ทวงรักเมียเด็ก

ตอนที่3 ไม่ได้พิศวาส

ตอนที่3 ไม่ได้พิศวาส

เสียงมะลิวัลย์ร้องลั่นเธอตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ชายหนุ่มก็เข้ามาประชิดตัวของเธอแถมยังยกแขนขึ้นมากอดรัดร่างกายของเธออีกด้วย ยิ่งเห็นคนตัวเล็กดีดดิ้นมากเท่าไหร่คณากรก็ยังได้ใจ เขากอดร่างบางแน่นกว่าเดิมใบหน้าหล่อเหลาเลิกคิ้วสูงขึ้นเล็กน้อยไม่คิดว่าภายใต้เสื้อผ้าเก่าๆ ที่มะลิวัลย์สวมใส่จะซ่อนความนุ่มนิ่มเอาไว้ยามที่ร่างกายของเขาเบียดเสียดทำให้รู้สึกเข้ากับอะไรบ้างอย่าง บ้างอย่างที่มันดูโตเกินวัยเสียจริง

คนตัวเล็กน้ำตาเริ่มคลอเบ้าเมื่อท่อนแขนของชายหนุ่มกอดรัดเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเหมือนยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งกอดเธอ เด็กสาวที่ไม่เคยใกล้ชิดกับบุรุษเพศมาก่อนก็ยิ่งหวาดกลัวขึ้นมา คณากรเห็นใบหน้าสวยที่ในยามนี้มีน้ำหยดใสเอ่อล้นเบ้าตาเขาก็ยิ่งสะใจที่ได้แกล้งหญิงสาว ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ โน้มเข้ามาใกล้ทำให้มะลิวัลย์รีบเบี่ยงหน้าหันไปอีกทางทันที เธอรู้ว่าคนที่มีสามีต้องมีหน้าที่อะไรบ้างเธอเคยได้ยินเพื่อนๆ ที่มีแฟนเล่าให้ฟัง แต่ทว่าเรื่องแบบนี้คนตัวเล็กยังไม่ได้ทำใจเลยเธอยังไม่พร้อมที่จะมีอะไรกับผู้ชายคนนี้

“ฮึกฮือ คุณกรอย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ หนูยังไม่พร้อม”มะลิวัลย์จำต้องอ้อนวอนอีกฝ่ายให้เห็นใจตน แต่ทว่าสิ่งที่หญิงสาวเผยออกมาสร้างความขบขันให้แก่ชายหนุ่มไม่น้อย เสียงหัวเราะของคนร่างสูงที่ดังออกมาเอาคนตัวเล็กหันกลับไปมองทันที

“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ? บอกตามตรงเอาไม่ลงวะ!”เขาพูดพร้อมเผยแววตาชิงชังออกมา เขาไม่ได้พิศวาสเธอจนขั้นจะหลับหูหลับตาทำอะไรได้หรอกนะ อย่างมะลิวัลย์น่ะเหรอไม่ได้อยู่ในสเปคผู้หญิงของเขาเลยสักนิด

“อย่าหลงตัวเองหน่อยเลย ผู้หญิงอย่างเธอต่อให้แก้ผ้ายืนอยู่ตรงหน้าฉันยังไม่อยากจะมองให้เสียลูกตา!”แรงของชายหนุ่มที่ผลักร่างบางอรชรให้ออกห่างก่อนจะใช้แววตาดูถูกคนตัวเล็กจนหญิงสาวที่ในตอนนี้สะอึกกับคำพูดของอีกฝ่ายอยู่ก็ถึงกับนิ่งเงียบไปทันที

“ปิดไฟจะนอนแล้ว อ๋อส่วนเธอนอนข้างล่าง!”เมื่อได้ยินอย่างนั้นคนตัวเล็กก็รีบเดินไปหยิบหมอนมานอนที่พื้นอย่างที่อีกฝ่ายบอก นอนตรงนี้ก็ดีเหมือนกันเธอเองก็ไม่อยากจะนอนกับเขาเสียหน่อยคนอะไรปากร้ายชะมัด

หญิงสาวพยายามข่มตานอนเธอไม่อยากคิดถึงอะไรอีกแล้ววันนี้เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ แต่ทว่าความเหงาในหัวใจบวกกับที่ไม่ชินที่ชินทางทำให้คนตัวเล็กนอนไม่หลับ เพียงแค่คืนแรกเขาก็แกล้งเธอแล้ว ต่อไปชีวิตเธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ในบางครั้งหญิงสาวก็อยากจะยอมแพ้ล้มเลิกทุกอย่างแต่ความฝันที่เธอใฝ่ฝันเอาไว้ทำให้มะลิวัลย์จำต้องอดทนต่อไป

‘ทนหน่อยนะมะลิ ทนอีกนิด’

เช้าของอีกวัน

ร่างบางอรชรบิดไปมาก่อนจะกระพริบตาปริบปริบ คนตัวเล็กงัวเงียลุกขึ้นนั่งแต่ทว่าความปวดเมื่อยตามร่างกายทำเอาใบหน้าสวยเหยเกออกมา เมื่อคืนหนาวก็หนาวผ้าห่มก็ไม่มีจนทำให้คนตัวเล็กไปเอาผ้าขนหนูมาห่มแก้หนาวไม่รู้ว่าคณากรร้อนหรือแกล้งเธออีกกันแน่ถึงเปิดเครื่องปรับอากาศอุณหภูมิตั้งสิบแปดองศาทำเอาหญิงสาวแทบอยู่ไม่ได้

“ตื่นแล้วก็ลุก นอนกินบ้านกินเมืองอยู่ได้!”เสียงเข้มที่เดินออกมาจากห้องน้ำพูดกระแนะกระแหนมะลิวัลย์แต่เช้า คนตัวเล็กหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดดูเวลาที่ตอนนี้เพิ่งหกโมงเช้าเขาพูดเหมือนเธอตื่นสายอย่างนั้นแหละ

“ฉันจะพาไปทำเรื่องย้ายโรงเรียน อ๋อที่พาไปเพราะคุณแม่ฉันไม่ได้อยากไปด้วยซ้ำ รีบแต่งตัวอย่าทำให้ฉันเสียเวลา เพราะพรุ่งนี้ฉันจะกลับเชียงใหม่ไม่มีเวลามารอเธอเข้าใจไหมมะลิวัลย์?”

“ช่วงนี้ใกล้ปิดเทอมแล้ว หนูไปทีหลังไม่ได้เหรอคะอยากอยู่ที่นี่กับยายก่อน”เธอบอกอย่างอ้อนวอนชายหนุ่มที่ทำหน้ายักษ์ใส่เธออยู่ อีกตั้งหลายวันถึงจะเปิดภาคเรียนใหม่อีกอย่างยายของเธอก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเธออยากดูแลยายของเธอก่อน ยังไม่ได้ทำใจเลยที่ต้องแยกจากยายไปอยู่ที่อื่นถึงคุณหญิงผกาแก้วจะรับปากว่าจะดูแลยายเธอให้ดีที่สุดแต่หญิงสาวก็ยังทำใจจากยายของเธอไม่ได้จริงๆ

“อย่าเรื่องมากได้ไหม แค่นี้ชีวิตฉันก็เสียเวลาเพราะเธอมามากแล้วนะ บอกให้ทำอะไรก็ทำอย่าขัดคำสั่ง”มะลิวัลย์เผยสีหน้าเศร้าออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอคงต้องไปพรุ่งนี้จริงๆ สินะ

หลังจากที่จัดการเรื่องโรงเรียนของมะลิวัลย์เสร็จชายหนุ่มก็จะกลับมาที่เชียงใหม่เลย ตลอดการเดินทางหญิงสาวใบหน้าสวยเอาแต่น้ำตาซึมตลอดจนทำให้ใครต่อใครก็อดที่จะหันมามองหญิงสาวไม่ได้เลย

“นี่ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยเดี๋ยวใครต่อใครก็คิดว่าฉันจับตัวเธอมาหรอก!”คณากรเอ่ยบ่นออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ มะลิวัลย์เม้มริมฝีปากเธอพยายามแล้วแต่มันอดไม่ได้เสียหน่อย เกิดมาจนอายุครบสิบแปดปีเธอไม่เคยห่างจากผู้เป็นยายเลย ตอนนี้จู่ๆ ก็ต้องห่างกันแค่คิดเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาแล้ว

เพียงไม่กี่ชั่วโมงนั่งเครื่องบินจากกรุงเทพมาถึงเชียงใหม่ก็มีรถมารับชายหนุ่มกับหญิงสาวกลับไปที่บ้าน โดยบ้านที่นี้ของคณากรเป็นบ้านปูนแนวโมเดิร์นสมัยใหม่ซึ่งไม่ได้อยู่ห่างจากร้านอาหารของเขาเลย

“ห้องเธออยู่ทางโน้น บอกไว้ก่อนนะอยู่ที่นี่ฉันเป็นผู้ปกครองเธอถ้าเธอทำตัวไม่ดีโดนดีแน่!”ชายหนุ่มร้องขู่ก่อนจะถกแขนเสื้อขึ้นพร้อมพ่นลมหายใจออกมา กว่าจะจบเรื่องนี้เล่นเอาเขาเหนื่อยเป็นบ้า

“ลืมบอกไปที่นี่ไม่มีแม่บ้านปกติจะมีคนมาทำความสะอาดบ้านอาทิตย์ล่ะสองครั้งแต่ตอนนี้ฉันยกเลิกแล้วเพราะต่อไปหน้าที่พวกนี้เธอต้องรับผิดชอบ คงไม่คิดว่ามาอยู่ที่นี่จะได้นั่งกินนอนกินหรอกใช่ไหม?”

“หนูทราบค่ะ”เธอบอกเรื่องทำงานบ้านอะไรพวกนี้เธอทำเป็นแต่เด็กแล้วเพราะยายเธอเป็นคนสอน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้คิดว่าจะมาอยู่นั่งกินนอนกินเหมือนที่ชายหนุ่มว่าไว้ คณากรยักไหล่ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหรู

“ไปเอาน้ำมาให้กินหน่อย เหนื่อยเป็นบ้า”มะลิวัลย์พยักหน้าก่อนจะมองหาทางไปห้องครัว เธอเดินไปหยิบน้ำเย็นที่อยู่ในตู้มาให้ชายหนุ่มอย่างว่าง่าย แหงสิเธออยู่ในความปกครองของเขานี่น่า

“นั่งลงก่อน ฉันมีข้อตกลงที่จะบอกให้เธอรับรู้”มะลิวัลย์ยอมนั่งลงโซฟาอีกทางด้านของคณากรอย่างว่าง่าย ทำให้ชายหนุ่มเผยสีหน้าพอใจออกมาที่เห็นคนตัวเล็กทำทุกอย่างที่เขาสั่ง

“เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ”มะลิวัลย์พยักหน้ารับรู้ เธอเองก็ไม่ได้อยากแต่งเหมือนกันแต่ที่แต่งเพราะความจำเป็นต่างหาก

“ฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายชีวิตฉันมากเธอควรจะรู้ไว้ นอกจากหน้าที่ในบ้านที่เธอต้องทำนอกนั้นเธอห้ามยุ่งวุ่นวายกับฉัน ฉันจะให้ค่าใช้จ่ายเธอทุกเดือน เดือนล่ะหมื่นคงพอสำหรับเด็กมัธยมปลายอย่างเธอนะ”

“พอค่ะ”คนตัวเล็กบอก สำหรับเธอมันมากไม่น้อยกับเงินที่ชายหนุ่มบอกออกมา คณากรยังจำคำพูดของคนเป็นมารดาได้อย่างดี ยิ่งคิดก็ยิ่งเบื่อหน่ายที่เขาต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้ ไหนจะค่าเทอมค่าเรียนค่าใช้จ่ายรายเดือนอีกหาเหาใส่หัวชัดๆ

“แต่ถ้าเธอทำผิดหรือทำตัวไม่ดีฉันจะหักค่าใช้จ่ายของเธอ”

“ทำตัวไม่ดีนี่แบบไหนคะ?”เธออยากรู้ไม่ใช่ว่าพอชายหนุ่มไม่พอใจเขาก็จะหักเงินเธอจนหมดหรอกนะ

“ขัดคำสั่งฉันทุกอย่างนี่คือการทำตัวไม่ดี”ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด แบบนี้เธอต้องทนทำตามคำสั่งเขาทุกอย่างเลยสินะ คนเจ้าเล่ห์มันน่ากระโดดทุบหัวนัก มะลิวัลย์คิดในใจแต่ก็ต้องทำหน้าเรียบนิ่งออกมา

“ทำหน้าแบบนี้คืออะไรแอบด่าในใจ?”

“ปะ เปล่านะคะ หนูไม่ได้ว่าคุณเสียหน่อย”

“เหรอ เชื่อตายแหละ อ๋อมีอีกอย่างที่ฉันอยากจะบอกอยู่ที่นี่ไม่ต้องบอกใครว่าเธอเป็นอะไรกับฉันเข้าใจไหม?”

“เข้าใจค่ะ”เธอไม่อยากถามอะไรมากมายคณากรไม่ต้องการจะบอกให้ใครรับรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขา เธอก็ไม่อยากพูดเหมือนกัน มีใครที่ไหนอยากบอกชาวบ้านไปทั่วว่าตัวเองแต่งงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ พอได้คุยแบบนี้มะลิวัลย์ก็สบายใจขึ้นมาอยู่มาก ทนเรียนให้จบเธอจะได้มีงานดีๆ ทำ มีเงินเดือนที่พอจะเลี้ยงยายได้แค่นั้นล่ะเป้าหมายในชีวิตของเธอ

เช้าของวันใหม่

หญิงสายวันแรกแย้มตื่นตั้งแต่เช้าตามเคยชินที่เธอมักจะต้องตื่นมาทำกับข้าวกับปลาให้ยายจตั้งแต่เช้า มะลิวัลย์เดินลงมาจากห้องนอนเล็กที่ตอนนี้เป็นที่ส่วนตัวของเธอแล้ว เมื่อคืนกว่าหญิงสาวจะหลับก็เลยเที่ยงคืนเสียแล้วเธออดคิดถึงหญิงชราไม่ได้ป่านนี้ไม่รู้จะทำอะไรอยู่ มะลิวัลย์เข้าครัวทำอาหารตามวัตถุดิบที่คณากรให้คนไปซื้อมาให้

เพียงไม่นานอาหารเช้าแบบง่ายๆ ก็ถูกจัดเรียงขึ้นไว้บนโต๊ะอาหารก่อนที่แววตาคู่สวยจะไันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่เมื่อเห็นว่าตอนนี้เช้ามากแล้วคนตัวเล็กที่กำลังก้าวเท้าขึ้นไปติดคณากรในห้องแต่ก็ต้องชะงักก่อนจะฉุดคิดถึงคำพูดของชายหนุ่มก่อนหน้านนี้

“รอให้ลงมาเองดีกว่าซิ๊!”