หลังจากไฟฉายดับ ความมืดกลืนกินทุกอย่างจนแทบมองไม่เห็น เมธาวีกับกฤษณ์ยืนนิ่ง หัวใจเต้นแรง เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ที่วิ่งวนอยู่รอบตัวเหมือนเด็กหลายคนกำลังล้อมพวกเขาไว้
“อย่าทิ้งหนูอีกนะ…หนูหนาว…”
เสียงกระซิบดังจากด้านหลังของเมธาวี เธอหันขวับ แต่ไม่มีใคร มีเพียงเงาไหวบนผนังที่สั่นตามแสงไฟแล็ก ๆ จากไฟฉายที่เริ่มติดกลับมาอีกครั้ง
“เรา…เราต้องออกไปจากที่นี่ก่อน” กฤษณ์พูดเบา ๆ
“แต่ฉันต้องรู้ว่าแม่ฉันทำอะไรไว้!”
เธอคว้าเทปอีกม้วนจากกล่องไม้ที่เจอในห้องใต้ดิน กดเล่น เสียงในเทปเป็นเสียงแม่ของเธออีกครั้ง แต่คราวนี้ต่างออกไป — เสียงแม่สั่นเครือ ปนเสียงร้องไห้
“พวกเขามาเอาเด็กไปตอนกลางคืน…ฉันพยายามห้าม แต่เขาบอกว่าเป็น ‘คำสั่งจากข้างบน’ เขาให้ฉันปิดห้องไว้ บอกว่าอย่าบอกใครเด็ดขาด…”
เสียงหยุดกะทันหัน ก่อนตามด้วยเสียงเคาะสามครั้งช้า ๆ ตึก…ตึก…ตึก…
เมธาวีเงยหน้าขึ้น มองไปที่ผนังด้านในของห้องใต้ดิน — เส
