้นัยน์ตาคมของวาคีนเบิกตากว้างอย่างตกใจเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บ
ร่างบางนั่งนิ่งงอตัวลงเพราะแรงปวดหน่วงไหนจะความอับอายในตอนนี้อีกภายในใจมันรู้สึกหดหู่มากใครก็ได้มาพาเธออกไปจากสถานการณ์ตรงนี้ที
พลั่ก!
เสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างแรงทำให้วาคีนและไคโรหันไปมองต้นเสียงยกเว้นเพียงร่างบางที่นั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตาใคร
แต่เหมือนพระเจ้าจะไม่รับฟังคำขอเลยเมื่อคนมาใหม่เดินมาหยุดตรงหน้าเธอก่อนจะย่อตัวลงและอุ้มเธอจนตัวลอยออกไปจากห้องระหว่างนั้นกาแฟทำได้เพียงยกมือขึ้นปิดใบหน้าที่เลอะเปรอะเปื้อนคราบน้ำตาไว้
“อ๊ะ..พี่นักรบ”
เธอได้กลิ่นที่คุ้นเคยเลยเงยหน้าขึ้นมองเขาเต็มตาด้วยใจที่ลุ้นระทึกและเมื่อเงยหน้าสบตากันเหมือนทุกอย่างที่ถูกกดทับก็พลันม
