มาเบลล์ยืนมองรถราคา 40 ล้านนิ่งก่อนจะมองไปยังเจ้าของรถที่ยืนสองมือล้วงกระเป๋าอยู่
“ ไปรถคันนี้เหรอคะ ”
“ หรือจะนั่งรถเมล์ ถามมากถามมายสงสัยไปซะทุกอย่างขึ้นรถเลยยัยเด็กดื้อ ” เขาผลักหัวเล็กเบาๆให้เดินไปขึ้นรถซุปเปอร์คาร์สุดหรูสัญชาติอิตาลีสีดำขลับมันดูดุดันและเธอเชื่อว่าขับไปจอดตรงไหนต้องมีแต่คนมอง เขาก้มลงไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้ลูกหนี้ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันจนกลิ่นน้ำหอมของเขาเข้าจมูกเธอ
“ อือ คุณฉวยโอกาสกับหนูอีกแล้วนะคะ ” ในขณะที่เขาจะเอาตัวเองออกจากรถปลายจมูกแกร่งเฉียดเข้ากับแก้มนวลจนมาเบลล์ต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดแก้ม
“ ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ทีตัวเองชักของกูทั้งคืนกูยังไม่บ่น ” ฟ้าครามเอ่ยก่อนจะพึมพำเบาๆในประโยคต่อมา เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“ คุณพูดว่าอะไรนะคะ ” เธอฟังไม่ชัดในประโยคหลังจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
“ ชาติที่แล้วเกิดเป็นเครื่องหมายคำถามเหรอ ชาตินี้ถึงขี้สงสัยมากนัก ”
“ มีด้วยเ
