“ คุณรำคาญหนูไหมคะ ” มาเบลล์ยกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มนวลเธอถามเพราะกลัวคนข้างๆจะรำคาญที่เธอเอาแต่ร้องไห้
“ ร้องไห้ไปเถอะเหนื่อยก็ร้องออกมา คนเราสุขไม่เท่ากัน ทุกข์ก็ไม่เท่ากันแต่ละคนมีวิธีจัดการกับปัญหาคนละแบบบางคนใช้ความอดทน เข้มแข็งจัดการมัน บางคนใช้ความอ่อนแอใช้น้ำตาจัดการมันแบบไหนที่ทำให้เธอสบายใจขึ้นก็ทำมัน ” ฟ้าครามลูบไปที่เรือนผมสีทองของน้องอย่างเบามือและเอ่ยบอกออกไป เขาเองก็ปลอบใจใครไม่เป็น โอ๋คนไม่เก่งเหมือนอเล็กซ์แต่เขาจะทำเท่าที่จะทำให้เธอได้
“ ขอบคุณนะคะ ตอนกลับคุณพาหนูแวะไปซื้อดอกไม้ได้ไหมคะ ”
“ หือ! ดอกไม้เหรอ ” คิ้วคมสองข้างเลิกขึ้นสูง ‘เธอจะซื้อดอกไม้ไปไหนกัน‘
“ ใช่ค่ะ หนูอยากจัดดอกไม้หนูชอบนะคะถึงกุหลาบมันจะมีหนามแหลมคมแต่มันก็ตำได้แค่มือของเราเจ็บไม่นานเดี๋ยวก็หายแต่ใจถ้าเจ็บมันอาจจะเจ็บนานและมันอาจจะไม่หายเหมือนที่แม่ทำกับหนูมันอาจจะไม่หายแล้ว แม่ทำให้หนูเจ็บ
