เสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ดังขึ้นในห้องทำให้เมธาวีชะงัก หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก เธอมองไปรอบ ๆ แสงไฟกระพริบช้า ๆ เหมือนบ้านทั้งหลังหายใจได้
“แม่…ใช่ไหมคะ…”
เธอเรียกเสียงสั่น มือถือเทปม้วนนั้นไว้แน่น
ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงลมเย็นที่พัดผ่านจนผ้าม่านปลิวเหมือนมีคนเดินผ่านไปข้างหลัง กฤษณ์เดินเข้ามาใกล้ เอื้อมมือมาจับแขนเธอเบา ๆ
“อย่าเพิ่งเปิดเลยเมย์…เรายังไม่รู้ว่าในนี้มีอะไร”
“แต่แม่ต้องการให้ฉันฟัง” เมธาวีก้มหน้า น้ำตาเริ่มเอ่อ “มันอาจเป็นคำสารภาพสุดท้ายของแม่”
เธอกดปุ่ม Play
เสียงในเทปเริ่มต้นด้วยเสียงหายใจของหญิงคนหนึ่ง—สั่นสะท้านและเหนื่อยล้า เสียงแม่ของเมธาวีชัดเจน
“ถ้าเธอได้ฟังเทปม้วนนี้ แปลว่าแม่คงไม่อยู่แล้ว… เมย์ แม่ขอโทษ…ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในบ้านหลังนี้ แม่ไม่ได้ตั้งใจ…”
เสียงสะอื้นดังแทรกอยู่ระหว่างคำพูด
“ที่นี่ไม่ใช่แค่บ้าน มันเคยเป็นสถานรับเลี้ยงเด็กที่ชื่อ บ้านสุริยา …เรารั
