ตอนที่ 3 — ภารกิจลับของน้องชายขี้หวง
1134 คำ
ตอนที่ 3 — ภารกิจลับของน้องชายขี้หวง
ช่วงเย็นในโรงอาหารคณะวิศวะ
เสียงพูดคุยจอแจ
ปนเสียงเหล็กกระทบจานดังระงม —
มุมหนึ่งของโรงอาหารนั้น มีโต๊ะกลม
ที่กลายเป็นจุดรวมตัวประจำของกลุ่ม “วิศวะปีสี่”
และตรงกลางของวงนั้น...
คือ ไทน์ ทายณรัตน์
ที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าบึ้งเหมือนมีเรื่องคับอก
>“เฮ้ย มึงทำหน้าแบบนั้นตั้งแต่เลิกเรียนแล้วนะ
มีไรเปล่าวะไทน์?”
เสียงของ วินเนอร์ เพื่อนสนิทเอ่ยถาม
พร้อมจิ้มลูกชิ้นเข้าปากอย่างไม่เร่งรีบ
ไทน์เงยหน้าขึ้นจากแก้วน้ำ
>“พี่พาย...พี่กูตกอยู่ในอันตราย”
เสียงพูดจริงจังแต่สีหน้าเรียบเกินจริงของเขา
ทำให้เพื่อนทั้งโต๊ะนิ่งไปสามวินาที
ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกัน
>“ห๊ะ!? อะไรนะมึง ฮ่า ๆ ๆ พี่มึงโดนปล้นเหรอ!?”
>“หรือ..โดนตามจีบโดยแฟนเก่าของพี่มึง ฮ่า ๆ”
ไทน์ทำหน้าไม่ขำด้วยเลย
>“พูดจริงนะเว้ย วันนี้กูเห็นอาจารย์พิเศษใหม่ —
คนที่ชื่อ...คนินนั่นแหละ มาคุยกับพี่พาย
กูเห็นแววตาเลย มัน...ไม่ปกติ”
วินเนอร์วางตะเกียบลง
หันมามองเพื่อนด้วยสีหน้าเหมือนจะบอกว่า
เอ็งคิดมากไปไหมวะ
>อาจารย์คนินเหรอ? เออ กูรู้จักนะ
เป็นนักธุรกิจหนุ่มดาวรุ่ง เปิดบริษัทก่อสร้าง
ของตัวเองตั้งแต่อายุยี่สิบห้า
มีโปรเจกต์ใหญ่เพียบ แถมหล่อ
จนเด็กวิศวะหญิงทั้งคณะตาค้าง”
>“นี่มึงกำลังจะบอกกูว่า...แกจะจีบพี่กูเหรอ?”
>โห้.. มีคำไหนที่กูพูดแบบนั้น ..
กูยังไม่ได้พูดขนาดนั้น!
แต่ได้ข่าวว่าอาจารย์แกโสดนะ”
>“...โสด?”
>“อือ แล้วที่แปลกคือ มีสาวมาจีบเพียบ
แต่แม่งไม่เคยสนใจใครเลยสักคน”
ไทน์เงียบไปครู่หนึ่ง
มือที่ถือหลอดในแก้วน้ำเริ่มหมุนช้า ๆ
>“นั่นแหละที่น่ากลัว...”
>“อะไรของมึงอีกวะ?”
วินเนอร์หัวเราะ
>“กลัวคนโสดจีบพี่มึงเหรอ?”
>“ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ช่าง ...
กูไม่ยอมให้ใกล้พี่กูแน่!”
เพื่อนทั้งโต๊ะหัวเราะครืนทันที
>“มึงนี่มันไม่ไหวจริง ๆ ไทน์ เอะอะก็หวง ๆ ๆ”
>“ก็พี่กูมีแค่คนเดียวปะวะ ...
กูไม่อยากให้พี่ไปเจ็บอีก”
>“หรือมึง...แอบรักพี่ตัวเองโดยไม่รู้ตัววะ?”
วินเนอร์แกล้งแซว
พร้อมยกคิ้วข้างหนึ่งแบบท้าทาย
ไทน์ทำตาโต
> “ไอ้บ้า! มึงพูดอะไรเนี่ย!”
>“ฮ่า ๆ ๆ ล้อเล่นน่า มึงนี่ขี้ซีเรียสชะมัด เอางี้
ถ้ามึงกลัวอาจารย์คนิน จะมาจีบพี่มึงจริงๆ
มึงก็แค่ตรวจสอบประวัติก่อนสิ
เดี๋ยวพวกกูช่วยสืบให้ฟรี ๆ”
ไทน์ทำท่าคิดจริงจังขึ้นมาทันที
>“เออ...ก็ดี วินเนอร์ มึงช่วยกูหน่อยดิ
ขอแค่มั่นใจว่าหมอนั่นไม่ได้คิดอะไรเกินเลย
กับพี่พาย...กูก็จะวางใจ”
>“อืมม์ กูว่าไม่แน่หรอก...”
วินเนอร์พูดพร้อมหัวเราะ
>“ถ้าอาจารย์คนนั้นเห็นรอยยิ้มพี่มึง
แบบที่กูเห็นนะ...
มึงอาจจะได้พี่เขยเร็วกว่าที่คิดก็ได้”
>“พี่เขยพ่องสิ!”
ไทน์สวนกลับทันควัน
เสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ดังลั่นทั่วโต๊ะ
วินเนอร์ตบไหล่เพื่อนชายแรง ๆ พลางพูดติดตลก
>“เอาน่า ผู้พิทักษ์พี่สาว...
กูขอให้มึงโชคดีในภารกิจครั้งนี้ละกัน!”
ไทน์ถอนหายใจยาว
เขายกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
>“ขอแค่หมอนั่น...อย่ามาจีบพี่พายก็พอ”
แต่เขาไม่รู้เลยว่า — ในอีกไม่กี่วันต่อมา
คนินจะเริ่มเข้ามาใกล้พี่สาวเขามากกว่าที่เขาคิดไว้
...
ตอนที่ 4 — ภารกิจลับของน้องชาย
เช้าวันหยุด
ไทน์เหลือเวลาว่างเต็มวัน แต่แม้จะไม่มีเรียน
เขาก็ยังนั่งมองปฏิทินด้วยสีหน้าเครียด
มือเขากำกระเป๋าเป้แน่น ก่อนจะย่องออกจาก
หอพักด้วยท่าทางเงียบเชียบ
เหมือนสายลับที่กำลังทำภารกิจสุดลับ
-ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา -
พายณรีย์และ คนิน
เดินอยู่ในไซต์งานก่อสร้าง
คนินชี้ชวนให้พายดูโครงสร้างเสา
และระบบฐานราก
พร้อมอธิบายวิธีตรวจสอบอย่างละเอียด
>“ตรงนี้จะเห็นได้ชัดว่า...
คานรับน้ำหนักกระจายตัวอย่างไร
อาจารย์พายลองสังเกตโครงสร้างตรงนี้”
>“โอเคค่ะ”
พายณรีย์โน้ตลงแฟ้ม
>“นักศึกษาส่วนใหญ่ยังไม่เข้าใจตรงนี้
ถ้าเราเอาตัวอย่างจริงมาสอน จะเห็นภาพชัดขึ้น”
ไทน์ยืนซ่อนอยู่หลังเสาเหล็ก
ยกมือกุมปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงไอเล็ดรอด
-“นี่กูเหมือนสปายเลยนะเว้ย แต่ต้องทำ...”-
เขาพึมพำ
สายตาไทน์จดจ้อง
ทุกความเคลื่อนไหวของคนินและพาย
-“พี่พายอย่าอยู่ใกล้หมอนั่นมากเกินไปนะ...”
หลังจากดูไซต์งานเสร็จ
คนินชวนพายไปนั่งร้านกาแฟใกล้ไซต์งาน
เพื่อวางแผนการสอนเชิงปฏิบัติ
>“เอาล่ะ นั่งสักพัก...
เรามาคุยไอเดียการสอนแบบ workshop กัน”
>“ได้ค่ะ”
พายณรีย์ตอบ พร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
แต่จังหวะที่พวกเขานั่ง ยังไม่ทันจะสั่งเครื่องดื่ม
ไทน์ก็เดินเข้าร้านแบบลับ ๆ แอบอยู่มุมห้อง
>“ไทน์! มาทำไมที่นี่!? ...
ตามพี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”
พายณรีย์ตกใจสุดตัว
>“ก็...เผอิญผ่านมาแถวนี้พอดีครับ”
ไทน์ตอบเสียงเรียบ แต่หน้าแดงนิด ๆ
คนินหันมามองเขา —
แววตาสงสัยและแฝงความขำเล็กน้อย
>“อ้อ คุณน้องชายมาตามพี่สาวมาเหรอครับ?”
>“ไ-ไม่ใช่ครับ ผมแค่...อยากดื่มกาแฟ”
คนินยกคิ้วและยิ้มบาง ๆ
>“อือ...ดื่มกาแฟแบบสปายลับ ๆ ใช่ไหมครับ?”
ไทน์เกาหัวเขิน ๆ แต่ก็ยังทำสีหน้าเข้ม
>“ปะ...เปล่าครับไม่มีอะไรทั้งนั้น”
พายณรีย์หัวเราะเบา ๆ
>“ไทน์...แกจะหวงพี่ขนาดนี้ไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย”
>“ก็พี่คือพี่ผมไง!”
ไทน์ตอบทันควัน
คนินหัวเราะเบา ๆ พร้อมพูดติดตลก
>“ดีนะครับที่มีผู้พิทักษ์ประจำตัวคอยคุมเข้ม”
ไทน์หน้าแดงนิด ๆ แต่ยังคงยืนกราน
พายณรีย์หัวเราะร่วน
>“เอาเถอะ ๆ วันนี้พี่จะปล่อยผ่าน ...
แต่ครั้งหน้าอย่ามาเป็นสายลับตามพี่อีกนะ”
คนินยิ้มบาง ๆ อย่างเข้าใจ แต่ก็แฝงความขบขัน
>“ผมว่าเราคงได้เจอแบบนี้ บ่อย ๆ แน่..”
เสียงหัวเราะอบอุ่นดังขึ้นในร้านกาแฟ
และไทน์ก็รู้ตัวชัดเจนว่า
-ภารกิจลับของเขายังเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
- ผู้เขียน
