พายุและเมรินทร์นั่งรับลมและอยู่เช่นนั้น จนเวลาล่วงเลยนานนับชั่วโมง เมื่อเห็นว่าอากาศข้างนอกนั้นค่อยๆ เย็นลงเลื่อยๆ พายุจึงพาร่างบางนั้นกลับเข้าบ้าน ทั้งสองกลับเข้ามาในบ้านพักแต่คนตัวเล็กกับแต่ยืนนิ่งไม่ยอมไปอาบน้ำ พายุที่เห็นท่าทีของเมรินทร์ถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"เป็นอะไรไปหรือเปล่า...หน้าแดงเชียว" เสียงทุ่มเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ใบหน้าหวานถึงกับแดงซ่านขึ้นมาด้วยความเขินอายอย่างเห็นได้ชัด
"คืนนี้ฉันจะต้องนอนร่วมเตียงกับนายอีกแล้ว เหรอ" เมรินทร์สบตาเข้ากับร่างสูงพร้อมกับถามพายุมาด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตัก
อ่า...พายุที่เห็นเช่นนั้นใบหน้าคมสันถึงกับผุดร้อยยิ้มขึ้นมา เธอคงเขินสินะที่ต้องนอนร่วมเตียงด้วยกัน เพราะบ้านหลังนี้มีห้องนอนแค่ห้องเดียว เธอนอนกับเขาอีกคืนจะเป็นไรไป
"คุณควรทำตัวให้ชินนะ เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณนอนกับผม คุณไม่ต้องเขินขนาดนั้นก็ได้" พายุเอ่ยมาเสียงเรียบพร้อมกับผ
