ตอนที่ 66 — ความลับที่กลายเป็นบาดแผล

1286 คำ

ตอนที่ 66 — ความลับที่กลายเป็นบาดแผล เสียงฝนตกกระทบหลังคาบ้านเบา ๆ กลืนเข้ากับความเงียบที่แผ่ซ่านไปทั่วห้องโถง พายณรีย์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงโซฟา ใบหน้าซีดเผือดจากความสับสน และช็อกที่ยังไม่จาง >“พาย…อย่าเพิ่งออกไปเลยลูก” เสียงของ ป้าพา ดังขึ้นเบา ๆ แต่แฝงความเป็นห่วง >“ไทน์อาจจะแค่ไปหาที่สงบ ๆ อยู่คนเดียว .. เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับมา” คนินยืนอยู่ข้างพาย เงียบ แต่แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย เขารู้ว่าพายอยากจะออกไปตามหาน้องชาย ด้วยตัวเอง แต่เขาก็รู้เช่นกันว่า... ตอนนี้เธอไม่ควรขับรถในสภาพใจแบบนั้น >“คุณพาย... ฟังผมนะครับ ถ้าไทน์จะไปไหน เขาต้องมีจุดหมายแน่ ๆ อาจจะเป็นคอนโด หรือบ้านเพื่อน เดี๋ยวผมให้เพื่อนผม ช่วยตามพิกัดรถก็ได้ครับ” >“ตอนนี้...คุณควรตั้งสติ..ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ” พายเม้มปากแน่น ไม่พูดอะไร มือกำแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด น้ำตาคลอเบ้าแต่เธอยังฝืนไว้ เสียงแม่อารีย์ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา >“พาย... แม่อยากพูด... ให้มันจบเสียที” พายหันไปมอง แววตาเต็มไปด้วยความกลัวและสับสน คนินกับป้าพาแลกสายตากัน ก่อนจะค่อย ๆ นั่งลง แม่อารีย์หลับตา สูดลมหายใจลึก ๆ >“แม่รู้ว่า แม่ผิด... ที่ปิดบังเรื่องนี้มานาน... แต่แม่อยากให้รู้ว่า .. ทุกอย่างมันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจจะโกหก...” พายยังเงียบ สายตานิ่ง แต่เสียงในอกเต้นรัว แม่อารีย์พูดต่อ น้ำเสียงสั่น >“พ่อนิติ...คือพ่อของพาย เขาเป็นคนดี เป็นเสาหลักให้แม่กับลูกเสมอ แต่หลังจากนั้น แม่กับเขามีปัญหากัน... มันหนักมากจนแม่หนีไปอยู่ต่างจังหวัด แล้วแม่ก็ได้เจอกับ...รามา” เธอหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยช้า ๆ “รามา...คือแฟนเก่าของแม่ เมื่อหลายปีก่อน แม่กับเขาเคยรักกันมาก แต่วันนั้น... แม่ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังหนีจากความเจ็บปวด แม่กลับไปคบกับรามา และ... ไม่นานแม่ก็ท้องไทน์...” เสียงป้าพาหลุดออกมาเบา ๆ >“อารีย์...” แม่อารีย์น้ำตาคลอ >“รามาไม่เชื่อว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขา เขาหายไปจากชีวิตแม่ พอดีกับที่พ่อนิติกลับมาขอคืนดี... แม่เลยตัดสินใจกลับมาสานสัมพันธ์กับเขาใหม่ เพื่อให้พายและไทน์ได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์...” พายหลับตาแน่น น้ำตาเริ่มไหล เสียงแม่อารีย์พร่า >“แต่สุดท้าย... ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่คิด พายกับไทน์โตขึ้นมาในความโกหกของแม่...” ห้องทั้งห้องเงียบงัน มีเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ คนินมองเห็นแววตาของพายที่เปลี่ยนไป — ความผิดหวัง ความเจ็บปวด และความเหนื่อยใจที่สะสมมานาน >“แล้วตอนนี้ล่ะคะ แม่...?” เสียงของพายแผ่วเบา แต่หนักแน่น >“แม่กลับไปอยู่กับรามา... คนที่ไม่เคยเชื่อลูกในท้องของแม่งั้นเหรอ” แม่อารีย์นิ่งไปสักพัก ก่อนพยักหน้า >“ใช่... หลังจากที่แม่กับพ่อของลูกหย่ากัน แม่กับเขากลับมาคุยกันใหม่ที่ยุโรป แม่..แม่.ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นเลยจริง ๆ...” พายยิ้มเศร้า ๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม >“แม่ทำแบบนี้ได้ยังไง..? ... ทั้งที่รู้ว่ามันจะทำให้ทุกอย่างพัง..แม่เห็นแก่ตัว” เธอลุกขึ้นยืนช้า ๆ หยิบกระเป๋าสะพาย >“คืนนี้...พายขอไปพักที่โรงแรมนะคะ .. รู้สึกว่าบ้านหลังนี้มัน...อึดอัดเหลือเกิน” ป้าพาจะลุกขึ้นห้าม >“พาย...อย่าเพิ่งออกไปเลยลูก ดึกแล้วนะ” แต่ก่อนที่ป้าพาจะพูดจบ เสียงทุ้มของคนินก็ดังขึ้นเรียบ ๆ >“ป้า...ปล่อยให้เธอไปเถอะครับ คืนนี้มันหนักสำหรับทุกคนจริง ๆ” แม่อารีย์เงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลพราก เธอมองลูกสาวเดินออกไปโดยไม่หันกลับมาอีก คนินหันไปโค้งให้แม่อารีย์เบา ๆ ก่อนเดินตามพายออกไป ในใจเขารู้ดี - จากนี้ไปชีวิตของพายจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ___ ตอนที่ 67 — “คืนนี้...ขอแค่มีคุณอยู่ข้างกัน” เสียงประตูบ้านปิดดัง “ปัง” ความเย็นจากอากาศยามค่ำคืน พัดปะทะใบหน้าของ พายณรีย์ เธอเดินเร็วไปยังรถของตัวเอง ดวงตายังพร่ามัวเพราะน้ำตาที่ไม่ยอมหยุด มือที่ถือกุญแจสั่นน้อย ๆ แต่เธอยังพยายามจะไขประตูรถ ก่อนที่เสียงทุ้มอ่อนโยนของ คนิน จะดังขึ้นจากด้านหลัง >“พาย..อย่าขับเลยครับ ตอนนี้คุณไม่พร้อมแน่ ๆ” พายหยุดมือชั่วครู่ แต่ยังไม่หันกลับมา เสียงเธอสั่นแต่พยายามควบคุมให้นิ่ง >“คุณกลับไปพักเถอะค่ะ คุณคนิน... เรื่องในบ้านฉัน มันยุ่งเหยิง... เกินกว่าที่คุณควรจะต้องมารับรู้” คนินก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆ แสงจากไฟหน้ารถสะท้อนบนใบหน้าเขา สายตานั้นเต็มไปด้วยความเข้าใจ ไม่ใช่ความสงสาร >“ผมไม่สนหรอกครับ ว่ามันจะยุ่งแค่ไหน ผมแค่อยากอยู่ข้างคุณ... แค่นั้น” พายเงียบไป เสียงลมหายใจสั่นเครือ เธอพยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ แต่ไม่สำเร็จ >"คุณไม่เข้าใจหรอก...พายอยู่ในบ้านนี้มาตลอด ทั้งแบกความรู้สึกของแม่ ทั้งต้องดูแลน้องชาย... จนสุดท้าย... พายก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าพายควรยืนอยู่ตรงไหนของชีวิตตัวเอง...” เสียงของเธอขาดหายกลางประโยค ก่อนที่น้ำตาจะพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง คนินค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ เขาเอื้อมมือแตะต้นแขนของเธอเบา ๆ ก่อนพูดเสียงอ่อน >“พาย...คุณไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้” “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมอยู่ตรงนี้...เสมอ” เพียงประโยคนั้น เส้นความอดทนที่พายกั้นไว้ทั้งคืนก็ขาดสะบั้น เธอก้มหน้าลง ปล่อยเสียงสะอื้นออกมาเต็มแรง ร่างทั้งร่างสั่นเทาเหมือนคนที่กำลังหมดแรงจะยืน คนินไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่ก้าวเข้ามา โอบร่างของเธอไว้ในอ้อมแขนแน่นและมั่นคง >“ฮือ...ทำไมต้องเป็นครอบครัวพาย... ทำไมพายต้องรู้ทุกอย่าง.. ในวันที่ไม่มีใครเหลือให้กอดเลยแบบนี้...” >“คุณไม่ได้อยู่คนเดียวนะครับ ผมอยู่ตรงนี้ไง และจะอยู่ตรงนี้เสมอ” เสียงของเขานุ่ม อุ่น และหนักแน่น จนเธอรู้สึกถึงความจริงใจนั้น พายซบหน้าลงกับอกเขา ปล่อยให้น้ำตาเปื้อนเสื้อของคนิน เสียงสะอื้นค่อย ๆ แผ่วลง ท่ามกลางความเงียบของค่ำคืน หัวใจของทั้งคู่เต้นอยู่ในจังหวะเดียวกัน — เจ็บปวดแต่สงบ อ่อนแอแต่ปลอดภัย เวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนเหลือเพียงเสียงหายใจเบา ๆ คนินค่อย ๆ เอ่ยขึ้น >“คืนนี้...ผมจะไปส่งคุณนะครับ.. ไม่ว่าคุณอยากจะไปที่ไหน.. ให้ผมได้ขับรถ...ให้คุณก็พอ” พายเงยหน้าขึ้น มองเขาทั้งน้ำตา แววตาคู่นั้น เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ที่เธอไม่เคยได้รับจากใคร เธอพยักหน้าเบา ๆ และในคืนนั้น — รถคันเล็กสีขาว แล่นออกจากหน้าบ้านอย่างเงียบงัน มีเพียงแสงไฟถนนที่ทอดยาว กับหัวใจสองดวงที่เริ่มเรียนรู้จะ “พิงกัน”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more