03
1299 คำ
EPISODES 3 | จู่โจม
(เนื้อหาต่อไปนี้ เป็นนิยายเฉพาะ (ผู้ใหญ่) ซึ่งไม่เหมาะสมต่อเด็กที่ต่ำกว่า 18ปี เรื่องนี้จะมีเนื้อหาที่อันตรายอย่างชัดเจน ซึ่งจะมีฉากและตอนที่ใช้ความก้าวร้าว รุนแรง บังคับและขืนใจมีความสะเทือนใจ มีผลกระทบทางจิตใจ หรือลักษณะที่ไม่เหมาะสม โปรดพิจารณาก่อนอ่าน)
@คอนโดมิเนียมร้อยล้าน
มาเฟียหนุ่มเดินย่างกรายเข้ามาในคอนโดสุดหรูใจกลางเมือง ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆวิวทิวทัศน์เมืองหลวง
มือแกร่งยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าของเด็กสาวที่เคยมานั่งบนตัก และสัมผัสกลิ่นกายเด็กสาวอย่างแนนชิดกลิ่นกายในค่ำคืนนั้นยังคงตราตรึงทุกครั้งที่นึกถึง
"นายครับได้เวลาแล้วครับ"
เสียงลูกน้องคนสนิทเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินไปหยิบชุดคลุมให้คนเป็นนาย ครูซก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง ก่อนจะเดินย่างกรายไปที่รถ
ด้านนัทเชลล์
หญิงสาวไปทำงานปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ ผู้คนในร้านดูวุ่นวายกันมาก เนื่องจากแนน พีอาร์สาวสวยนั้นถูกอดีตแฟนหนุ่มทำร้าย เมื่อครู่ ใบหน้าฟกช้ำ และไม่สามารถไปดูแลแขกได้ ทำเอาเจ้าของร้านแทบเอาหัวโขกผนัง เพราะสาว ๆ ในร้านต่างมีแขกของตัวเองที่ต้องดูแล
เป็นจังวะเดียวกันที่นัทเชลล์เดินย่างกรายเข้ามาพอดี
" เกิดอะไรขึ้นคะ "
หญิงสาวเอ่ยถามขึ้น ก่อนจะวางกระเป๋าลง ทำให้เจ้าของร้านนั้น มองเห็นความสวยงามภายในใบหน้าของนัทเชลล์
" ช่วยอะไรเฮียหน่อย"
เสียงเจ้าของร้านเอ่ยขึ้น ก่อนจะจ้องมองหญิงสาวอย่างมีเล่ห์นัยส์
"จะดีเหรอโบ๊ท นัท ยังเด็กนะ แล้วก็ไม่เคยดูแลแขกด้วย"
" แค่ชงเหล้าเป็นก็โอเคแล้วแคท"
" ว่าไง สนใจไหม ทิปหนักนะ"
"สนค่ะ หนูสน"
สองผัวเมียยกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อหาคนมาแทนพีอาร์คนเดิมได้ เพราะเจ้าของร้านนั้นรู้ดีว่านัทเชลล์ต้องการเงินมากแค่ไหน เพราะเด็กสาวนั้นไม่มีเสี่ยเลี้ยง เหมือนเด็กในร้านคนอื่น ๆ จึงเลือกเธอเข้ามาทำงานตรงนี้แทน และสาว ๆ ในร้านก็ต่างยินดีที่นัทเชลล์ได้งานนี้ไป แม้จะแอบเสียดายอยู่บ้าง
" ตั้งใจทำงานนะนัท ดูมิวมิวเป็นตัวอย่างนะ"
เสียงพีอาร์ที่ได้รับหมอบหมายให้ทำงานร่วมกับเธอเอ่ยขึ้น ก่อนจะจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า และแปลงโฉมให้เธอตามที่ได้รับมอบหมาย
ใช้เวลาไม่นาน แขกคนสำคัญก็มาถึง ทำเอาหญิงสาวทั้งสองคนนั้นรู้สึกประหม่าไม่น้อย
"สวัสดีครับคุณครูซ"
เสียงมาเฟียหนุ่มฝั่งตะวันตกเอ่ยทักทายชายหนุ่มผู้มาใหม่ ก่อนมิวมิวจะเดินย่างกรายเข้าไปทักทายพร้อมกับพามาเฟียหนุ่มนั้นมานั่งลงข้างๆกัน
นัทเชลล์จ้องมองชายหนุ่มที่มาใหม่ ด้วยความคุ้นเคยใบหน้า ก่อนจะหลบสายตา เมื่อตัวเองนั้นกำลังทำตัวเสียมารยาทกับแขก
"ครับ คุณเคลตัน"
ครูซ เอ่ยทักทายอีกฝ่ายตามมารยาท ทว่าสายตาคู่คมกลับจ้องมองหญิงสาวข้างกายเขาตลอดเวลา
" ดูคุณจะสนใจ ผู้หญิงของผมนะครับ"
คำพูดของอีกฝ่าย ทำเอาครูซชะงักไปทันทีขณะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม คำพูดเมื่อครู่ ทำเอามาเฟียหนุ่มนั้น ไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่นัก เมื่อรับรู้ว่าเหยื่อของตนเองนั้น กลายไปเป็นผู้หญิงของคู่แข่งทางธุรกิจ
" พักเรื่องผู้หญิง แล้วมาคุยธุรกิจกันดีกว่า ผมมีเวลาไม่มาก ไม่มีเวลาว่างมากพอ ที่จะมาทำความรู้จักผู้หญิงของใคร"
ครูซเอ่ยขึ้น พร้อมกับจ้องมองนัทเชลล์ด้วยสายดุดัน ทำเอาหญิงสาวเริ่มรู้สึกประหม่า และหวาดกลัวชายหนุ่มทั้งสองในเวลากัน
" ผมต้องการผู้หญิงล็อตใหญ่วัย 24-26ปี ส่งออกชายแดน"
" ผมมีให้แค่ 28ขึ้น ถ้าต่ำกว่านั้น คงต้องจ่ายเพิ่ม"
คำตอบของครูซ ทำเอาชายหนุ่มตรงข้ามขบกรามแน่น ทั้งที่ตั้งใจมาคุยกับเขาด้วยตัวเอง เพื่อที่จะเป็นต่อมากที่สุด ทว่าคำพูดที่ครูซเอ่ยออกมา ทำให้เคลตันไม่สามารถเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกไปได้แต่ก็ยังไม่จนมุม
" ถ้าอย่างนั้น ผมคงยังไม่เอาตามเป้าที่ตั้งไว้ในตอนแรก"
" ไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม เพราะเราให้คุณได้แค่ สิบเปอร์เซนต์ที่มี อยู่แล้ว
เป็นอีกครั้ง ที่เคลตันไม่สามารถ ต่อรองธุรกิจชนะครูซได้
นัทเชลล์จ้องมองสองชายหนุ่มด้วยความโกรธเคือง เธอไม่ได้โง่จนดูไม่ออกว่าทั้งคู่นั้น กำลังพูดถึงธุรกิจผิดกฏหมาย หรือเรียกอีกอย่างว่าค้ามนุษย์ แต่ที่น่าแปลกใจก็คือพวกเขาทำราวกับว่ามันคือสิ่งปกติ โดยไม่คำนึงถึงจิตใจของหญิงสาวพวกนั้นแม้แต่น้อย
สีหน้านัทเชลล์แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังไม่พอใจ ก่อนที่ครูซจะรับรู้ถึงสิ่งที่หญิงสาวกำลังแสดงออก และจ้องมองเธอไม่ละสายตา
" ต้องขอโทษที ที่ผมต้องขอตัวกลับก่อน"
เคลตันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินย่างกรายออกไปจากห้องด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ นัทเชลล์มึนงงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป
ปึง!
แก้วเหล้าราคาแพงถูกวางลง ก่อนจะหยิบเงินจำนวนหนึ่งแสนบาทลงข้างหน้าหญิงสาวข้างกาย นัทเชลล์จ้องมองเพื่อนของเธอด้วยสายตาลุกวาว ก่อนจะหันกลับไปมองชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกไปพร้อมกับนิ่วหน้าด้วยความผิดหวัง
" ออกไปได้แล้ว..."
ครูซเอ่ยสั่งหญิงสาว ก่อนที่เธอจะก้าวเดินออกไป แต่ก็ไม่วายกวักมือเรียกนัทเชลล์ออกไปด้วยกัน ทว่าอยู่ๆ น้ำเสียงดุดัน ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
" ส่วนเธอ... อยู่ก่อน"
" เอ่อ... นัทเหรอคะ"
นัทเชลล์เอ่ยถามด้วยท่าทีมึนงง พร้อมกับส่งสายตาเพื่อขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของเธอ ทว่าอยู่ๆมาเฟียหนุ่มก็มือส่งสัญญาณให้เหล่าบรรดาลูกน้องออกไป...
ภายในห้องเงียบสงัดมีเพียงสองชายหญิงอยู่สองต่อสองท่ามกลางเสียงเครื่องปรับอากาศ นัทเชลล์จ้องมองชายหนุ่มด้วยสายตาหวาดหวั่น ก่อนที่เขาจะเอ่ยสั่งให้เธอนั้นนั่งลง
" มานั่งนี่สิ หรือฉันต้องจ่ายเงินเพิ่มเหมือนครั้งที่แล้ว..."
นัทเชลล์แสร้งไม่สนใจคำพูดชายหนุ่ม ก่อนจะเดินไปนั่งลง ข้าง ๆ เขา ใบหน้าสีหวานเกิดอาการประหม่าเล็กน้อย เมื่อต้องอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มที่อันตรายอย่างเขา
" เพิ่งรู้ว่าเด็กที่นี่เป็นใบ้"
" คือ... มันหมดเวลางานของหนูแล้วค่ะ"
อือออ!!!!
ไม่รอให้หญิงสาวได้เอ่ยจบ ใบหน้าคมคายของมาเฟียหนุ่มประกบเข้าหาหญิงสาวทันที ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปาก พร้อมกับดูดดึงเรียวลิ้นหวานของหญิงสาวอย่างดุดัน นัทเชลล์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ใจเจ้ากรรมกระหน่ำเต้นด้วยความหวาดหวั่น หยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมาเป็นทางยาว มือบางกำคอเสื้อชายหนุ่มไว้แน่น และพยายามต่อต้าน ทว่าเรี่ยวแรงที่มี ไม่สามารถสู้ชายชาตรีอย่างเขาได้
" อืออออ !! ปล่อยนะ"
ปึก!ปึก!ปึก!
มือเรียวทุบลงแผงอกแกร่งเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ
พรืบ!!
" ปล่อยนะ!!"
ร่างหญิงสาวถูกผลักลงให้นอนราบกับโซฟา ก่อนที่หนาจะรวบแขนเธอขึ้นเหนือหัว
" กรี๊ดดดดดดดด!!"
อือออออ !!! เสียงกรีดร้องกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อมาเฟียหนุ่มประกบริมฝีปากเข้าหาเธออีกครั้ง
"อือออ...อ่อยนะ" (ปล่อยนะ)
*****
ขอคนละ 1 คอมเมนท์ได้ไหมคะ
- ผู้เขียน
