“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ใครก็ได้อธิบายให้อายฟังได้ไหม!!” ฉันเดินไปหยุดอยู่กลางห้องก่อนจะหันมาตวาดเสียงดังใส่พวกเขาเพราะพวกเขาเอาแต่เงียบไม่มีใครอธิบายให้ฉันฟังเลยซักคน
“ใจเย็นนะครับเดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง” เป็นพี่คิมหันต์ที่เดินเข้ามาหาแต่ฉันก็ถอยหลังหนี
“ก็เล่ามาสิคะ!! นี่อายจะเชื่อใจใครได้บ้าง!? พวกพี่รู้ได้ยังไงว่าอายอยู่ที่ร้านนั่น!? แล้วคนที่ยิงพี่ภาคินเขาเป็นใครแล้วทำไปทำไม!? แล้วที่อายรู้สึกว่ามีใครตามอยู่ตลอดคือพวกพี่ใช่ไหม!?” ฉันตะโกนใส่หน้าพวกเขาอย่างไม่เกรงใจ ทั้งโมโหทั้งตกใจทั้งเสียใจความรู้สึกมันตีปนกันไปหมด
“อายตาใจเย็นนะ... มานั่งนี่ก่อนเดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังโอเคไหม” พี่อาร์มลุกขึ้นยืนก่อนจะจับแขนฉันแล้วพาเดินไปนั่งที่โซฟาจากนั้นเขาก็เป็นคนที่เริ่มอธิบายให้ฉันฟัง
“คืองี้นะ... เรื่องที่มีคนตามเราน่ะเป็นคนของพี่เอง แต่พวกพี่ไม่ได้คิดจะทำร้ายเรานะ แต่มันมีคนที่คิดจะทำร้าย
