“ถ้าจ๋ากินไปได้ตั้งสามสิบกว่าฟอง แล้วทำไมในนี้ผมจะกินไม่ได้”
“มันเหมือนกันซะที่ไหนล่ะคะ”
“แล้วตรงไหนล่ะครับที่มันต่างกัน”
เธอรู้ว่ากำลังถูกตีรวนจากหนุ่มเอาแต่ใจ “จ๋าไม่อยากเถียงกับคุณหมื่นแล้ว ถ้าอยากกินก็กินไปเลยค่ะ แต่ช่วยกินไอ้ก้อนขาวๆ ที่จ๋าทำไว้ให้ก็พอ ห้ามแตะอันที่จ๋าทำไหม้นะคะ”
“ผมจะไม่แค่แตะหรอกครับ แต่จะกินมันให้หมด”
จินดาหลาอ้าปากค้างเพราะเห็นกับตาเลยว่าเขายัดออมเล็ตสีกระดำกระด่างเข้าไปทั้งก้อน แวบหนึ่งเกิดความรู้สึกผิดเข้ามากระแทกที่ใจ เธอทำเขาเดือดร้อนอีกแล้ว ใบหน้าบุรุษที่เคยขาวผ่องสะอาดสะอ้านตอนนี้ทั้งแดงทั้งเขียวสลับกันจนน่าเป็นห่วง ไม่รู้ว่าเพราะรสชาติที่แย่เกินบรรยายของสิ่งที่เธอทำ หรือเพราะเขากำลังจะโกรธเกลียดเธอเหมือนคนอื่นๆ ในชีวิตของเธออีกแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องร้อง”
นับหมื่นถอนหายใจพรืดพร้อมขยับรับสัมผัสอ่อนนุ่มที่หญิงสาวเดินอ้อมมาหาเขาพร้อมกับแนบใบหน้า
