ตอนที่ 39-หน้าสนามบิน — อากาศหนาวและผ้าคลุมจากใครบางคน

918 คำ

ตอนที่ 39-หน้าสนามบิน — อากาศหนาวและผ้าคลุมจากใครบางคน ลมหนาวพัดแรงจนเส้นผมของพายปลิวสะบัด ทันทีที่เธอก้าวออกจากประตูสนามบิน ไอเย็นปะทะใบหน้าแรงพอให้เธอสะดุ้ง มือเล็กยกขึ้นกอดอกอย่างเผลอตัว >“หนาวกว่าที่คิดไว้เยอะเลยค่ะ…” เสียงเธอสั่นนิด ๆ แผ่วเบาจนแทบหลุดไปกับสายลม คนินที่เดินข้างหลัง เหลือบมองภาพนั้น แล้วหัวใจเขาเหมือนกระตุก หญิงสาวในโค้ทบาง ๆ ยืนท่ามกลางเกล็ดหิมะที่โปรยเบา ๆ รอบตัว ภาพนั้นช่างละมุนจนเขาเผลอหยุดมองอยู่ชั่วขณะ >“คุณพาย...” เสียงเขาเรียกเบา ๆ ก่อนที่พายจะหันกลับมา ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร คนินถอดเสื้อคลุมโค้ทผ้าวูลสีเทาเข้มออกจากตัว แล้วค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ มือใหญ่ของเขาคลี่เสื้อออก ก่อนคลุมลงบนไหล่ของพายอย่างนุ่มนวล สัมผัสอุ่นจากผ้าคลุมและกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากตัวเขาทำให้พายชะงักไปทั้งร่าง >“ไม่เป็นไรค่ะ อาจารย์... เดี๋ยวฉัน—” คำปฏิเสธยังไม่ทันจบ เขาก็พูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มอ่อนโยน >“อย่าเพิ่งดื้อเลยครับ... คุณตัวเย็นจนผมยังรู้สึกได้” ดวงตาของเขามีแววอบอุ่นจริงใจ จนพายพูดไม่ออก ปลายนิ้วของคนินจับที่ปกเสื้อเบา ๆ เพื่อจัดให้เข้าที่ ขณะนั้นระยะห่างของทั้งคู่แทบไม่เหลือ ลมหายใจของเขาแตะข้างแก้มเธออย่างแผ่วเบา พายหลุบตาลง พยายามซ่อนความรู้สึกบางอย่าง ที่แล่นวาบขึ้นในอก >“ขอบคุณค่ะ...” เธอเอ่ยเสียงเบาแทบกระซิบ คนินยิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่ไม่ได้มีแค่ความสุภาพ แต่แฝงด้วยความเอ็นดู >“ผมแค่ไม่อยากให้คุณพาย.. ไม่สบายตั้งแต่วันแรกที่มาถึง” เขาเอื้อมมือไปถือกระเป๋าเดินทางของเธอแทน ก่อนพูดพลางเดินเคียงกันออกไป >“ไปกันเถอะครับ โรงแรมอยู่ไม่ไกล เดี๋ยวคุณพายจะได้พัก” พายเดินตามเงียบ ๆ ใต้หิมะที่โปรยลงมา เสื้อคลุมบนไหล่ยังคงอุ่นจากร่างของเขา — อุ่นจนหัวใจของเธอสั่นเบา ๆ และในทุกก้าวที่เดินเคียงกันนั้น เธอรู้สึกเหมือน - “เส้นบาง ๆ ระหว่างความเกรงใจ .. กับความรู้สึกที่เกินเลย” เริ่มพร่าเลือนลงทีละนิด โดยที่เธอไม่รู้ตัว... โรงแรมกลางเมือง — ห้องพักที่มีเพียงหนึ่งกุญแจ เสียงลากกระเป๋ากระทบพื้นพรมดังเบา ๆ ขณะพนักงานโรงแรมเดินนำพายและคนินไป ตามทางเดินยาวที่ประดับด้วยโคมไฟญี่ปุ่นสีอุ่น กลิ่นไม้หอมของเซนต์ซีดาร์ลอยคลุ้งในอากาศ สร้างบรรยากาศผ่อนคลายแต่กลับทำให้หัวใจ ของทั้งคู่เต้นแรงขึ้นทุกก้าว >“นี่ครับ ห้องของคุณทั้งสอง — ห้องสวีทขนาดใหญ่ แยกเป็นสองห้องนอน มีห้องนั่งเล่นตรงกลาง และห้องน้ำรวมอยู่ด้านในครับ” พนักงานกล่าวด้วยภาษาญี่ปุ่นสำเนียงนุ่ม ก่อนส่งกุญแจหนึ่งดอกให้คนิน พายชะงักนิดหนึ่ง ก่อนเหลือบมองคนิน >“เอ่อ... ห้องเดียวกันเหรอคะ?” น้ำเสียงเธอแผ่วเบาอย่างไม่แน่ใจ พนักงานยิ้มสุภาพ >“ค่ะ เป็นห้องคู่ครับ มีสองห้องนอนแยก แต่ใช้โถงกลางร่วมกัน” พายพยักหน้าเบา ๆ พลางหันไปสบตาคนิน คนินหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างเก้อ ๆ > “ดูเหมือนเราจะต้องอยู่ด้วยกันจริง ๆ ... ซะแล้วสิครับ” พายยิ้มบาง ๆ อย่างเกรงใจ >“ไม่เป็นไรค่ะ แค่แยกห้องนอนก็ดีแล้ว...” เธอพยายามพูดให้เป็นปกติ ทั้งที่หัวใจกลับเต้นแรงจนแทบได้ยินเอง เมื่อประตูห้องเปิดออก กลิ่นหอมของชาเขียวและไม้ไผ่อบอวลอยู่ทั่วห้อง แสงไฟนวลตาจากโคมกระดาษ สะท้อนผนังไม้สีอ่อน พรมทาทามินุ่มใต้เท้าให้ความรู้สึกอบอุ่น จนแทบลืมว่าโลกข้างนอกเต็มไปด้วยหิมะ พายยกมือไหว้ขอบคุณพนักงาน แล้วหันไปมองรอบห้องด้วยแววตาอ่อนโยน >“ห้องสวยจังค่ะ ดูสงบดี...” >“ครับ” คนินตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ เขามองใบหน้าของพายที่มีแสงไฟอุ่น ตกกระทบ ดวงตาเธอเป็นประกาย สะท้อนเหมือนหิมะที่ละลายกลางแสงไฟ ภาพนั้นทำให้เขาอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ เมื่อพนักงานปิดประตูออกไป เหลือเพียงความเงียบระหว่างสองคน พายหันกลับมามองคนินที่ยังถือกุญแจในมือ >“อาจารย์... วางกุญแจไว้บนโต๊ะเถอะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พบกันแต่เช้า..ไปประชุมนะคะ” >“ครับ” เขาตอบรับเสียงเบา แต่ยังคงมองเธอไม่วางตา >“ถ้า... คืนนี้คุณพายหนาว ... เรียกผมได้เลยนะครับ ผมมีผ้าห่มสำรองอยู่ในห้อง” พายหัวเราะเบา ๆ พลางส่ายหน้า > “อ่อ ...ไม่เป็นไรค่ะ ...” >“...ครับ” คำพูดนั้นเรียบง่าย แต่ทำให้หัวใจพายสะดุดจังหวะไปชั่วขณะ เธอหลบสายตา หันไปเปิดกระเป๋าแทนการตอบ คนินมองแผ่นหลังของเธอ แล้วเผลอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่มีทั้งความอบอุ่น และความรู้สึกที่เริ่มจะเกินขอบเขตของ “ความห่วงใย” เสียงหิมะด้านนอกยังคงโปรยลงมาไม่ขาดสาย ภายในห้องอุ่นนั้น มีเพียงสองคน ที่ต่างรู้ว่าคืนนี้... อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของบางอย่าง ที่ไม่อาจย้อนกลับไปได้อีก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more