ตอนที่ 42 ห้องสัมมนาใหญ่ มหาวิทยาลัยโตเกียว
1005 คำ
ตอนที่ 42
ห้องสัมมนาใหญ่ มหาวิทยาลัยโตเกียว
เสียงเครื่องฉายโปรเจกเตอร์และเสียงพูดคุย
ภาษาญี่ปุ่นดังแผ่วทั่วห้อง พื้นห้องปูพรมสีเทาอ่อน
กลิ่นกาแฟและกระดาษใหม่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ
พายและคนินเดินเร็วเข้ามาในห้อง
หลังจากเกือบสายไป
เพราะอาการอ่อนเพลียของพาย
ระหว่างที่คนินยื่นป้ายชื่อให้เจ้าหน้าที่
พายก้าวนำเข้าไปเพียงก้าวเดียว —
ทันทีที่ประตูบานนั้นเปิดออก
เสียงพูดภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่น
จากบนเวทีดังชัด
และคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น... ทำให้เธอชะงัก
“Good morning, everyone.
My name is Narita Jimono—”
เสียงนั้นแผ่วลงในหูพาย
ราวกับเวลาในห้องหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
เธอเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
ชายหนุ่มผิวขาว ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นบาง
ใบหน้าอบอุ่นที่เธอเคยรู้จักดี
กำลังยืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง
นาริตะ — อดีตคนรักของเธอ
พายกลืนน้ำลายช้า ๆ ความทรงจำมากมาย
ไหลย้อนกลับมา ทั้งรอยยิ้ม
วันฝนพรำที่โตเกียวเมื่อหลายปีก่อน
และประโยคสุดท้ายที่เขาเอ่ยก่อนจากกัน
-เราคงไปกันต่อไม่ได้ พาย... ผมขอโทษ-
เธอสูดหายใจลึก
พยายามเก็บอารมณ์ให้สงบ ก่อนจะก้มหน้าลง
>“อาจารย์พายครับ?”
เสียงของคนินดังขึ้นข้างหู
ทำให้พายสะดุ้งเล็กน้อย
>“อะ...เอ่อ ไปนั่งกันเถอะค่ะ”
เธอก้าวไปยังแถวที่สามทางขวา
แล้วนั่งลงอย่างรวดเร็ว
ดวงตาพยายามมองไปยังหน้าจอสไลด์บนเวที
แต่ทุกตัวอักษรกลับพร่าเบลอ
ข้างเธอ คนินขมวดคิ้วมองสลับไปมา
ระหว่างพายกับชายบนเวที
เขาสังเกตเห็นแววตาสับสนของพาย
และสายตาสั้น ๆ ที่ชายคนนั้นส่งลงมาทางเธอ
มีบางอย่าง... ไม่ปกติแน่
นาริตะชะงักเพียงเสี้ยววินาที
ก่อนจะขยับแว่น กลับมาพูดต่ออย่างมืออาชีพ
แต่สายตาเขายังหันมาทางพายอยู่เป็นระยะ —
สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความรู้สึก
ที่ยังไม่จางหาย
คนินนั่งนิ่ง แต่ในใจกลับร้อนรุ่ม
-“เขาเป็นใคร... ทำไมพายถึงมองแบบนั้น”
ปลายนิ้วของเขากำแน่นบนตัก
พยายามสงบใจ
ให้คงภาพของอาจารย์ผู้ร่วมสัมมนาไว้
แต่ในขณะเดียวกัน...
สัญชาตญาณบางอย่างของผู้ชาย
ที่เริ่มมีใจต่อใครบางคน กำลังสะกิดให้เขารู้ว่า —
คนบนเวทีนั่น... เคยเป็น “คนสำคัญ”
ของพายมาก่อน
___
ตอนที่ 43 – ระหว่างสัมมนา
และหลังจบการบรรยาย
เสียงบรรยายของนาริตะดังก้องกังวาน
ทั่วห้องสัมมนาใหญ่ในมหาวิทยาลัยโตเกียว
แสงไฟสีขาวสะท้อนกับจอโปรเจกเตอร์
ที่ฉายกราฟการคำนวณซับซ้อนเกี่ยวกับ
“การวิเคราะห์โครงสร้างเชิงพลศาสตร์
ในงานวิศวกรรมสมัยใหม่”
นาริตะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
พลางเดินไปหน้าห้อง มือหนึ่งถือไมค์
อีกมือถือรีโมตเปลี่ยนสไลด์อย่างคล่องแคล่ว
“...ในกรณีนี้ หากเราต้องคำนวณค่าแรงดัด
(bending moment) ในจุดศูนย์กลางคาน
ซึ่งมีแรงกระทำแบบไม่คงที่ —
ผมอยากให้ตัวแทนอาจารย์จากมหาวิทยาลัยไทย
ลองแสดงความคิดเห็นครับ”
เขากวาดสายตามองไปทั่วห้อง
และสายตาก็หยุดอยู่ตรงพายณรีย์
พายสะดุ้งเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
ความทรงจำเก่าผ่านเข้ามาอีกครั้ง
แต่เพียงชั่ววินาทีเธอก็เรียกสติกลับมา
เธอลุกขึ้นยืน ถือไมค์ด้วยท่าทีมั่นใจ
“จากกรณีศึกษา ถ้าเราใช้การคำนวณ
แบบ Finite Element Method เพื่อวิเคราะห์
แรงเฉือนในโครงสร้าง จะช่วยลดค่า
ความคลาดเคลื่อนได้ราว 12.8% ค่ะ
และถ้าปรับใช้ ร่วมกับการคำนวณ
Nonlinear Dynamic Analysis
จะได้ผลที่ใกล้เคียงกับสภาพจริง มากกว่า 98%”
น้ำเสียงของพายเรียบ นุ่ม และชัดเจน
ทุกสายตาในห้องหันมองอย่างชื่นชม
นาริตะนิ่งไปชั่วขณะ
ก่อนรอยยิ้มบางจะผุดขึ้นที่มุมปาก
>“คำตอบนั้น.....ยอดเยี่ยมมากครับ
..อาจารย์...พายณรีย์”
เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วห้อง
คนินมองพายด้วยแววตาเปี่ยมด้วยความทึ่ง —
เธอไม่ได้เป็นแค่ผู้หญิงอบอุ่นที่เขาอยากปกป้อง
แต่ยังฉลาดและเฉียบคม
ในแบบที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้เลย
แต่ในอีกมุมหนึ่ง เขาก็สังเกตได้ชัด...
ว่าสายตาของนาริตะเวลามองพาย
มันไม่ใช่สายตาของเพื่อนร่วมงานธรรมดาเลย
หลังจบสัมมนา
บรรยากาศในห้องค่อย ๆ ผ่อนคลายลง
เสียงพูดคุยของอาจารย์และผู้เข้าร่วมดังระงม
พายเก็บเอกสารลงในแฟ้ม
กำลังจะเดินออกจากห้อง
แต่เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
>“...คุณ..พายณรีย์...”
เสียงนั้น — เธอจำได้ขึ้นใจ
พายชะงักเท้าทันที ก่อนจะหันกลับไปช้า ๆ
นาริตะเดินเข้ามาใกล้ เขายังยิ้มเหมือนเดิม
ยิ้มที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เธอหวั่นไหว
>“ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่อีก...
พายดูเก่งขึ้นเยอะเลยนะ”
เขายื่นมือมาตรงหน้า เป็นท่าทางของการทักทาย
อย่างสุภาพในแบบชาวญี่ปุ่น
แต่พายกลับยกมือขึ้นไหว้แทน
พร้อมรอยยิ้มบางที่แฝงความห่างเหิน
>“สวัสดีค่ะอาจารย์นาริตะ ขอบคุณที่ชมค่ะ”
เธอพูดจบแล้วตั้งท่าจะขอตัวกลับ
แต่ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่เดิม
>“พาย..!..ผม..อยากบอกกับคุณ—”
>“ขอโทษนะคะ อาจารย์คนินรออยู่”
พายตัดบททันที เสียงเธอสั่นเล็กน้อย
ก่อนจะก้าวหลีกออกไป
คนินที่ยืนอยู่ไม่ไกล
เห็นภาพทุกอย่างชัดเจนตั้งแต่ต้น
สายตาของเขาเงียบงันแต่แน่นลึก
เหมือนมีบางอย่างคุกรุ่นอยู่ในใจ
เขาก้าวเข้ามา ยืนข้างพาย
และพูดกับนาริตะด้วยน้ำเสียงสุภาพ
แต่แฝงแรงกดดัน
>“อาจารย์ครับ การบรรยายยอดเยี่ยมมาก..
ชื่นชมจริงๆ ครับ”
นาริตะยิ้มรับ แต่แววตายังไม่ละจากพาย
ขณะที่พายก้มหน้า เก็บเอกสารไว้แน่นในมือ
เธอรู้...
การกลับมาญี่ปุ่นครั้งนี้ อาจไม่ได้เป็นเพียง
แค่การสัมมนาแลกเปลี่ยนทางวิชาการอีกต่อไป
- ผู้เขียน
