ตอนที่ 56 — ความเงียบระหว่างเรา

1386 คำ

ตอนที่ 56 — ความเงียบระหว่างเรา แสงอาทิตย์อ่อน ๆ ของเช้าวันใหม่ ส่องลอดม่านบางในโถงทางเดินของโรงแรม อากาศเย็นจนพ่นลมหายใจเห็นเป็นควันจาง ๆ เสียงประตูห้องเปิดออกเบา ๆ พายณรีย์ก้าวออกมาในเสื้อโค้ตสีครีมอ่อน ผมยาวถูกรวบหลวม ๆ ในมือถือแฟ้มเอกสารงานสัมมนาแน่น ทันทีที่เธอก้าวพ้นธรณีประตูห้องนอน — ก็เห็นคนินยืนอยู่ตรงห้องโถงด้านหน้า เขาสวมสูทสีเข้ม ผ้าพันคอพาดอยู่รอบคอ ดูเรียบง่ายแต่สุภาพ เมื่อสายตาสองคู่สบกัน คนินยิ้มบาง ๆ ทักทายเหมือนทุกเช้า >“อรุณสวัสดิ์ครับ อาจารย์พาย... หลับสบายไหม” พายณรีย์ชะงักนิด ก่อนตอบสั้น ๆ โดยไม่สบตา >“ค่ะ” จากนั้นเธอก็ก้มหน้า เดินผ่านเขาไปเงียบ ๆ ฝีเท้าของเธอเร่งจังหวะขึ้น ราวกับอยากหนีจากพื้นที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุด คนินมองตามเธอพลางเม้มริมฝีปาก สุดท้ายเขาก็ก้าวยาว ๆ เดินตามไปทัน >“อาจารย์พาย... ผมขอโทษนะครับ” >“...” >“เมื่อคืน ผมอาจจะ... แสดงความรู้สึกตรงไปหน่อย... จนทำให้คุณไม่สบายใจ” เสียงของเขาอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความลังเลอย่างชัดเจน พายณรีย์หยุดเดินกะทันหัน เธอหันกลับมาช้า ๆ ดวงตานิ่งสนิท แต่ในแววนั้นเต็มไปด้วยความสับสน >“อาจารย์คนินคะ...” >“ครับ?” >“อย่าทำให้เราสองคน... ต้องเสียความสัมพันธ์ของเพื่อนร่วมงานเลยนะคะ” น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล แต่เย็นเฉียบพอจะทำให้หัวใจของเขาหล่นวูบ ความเงียบปกคลุมอยู่ชั่วอึดใจ มีเพียงเสียงลมหิมะ ที่ปลิวมากระทบกระจกหน้าต่าง คนินหลุบตามองพื้น มุมปากของเขายกขึ้นนิดเดียว แต่เป็นรอยยิ้มที่เจ็บปวดอย่างประหลาด >“ครับ... ผมจะไม่ทำให้คุณลำบากใจอีก” พายณรีย์พยักหน้าช้า ๆ ก่อนหมุนตัวเดินออกไป เสียงส้นรองเท้าของเธอกระทบพื้นหินอ่อน ก้องไปตามโถงทางเดิน แต่สำหรับคนิน... เสียงนั้นเหมือนห่างออกไปเรื่อย ๆ เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิม จนกระทั่งเสียงเดินของเธอเงียบลง ชายหนุ่มถอนหายใจยาว สายตาที่เคยมั่นคงกลับสั่นไหว >“... มันคง..เร็วเกินไปจริง ๆ สินะ...” ___ ตอนที่ 57 — ความเงียบที่หนาวกว่าหิมะ เสียงประกาศเบา ๆ ดังในห้องสัมมนาใหญ่ของศูนย์ประชุม กลุ่มอาจารย์จากหลายประเทศ ทยอยเข้ามานั่งตามโต๊ะที่จัดไว้เป็นคู่ ๆ พายณรีย์นั่งอยู่ตรงมุมด้านขวาของห้อง เธอพยายามก้มหน้าตรวจเอกสารในมือ เหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ในใจกลับยังเต้นแรงทุกครั้ง ที่คิดถึงภาพเมื่อคืน... ริมฝีปากอุ่นของใครบางคน ที่ยังแผ่วอยู่ในความทรงจำ เสียงเก้าอี้ขยับเบา ๆ ข้างตัว >“ผม..นั่งตรงนี้ได้ไหมครับ?” เสียงทุ้มนุ่มของคนินดังขึ้นอย่างสุภาพ พายณรีย์เงยหน้าขึ้นช้า ๆ แล้วพยักหน้าเบา ๆ >“เชิญค่ะ...” เธอหลบตาทันที ปลายนิ้วจับปากกาจนแน่น กลัวเหลือเกินว่าหากสบตากับเขาอีกครั้ง... ใจจะเต้นจนคนทั้งห้องได้ยิน ทั้งคู่ต่างจดบันทึก ฟังบรรยาย แลกเอกสารกัน แต่ทุกครั้งที่มือของทั้งสองแตะกันโดยบังเอิญ บรรยากาศรอบตัวกลับเหมือนเงียบลง เสียงผู้บรรยายบนเวที กลายเป็นเพียงเสียงพร่าเบาในพื้นหลัง จนกระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมห้อง >“คุณพายณรีย์ครับ... สวัสดีตอนเช้าวันใหม่ครับ” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความคุ้นเคย — พายเงยหน้าขึ้นทันที เห็นนาริตะเดินตรงมาหา เขาสวมสูทสีเทาอ่อน รอยยิ้มของเขาดูมั่นใจเหมือนเดิม คนินเหลือบตาขึ้นมองนิ่ง ๆ สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน แต่ในแววตากลับมีบางอย่างที่เงียบลึก >“ดีใจจังครับ.. ผมไม่คิดว่าจะได้นั่งโต๊ะใกล้ ๆ กับคุณพายอีก” >“ค่ะ... บังเอิญจังเลยนะคะ” พายตอบเสียงเรียบ นาริตะเหลือบตามองคนิน ก่อนยิ้มมุมปาก >“เออ...อาจารย์คนิน ดูแลคุณพายดีจริง ๆ นะครับ เมื่อวานก็นั่งด้วยกัน วันนี้ก็มาด้วยกันอีก” พายชะงัก นิ่งเงียบ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา >“ก็..เรามาในฐานะเพื่อนร่วมงานนี่ค่ะ” คำว่า “เพื่อนร่วมงาน” ทำให้คนินนิ่งไป เขายังคงยิ้มบาง ๆ แต่ในอกกลับรู้สึกหนาวกว่าหิมะนอกหน้าต่าง นาริตะหัวเราะเบา ๆ >“เพื่อนร่วมงานเหรอครับ... ฟังดูอบอุ่นดีนะครับ” บรรยากาศรอบตัวเงียบลงอย่างแปลกประหลาด พายพยายามจดบันทึกต่อ มือสั่นเล็กน้อย คนินมองเห็นทุกอย่าง แต่ไม่พูดอะไร เขาเพียงยื่นแก้วน้ำให้เธอเบา ๆ พายรับมันมาอย่างเกรงใจ โดยไม่กล้าสบตา ท่ามกลางเสียงฝนหิมะข้างนอก หัวใจของทั้งคู่กลับร้อนรุ่มเกินกว่าจะสงบได้ ___ ตอนที่ 59 — ระหว่างหัวใจสองคน บ่ายวันสุดท้ายของการสัมมนา เสียงพูดคุยในห้องประชุมค่อย ๆ เบาบางลง เหลือเพียงเสียงหัวเราะและเสียงเก้าอี้ขยับ เมื่อแต่ละทีมทยอยเก็บเอกสาร พายณรีย์วางปากกาลง สูดลมหายใจยาว เหมือนอยากปล่อยความเหนื่อย ตลอดหลายวันให้หลุดออกไป แต่ยังไม่ทันได้พัก เสียงเรียกชื่อเธอจากด้านหลัง ก็ดังขึ้นชัดเจน >“พาย... เราคุยกันสักนิดไหม?” นาริตะยืนอยู่ตรงนั้น — ชุดสูทเข้ารูป สีหน้าเรียบ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความลังเลบางอย่าง เขายื่นถ้วยกาแฟร้อนให้เธอ >“ผมจำได้ว่าคุณชอบลาเต้แบบไม่ใส่น้ำตาล” พายรับแก้วมาเพียงเพราะมารยาท แต่สายตากลับมองไปทางอื่น >“ขอบคุณค่ะ... แต่ฉันเลิกดื่มไปนานแล้ว” นาริตะยิ้มเศร้า >“ผมแค่อยากจะบอกว่า... ผมเสียใจ ที่วันนั้นเลือกจะเดินหนีคุณ และตอนนี้ผมรู้แล้ว .. ว่าความรู้สึกที่ผมมีให้คุณ มันไม่เคยหายไปเลย” พายชะงัก มือที่ถือแฟ้มเอกสารแน่นจนข้อนิ้วขาว เธอส่ายหน้าเบา ๆ >“คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้น นาริตะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว... มันจบไปนานแล้ว” >“แต่ผมยังอยากเริ่มต้นใหม่” น้ำเสียงของนาริตะหนักแน่นขึ้น >“ผมเห็นคุณกับผู้ชายคนนั้น— คุณคนิน..? เขาดูสนใจคุณมาก... แต่เชื่อผมเถอะ...เขาไม่ได้จริงจังเท่าผมหรอก” พายชะงัก เงยหน้ามองเขาด้วยสายตานิ่งสงบ >“นาริตะ..คุณไม่มีสิทธิพูดถึงเขาแบบนั้น เพราะไม่ว่าคุณคนินเขาคนจะเป็นยังไง.. จะคิดกับฉันแบบไหนก็ตาม.... ที่สำคัญที่สุดคือ เขา ‘เคารพ’ ฉัน” เธอเน้นคำสุดท้ายจนชัด นาริตะหน้าเจื่อนลง แต่ยังคงพยายาม >“พาย... คุณกำลังหลอกตัวเองใช่ไหม ...? . ..เพราะจริง ๆ ระหว่างคุณกับเขา..มันไม่มีอะไร” พายเม้มปากแน่น ก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่แม้แต่ตัวเอง ยังไม่แน่ใจว่าเป็นคำปกป้อง หรือคำยืนยันในใจ >“... ฉันมีคนอยู่ข้าง ๆ แล้ว.. และฉันไม่ต้องการย้อนกลับไปเจ็บอีก” เสียงของเธอสั่นน้อย ๆ แต่แววตามีประกายชัดเจน พายค่อย ๆ หันหลัง เดินตรงไปยังโต๊ะอีกมุมหนึ่ง ที่คนินกำลังเก็บแฟ้มเอกสาร คนินเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ — สายตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความว้าวุ่น เหมือนกำลังหนีบางสิ่ง เธอเดินเข้าไปใกล้ ยืนข้างเขาอย่างตั้งใจ >“คุณคนินคะ.. ... เดี๋ยวเราไปทานข้าวเย็นกันนะคะ” เธอพูดเสียงเรียบ แต่ชัดเจนพอให้นาริตะที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ยิน คนินชะงักมองหน้าเธอ สายตาเขาเต็มไปด้วยคำถาม เขาไม่รู้ว่าเธอพูดด้วยความรู้สึกจริง หรือเพียงเพื่อกันอีกคนออกไปจากชีวิต >“ครับ...” เขาตอบในที่สุด เสียงทุ้มของเขานุ่มแต่แฝงด้วยความสับสน ทั้งคู่เดินออกจากห้องพร้อมกัน ท่ามกลางสายตาของนาริตะ ที่ยืนมองตามอย่างขมขื่น ___ ข้างนอกหิมะเริ่มตกหนัก แต่ในใจของคนิน กลับรู้สึกหนาวกว่าอากาศรอบตัวเสียอีก เขาไม่แน่ใจเลยว่า... สิ่งที่พายณรีย์แสดงออกนั้น คือ “ความรู้สึกจริง”หรือเพียง “เกราะกำบัง” จากคนรักเก่าที่เธอไม่อยากเผชิญหน้า

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more