หลงรักเด็กซ่อง​ #1​ -​ ลาป่วย

777 คำ
"เฮ้ย! ก๋วยเตี๋ยว" เสียงของใครคนหนึ่งที่เพิ่งมาใหม่ตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวอย่างตกใจ​ ทำให้ก๋วยเตี๋ยวค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง พร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออกทั้งสองข้าง​ "ฮึก! พะ..พี่ทิม"​ "เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ ใครทำ" ทิมเอ่ยถามแม่บ้านเด็กสาว ก่อนจะหย่อนตัวลงไปนั่งยองๆข้างๆ มือหนาจับแขนเรียวพลิกไปมาเพื่อดูว่าเธอมีร่องรอยบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า​ เขาเข้ามาสั่งงานและตรวจความเรียบแทนเจ้านายบ่อย เลยทำให้รู้จักกับเด็กในนี้เป็นอย่างดี "หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ​ แค่หน้ามืดนิดหน่อยเลยล้มลง" ก๋วยเตี๋ยวบอกด้วยน้ำเสียงแหบแห้งราวกับคนป่วย​ เธอค่อยๆพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้น​อย่างทุลักทุเล​ "ไม่หน่อยแล้วมั่งถึงกับร้องไห้เนี่ย" "พอดีฝุ่นมันเข้าตาน่ะค่ะ" "ไหวปะเนี่ย​ ลากลับบ้านไปนอนพักก็ได้นะเดี๋ยวพี่เคลียร์กับเจ้านายให้" เขาหยัดกายลุกตามขึ้นมา แล้วยกหลังมือเข้าไปแตะหน้าผากมนเบาๆ​ "ตัวอุ่นๆ​ เหมือนจะไม่สบาย" "ไหวค่ะ​ หนูไม่อยากลาวันนี้ได้โอทีด้วยป้าแม่บ้านลาหยุด" ใบหน้าขาวอมชมพูค่อยๆเปลี่ยนเป็นซีดเซียว​ ถึงร่างกายจะไม่ไหวแต่เธอก็ต้องสู้ต่อไป ใจอยากจะหยุดเหมือนคนอื่นเขาก็หยุดไม่ได้ถ้าหยุดก็ไม่มีเงินจ่ายค่าบ้านค่าโน้นนี้ ขนาดกินข้าวแค่วันละมื้อยังจะแทบไม่พอใช้ "ไม่ไหวอย่าฝืน​ พี่ให้ลา..แล้วก็ไม่หักเงินด้วยไม่ต้องกลัว​ ส่วนเงินโอทีก๋วยเตี๋ยวก็ได้ตามปกติโอเคไหม" "ไม่โอเคค่ะ​ หนูไม่ชอบเอาเปรียบคนอื่น" แม่บ้านเด็กสาวปฏิเสธขึ้นทันควัน​ ช่วงชีวิตเธอจะถูกคนส่วนใหญ่เอาเปรียบมาโดยตลอดเธอจึงไม่ชอบการถูกเอาเปรียบ เลยไม่อยากทำแบบนี้กับใคร "แต่ตัวเองกำลังจะแย่อย่าอวดเก่งได้ไหม​ ถ้ายังอยากทำงานที่นี่อยู่ก็ไปลาป่วยซะ" ทิมเค้นเสียงดุอย่างหงุดหงิด​ แค่เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอเขาก็รู้แล้วว่าไม่ไหว ขืนฝืนทำต่อไปมีหวังได้ไปนอนโรงพยาบาลแน่​ "....." "ไม่มีแต่ อะนี่เอาไปซื้อยากินและขึ้นวินกลับ อย่าเดินเดี๋ยวไม่ถึงบ้าน" เธอกำลังจะอ้าปากแต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรก็ถูกทิมพูดดักคอขึ้นเสียก่อน​ พร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางหยิบแบงก์พันออกมายัดใส่มือเล็ก "ทีหลังมีอะไรหรือเป็นอะไรก็มาบอกพี่เข้าใจไหม ถือว่าเห็นพี่เป็นพี่ชายคนหนึ่งก็ได้" เขารู้สึกเอ็นดูถูกชะตากับเด็กคนนี้เหมือนเคยผูกพันกันมาก่อน “.....” หัวใจดวงน้อยกระตุกสั่นไหวเมื่อทิมพูดจบ​ คำพูดของเขามันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ได้รับความรู้สึกแบบนี้มานานมากตั้งแต่ผู้แม่จากไปเธอก็อยู่แบบโดดเดี่ยวมาโดยตลอด วันๆก็ทำแต่งานกลับบ้านนอน ชีวิตวนเวียนอยู่แค่นี้ "คะ..ค่ะ​ เอ่อ..แต่หนูคงรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะพี่ทิมมันเยอะเกินไป​ บ้านหนูอยู่ใกล้ๆเดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว" เธอรีบยื่นเงินส่งคืนทิมอย่างไม่ลังเล เงินที่เขาให้อาจจะน้อยสำหรับใครหลายคนแต่มันเยอะมากสำหรับเด็กจนๆอย่างเธอ​ ซึ่งเธอจะไม่รับเงินของใครฟรีๆแม้ผู้นั้นจะเต็มใจให้ก็ตาม "เอาไปเถอะถือว่าพี่จ้างให้ลา อย่าลืมแวะซื้อยากับนั่งวินกลับตามที่สั่งด้วย" พูดจบทิมก็ยกฝ่ามือหนาขึ้นมาลูบศีรษะเธอ ก่อนจะรีบเดินตรงไปยังห้องเจ้านายโดยไม่รอให้เธอได้พูดอะไรกลับมา "เฮ้อ!" ก๋วยเตี๋ยวถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างหนักใจ​ แล้วค่อยๆพยุงตัวเองลงไปลาป่วยที่เคาน์เตอร์กับผู้จัดการทันที​ เธอจำใจต้องยอมทำตามสิ่งที่ทิมสั่งเพราะไม่อยากเปลี่ยนงานใหม่ --------------------------------------- นางเอกผู้นางสงสารแม้จะป่วยแต่ต้องสู้ชีวิตเพื่อปากท้อง​ พี่ทิมคิดอะไรกับน้องเปล่าเนี่ยบังคับยังกับเป็นหลัวระวังโดนทีนเจ้านายลอยมานะเว้ย (อ่านจบแล้วถูกใจ​และคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ) ช่วงนี้อาจลงช้านิดนึงนะคะรู้สึกว่าสมองตัวเองกำลังตายคิดอะไรไม่ออกมันมืดมัวไปหมด?
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม