ตอนที่4 สัตว์เลี้ยง
1892 คำ
ตอนที่4 สัตว์เลี้ยง
หลังจากที่หญิงสาวทานอาหารเสร็จเธอก็เริ่มทำงานบ้าน ทำความสะอาดห้องครัวก่อนหน้านั้นเธอได้ยินเสียงคณากรเดินลงมาหาข้าวกินเพียงไม่นานชายหนุ่มก็ออกไป มะลิวัลย์ไม่ได้ถามว่าเขาไปไหนอันที่จริงเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้วเขาไม่อยู่บ้านนั้นล่ะดีที่สุด
ร่างบางอรชรเดินออกมาจ้องมองรอบๆ บ้านก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องตกรุ่นขึ้นมาก่อนจะเปิดเพลงโปรดที่ชอบก่อนจะเร่งมือทำความสะอาดบริเวณห้องรับแขกต่อ บ้านของคณากรทำความสะอาดง่ายอยู่แล้วเพราะไม่ได้มีข้าวของอะไรมากมายเธอปัดๆ ถูๆ ก็เสร็จแล้ว
“ไปทิ้งขยะดีกว่า”เสียงหวานบอกก่อนจะหยิบถุงขยะเดินออกมาทิ้งนอกตัวบ้านที่มีถังขยะตั้งไว้ แต่ทว่ายังไม่ได้หันหลังกลับเข้ามาในบ้านมะลิวัลย์ก็ได้ยินเสียงลูกสุนัขร้องอยู่ หญิงสาวเดินมาดูก่อนจะทำหน้าตกใจไม่น้อยที่เห็นลูกสุนัขตัวน้อยติดอยู่ในถุงข้างถังขยะ ไม่รู้ว่าใครใจร้ายใจดำเอามาทิ้งได้ลงคอ มะลิวัลย์ไม่รอช้าเธอรีบอุ้มลูกสุนัขตัวน้อยเข้าไปในบ้านทันที เธอเป็นพวกรักสัตว์อยู่แล้วด้วยถ้าจะให้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเธอก็ทำไม่ได้
ก๊อกน้ำถูกเปิดก่อนหญิงสาวจะจัดการอาบน้ำทำความสะอาดให้ลูกหมาตัวน้อย จากที่ดูคงเป็นหมาพันธุ์เล็กแน่ๆ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นพันธุ์อะไรผสมกับอะไร รอยยิ้มน้อยๆ ของมะลิวัลย์เผยออกมาการที่ได้เจอลูกหมาตัวนี้มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีเพื่อนยังไงก็ไม่รู้
“สวรรค์ต้องส่งแกมาให้มะลิแน่ๆ เลย คงรู้ว่ามะลิเหงาอยู่ใช่ไหมคะ?”เธอเอ่ยบอกก่อนจะอุ้มลูกสุนัขมาเช็ดตัวให้แห้งสนิท
“ว่าแต่แกชื่ออะไรดีนะ มะลิ มะลิอ๋อชื่อโลกิดีไหม เนาะๆ เป็นผู้ชายชื่อนี้เหมาะสมที่สุดแล้ว”คนตัวเล็กพูดเองเออเองอยู่นานสองนานก่อนจะอุ้มลูกหมาขึ้นไปยังห้องนอน หลังจากที่ทำอะไรต่ออะไรเสร็จคนตัวเล็กก็เข้าไปอาบน้ำอาบท่า ก่อนจะนอนเล่นอยู่บนเตียงเล็กกับลูกสุนัขของเธอ ไม่นานสักเท่าไหร่หญิงสาวก็เผลอหลับไป
อีกด้านของคณากร
วันนี้ชายหนุ่มไม่ได้เข้ามาที่ร้านอาหารเขามาที่บริษัทที่ร่วมหุ้นกันกับเพื่อน ยิ่งตอนนี้เขายิ่งต้องเข้ามาที่บริษัทบ่อยเป็นพิเศษเพราะอะไรต่ออะไรยังไม่เข้าที่เข้าทาง
“วันนี้ไปแดกเหล้ากันที่ร้านเดิมนะ”เสียงเพื่อนเก่าอย่างปฏิพัทธ์เอ่ยบอกคณากรที่นั่งเขี่ยโทรศัพท์ไปมาอยู่ในห้องทำงาน
“เค พอดีเลยช่วงนี้เบื่อ ๆ”คำพูดของคณากรทำให้คนเป็นเพื่อนเลิกคิ้วสูงทันที
“มีอะไรให้เบื่อว่ะ คนมีเมียหมาดๆ นี่เบื่อขนาดนี้เลยเหรอหรือเมียมึงไม่เด็ด”
“เด็ดห่าอะไรล่ะ เด็กมัธยมมันน่าเอาตรงไหนวะ?”
“ฮ่าฮ่า ขนาดนั้นเลยแต่ระวังนะมึงเขาบอกว่าเด็กอะตัวแสบเลย ระวังหลงไม่รู้ตัวนะ”
“ไม่มีวัน!”คณากรเอ่ยบอกทันควันจะให้เขาหลงยัยเด็กบ้านั้นเหรอไม่มีทาง
“กูจะคอยดู!”ปฏิพัทธ์ส่ายหน้าไปมาอย่างขบขันเพื่อนที่ทำหน้าทำตาออกมาแบบนั้น
ผ่านไปหลายชั่วโมงมะลิวัลย์ตื่นนอนตอนเย็นก็รีบมาทำอาหารไว้ให้กับชายหนุ่มแต่ผ่านไปนานหลายชั่วโมงคณากรก็ไม่มีท่าว่าจะกลับมาทำให้หญิงสาวเก็บกับข้าวเข้าตู้เย็นค่อยเอาออกมาอุ่นให้กับชายหนุ่มตอนหลัง หญิงสาวเห็นว่านี่มันก็ดึกแล้วเธอจึงกลับเข้าไปยังห้องนอนตัวเองทันที ก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยที่พื้นมีลูกสุนัขตัวน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่
รถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านก่อนจะเดินเซไปเซมา เขาโดนปฏิพัทธ์บังคับให้ดื่มหลายแก้วจนตอนนี้มึนหัวไม่น้อย ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในบ้านชายหนุ่มก็มองหาร่างของใครอีกคนทันที
“ยัยเด็กมะลิ! มะลิโว้ย!”เสียงเรียกดังทำให้หญิงสาวที่กำลังเคลิ้มๆ อยู่สะดุ้งตัวตื่นทันที มะลิวัลย์ถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินเสียงเรียกขอฃเจ้าของบ้านหลังนี้ ใบหน้าสวยหันไปมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เกือบตีสองแล้ว ไม่รู้จะแหกปากเรียกเธอทำไมกันดึกดื่นขนาดนี้แล้ว
“มะลิ!”
“ได้ยินแล้วค่า”หญิงสาวเปิดประตูก่อนจะรีบเดินลงมาหาชายหนุ่มที่ทิ้งตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา
คนตัวเล็กเดินมาใกล้ถึงกับยกมือขึ้นมาปิดจมูกตัวเองทันที กลิ่นแฮลกอฮอล์จากตัวชายหนุ่มแรงใช้ได้ไม่รู้ว่ากินหรืออาบกันแน่ถึงได้กลับมาในสภาพแบบนี้
“เอาน้ำมาให้หน่อย”ปลุกเธอมาใช้นี่เองมันน่านัก หญิงสาวเดินไปหยิบน้ำให้อย่างที่อีกฝ่ายพร้อมทำสีหน้าเบื่อหน่ายออกมา
“มะลิ ตัวอะไรวะ!”เสียงลูกสุนัขที่หญิงสาวเอามาเลี้ยงเห่าดังขึ้นทำให้คนเมาร้องโวยวายเสียงดังออกมา
“เธอเอามันมาจากไหนฮะ?”
“หนูเห็นมันอยู่หน้าบ้านสงสารเลยเอามาเลี้ยงคุณกรให้หนูเลี้ยงโลกินะคะ มันน่าสงสารมากๆ เลย”
“เอามันออกไปฉันไม่ชอบหมา!”
“คุณกร หนูขอร้องให้หนูเลี้ยงเจ้าโลกิไว้เถอะนะคะ”คนตัวเล็กไม่ยอมทำตามที่ชายหนุ่มบอกเธอจะทิ้งมันไปได้ยังไงกันมันตัวแค่นี้แม่หมาไปไหนก็ไม่รู้ถ้าเอาไปไว้ที่เดิมมันจะอยู่ยังไง
“เธอท้าทายฉันงั้นเหรอยัยเด็กบ้า เอามันมาจากไหนเอาออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ แค่เธอคนเดียวก็พอแล้วฉันไม่เลี้ยงหมาแมวที่ไหนอีก!”คณากรโวยวายออกมาเขาไม่ชอบหมา มันเห่าเสียงดังน่ารำคาญส่วนแมวเขาก็ไม่ชอบสัตว์อะไรก็ไม่ชอบทั้งนั้น
“คุณกร ไม่เอาให้หนูเลี้ยงเถอะนะคะ”
“ขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอ?”คำพูดของชายหนุ่มทำเอาคนตัวเล็กเผยสีหน้าเศร้าออกมาทันที
“ไม่เอามันออกไปใช่ไหม ได้ฉันจัดการเอง!”คณากรพูดจบก็คว้าตัวลูกสุนัขตัวน้อยก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน มะลิวัลย์เห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งออกไปตามก่อนจะร้องห้ามไม่ให้ชายหนุ่มเอาเจ้าโลกิไปทิ้ง
“คุณกร หนูขอร้องให้โลกิคืนหนูเถอะนะคะ”ลูกสุนัขตัวน้อยร้องมายิ่งทำให้หญิงสาวสงสารมากไปกว่าเดิม
“ที่นี่บ้านฉันใครอนุญาตเธอให้เลี้ยงมันไม่ทราบ?”มะลิวัลย์เม้มปากเข้าหากัน ใช่ที่นี่มันคือบ้านของเขา แต่ทำไมเขาต้องใจร้ายมากขนาดนี้ด้วย
“คุณไม่มีเหตุผล ใจร้ายด้วยสัตว์ตัวเล็กๆ แค่นี้ก็ใจร้ายกับมัน คุณไม่มีหัวใจ!”ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เธอกล้าพูดแบบนี้ออกมา แต่ในวินาทีมะลิวัลย์เริ่มทนไม่ไหวแล้ว ผู้ชายคนนี้จะใจร้ายไปถึงไหนกัน
“เธอว่าอะไรนะยัยเด็กบ้า!”
“อึก คะ คุณกรใจร้ายไงคะ ไม่มีหัวใจสัตว์มันก็มีชีวิตคุณจะใจร้ายทิ้งมันได้ลงคอเลยหรอคะ มันไม่มีแม่ มันตัวแค่นี้จะปล่อยให้มันอยู่ข้างถนนตัวเดียวงั้นเหรอคะ?”
“งั้นเธอก็ไปอยู่ข้างถนนกับมันสิ มาอยู่ด้วยไม่เท่าไหร่ก็ปากดีกับฉันแล้วงั้นเหรอ เคยบอกว่าไง ห้ามขัดคำสั่งฉันไม่ใช่นึไงวะ!”
“ก็คุณกรไม่มีเหตุผลก่อนหนิ หนูไม่คิดเลยว่าผู้ใหญ่อย่างคุณจะเป็นคนแบบนี้ ถ้ารู้ว่าต้องเป็นแบบนี้หนูไม่น่ามาแต่งงานกับคุณเลย คนใจร้าย!”คนตัวเล็กแย่งลูกหมาจากมือของชายหนุ่มก่อนจะเอามากอดเอาไว้ เธอเห็นเจ้าโลกิคิดเห็นตัวเองที่กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก จะคนหรือสัตว์มันก็มีหัวใจเหมือนกัน
“เออ ใครขอร้องวะ เพราะเธอชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้ถ้าไม่มีเธอสักคนฉันก็คงสุขสบายไม่ปวดหัวแบบนี้หรอก อายุแค่นี้คิดอยากมีผัว ใจแตกฉิบหาย!”คำพูดคำจาของชายหนุ่มมันไม่ต่างจากคมมีดที่กรีดลงมายังหัวใจดวงน้อยๆ ของมะลิวัลย์เลย เธอเองก็เลือกไม่ได้เหมือนกันเพราะความจน ความจนตรอกมันทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ แววตาเศร้าของหญิงสาวที่เผยออกมาทำให้ชายหนุ่มชะงักนิ่งไป
“อยากเลี้ยงก็เลี้ยงแต่จำเอาไว้นะถ้ามันทำลายข้าวของฉันเธอเจ็บตัวแน่ และก็เลี้ยงมันอยู่นอกบ้านอย่าเอาเข้าไปในบ้าน!”คณากรพูดจบก็เดินหนีหน้ามะลิวัลย์ไปทันที เหลือเพียงคนตัวเล็กที่ยืนกอดเจ้าโลกิเอาไว้พร้อมยกมือขึ้นมาลูบหัวของเจ้าโลกิอย่างอ่อนโยน
“ตกใจใช่ไหมโลกิ ต่อไปอยู่กับมะลินะ”
วันต่อมา
หลังจากที่ชายหนุ่มยอมให้เธอเลี้ยงเจ้าโลกิ มะลิวัลย์ก็เอาเงินที่มีติดตัวไปซื้อกรงพร้อมอาหารมาไว้ให้กับเจ้าลูกหมาตัวน้อย เธอเอากรงมาวางไว้ใต้ต้นมะม่วงหลังบ้านของคณากรก่อนจะเทอาหารน้ำเอาไว้ให้ มะลิวัลย์ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุด เธอไม่เคยปล่อยให้บ้านรกทำความสะอาดทุกวันเพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มมาต่อว่าได้
หลังจากที่อยู่ที่นี่ได้ไม่นานโรงเรียนของมะลิวัลย์ก็เปิดเทอมแล้ว ด้วยความที่เธอย้ายมากลางคันทำให้หญิงสาวต้องอ่านหนังสือมากเป็นพิเศษ แต่ดีหน่อยที่คนตัวเล็กเป็นคนหัวไวเรื่องการเรียนจึงไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมากมาย คณากรมองหญิงสาวในชุดนักเรียนก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อยที่เขามีเมียยังเป็นนักเรียนอยู่ วันแรกที่พามะลิวัลย์ไปโรงเรียนคุณครูที่นั้นคิดว่าเขาเป็นคุณอาของหญิงสาวเสียอีก
“เลิกเรียนรีบกลับบ้าน อย่าทำตัวมีปัญหาไม่งั้นหมาเธอโดนฉันเอาไปปล่อยวัดแน่ และก็อีกอย่างจำทางมาโรงเรียนให้ได้เพราะต่อไปฉันไม่มาส่งแบบนี้หรอกนะเสียเวลาชะมัด”คนตัวเล็กพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูรถเก๋งคันหรูลงไปแต่ทว่าเสียงของคณากรที่ดังขึ้นมาเสียก่อน
“เดี๋ยว ที่บ้านไม่มีใครสั่งสอนเหรอว่าเวลาผู้ใหญ่ทำอะไรให้ต้องทำยังไง!”หญิงสาวทำหน้าเจื่อนออกมาก่อนจะยกมือขึ้นมาไหว้ชายหนุ่ม
“ขอบคุณค่ะที่มาส่งหนู”
- ผู้เขียน
