บทที่ 5

1028 คำ
หญิงสาวพยายามข่มความกลัวยื่นมือออกไปเคาะประตูหน้าห้องนอนส่วนตัวของชายหนุ่ม แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้มีการตอบกลับใดๆกลับมา เธอจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเอง ภายในห้องกว้างใหญ่มืดมากมีแค่แสงแดดที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างหน้าต่างบานใหญ่ ชายหนุ่มนั่งกุมขมับอยู่ตรงปลายเตียง "ออกไปเดี๋ยวนี้" "..." "ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า ฟังไม่รู้เรื่องหรือยังไง" เขาเริ่มโมโหเพราะเธอขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ "ฉันขอโทษค่ะ" "ฮึ เพิ่งจะรู้ตัวสินะว่าทำอะไรลงไป" "ฉันขอโทษค่ะ ฉันผิดเองที่มองคนไม่ค่อยออกว่าเขาน่ะดีหรือไม่ดี" "ไม่มีอะไรเธอก็ออกไปได้แล้วฉันต้องการอยู่คนเดียว" "ฉันขอทำแผลให้คุณก่อนได้ไหมคะ" "...." "คุณเชื่อฉันเถอะนะคะว่าอีกเดี๋ยวมันจะอักเสบแล้วคุณก็จะเจ็บมากกว่าเดิม" "รีบทำแล้วก็รีบออกไปด้วย" เมื่อเขาเปิดทางให้เธอก็รีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย หญิงสาวเผลอตัวยกมือขึ้นกุมแก้มสากของชายหนุ่มเอาไว้ สติเธอเหมือนหลุดลอยไปนึกถึงฉากที่เธอทำร้ายเขา "ขะ ขอโทษค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณเพียงแต่สถานการณ์ตอนนั้นมัน อะ อื่อ" หญิงสาวยังพูดไม่ทันจนประโยคเขาก็โน้มใบหน้าของหญิงสาวเข้ามาใกล้แล้วจูบหนักๆที่ริมฝีปากบาง หญิงสาวตกใจทำอะไรไม่ถูกพยายามดันหน้าออกของชายหนุ่มให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล เขาจงใจจูบเธออย่างรีบร้อน แม้ช่วงแรกเธอจะขัดขืนแต่สุดท้ายก็เผลอตัวไปกับเขา "อย่างเธอมันต้องถูกทำโทษ" เขาส่งสายตาคาดโทษให้กับหญิงสาว เธอเหมือนกวางน้อยที่กำลังหวาดก่อน "เธอกลัวฉันเหรอ" เขาถามน้ำเสียงแผ่วเบา หญิงสาวส่ายหน้าแต่ก็พูดไม่ออกไม่รู้เป็นเพราะอะไร "ฉะ ฉันควรออกไปได้แล้วค่ะ" "แต่ต้องสัญญากับฉันมาก่อนว่าจะไม่ให้มันเข้ามาในบ้านของเราได้อีก" บ้านของเราหรอ คำนี้มันให้ความรู้สึกที่หลากหลายมากๆ "ค่ะๆ ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้เขาเข้ามาอีก" "ดีมากเธอต้องเชื่อฟังฉันเข้าใจไหม" หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ "ฟอดด" "คุณ!" "ทำไมฉันทำอะไรผิด" ชายหนุ่มตีหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอารมณ์แย่ๆแบบก่อนหน้านี้หายไปไหนเสียหมด "คะ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคะเราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย" จบประโยคเธอก็วิ่งจู๊ดออกไปจากห้องทันที "หึๆคนอะไรกล่องยาก็ไม่เอาไป" เขาก้มลงมองกล่องยาแล้วยิ้มมุมปาก ผู้หญิงคนนี้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นจริงๆ หญิงสาวเมื่อกลับมาถึงห้องตัวเองเธอก็รู้วึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นรัวเร็วจนเหมือนจะหลุดออกมา "นี่เราเป็นอะไรไปนะ อีตาโรแลนด์คนบ้ามาหอมแก้มทำไมก็ไม่รู้" เธอยังไม่เข้าใจเองแต่ไม่ได้นึกรังเกียจชายหนุ่มคนนี้เลย เช้าวันต่อมาเอริคเดินทางมาหาโรแลนด์ที่บ้านพร้อมกับความดีที่ว่าตอนนี้ตำรวจรวบรวมหลักฐานเตรียมดำเนินคดีกับนาธานเรียบร้อยแล้ว "สวัสดีค่ะมาหาใครคะ" "ผมมาหาโรแลนด์น่ะครับพอดีไปที่คอนโดแล้วไม่อยู่เลยคิดว่าอยู่ที่นี่" "ใช่ค่ะคุณโรแลนด์ค้างที่นี่" "แล้วคุณคือ.." "ฉันชื่อแอนเธียค่ะเป็นคนดูแลของคุณปู่วาดิม" "ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ขออนุญาตบอกตรงๆนะครับว่าคุณน่ะสวยมากเลยครับ" "อะแฮ่มๆ" โรแลนด์ส่งเสียงดังขัดจังหวะคนทั้งคู่ "คุณโรแลนด์ลงมาพอดีเลยฉันขอตัวก่อนนะคะ" "ครับ ถ้ามีโอกาสเราคงได้พบกันอีก" เอริคแสดงออกทางสายตาชัดเจนมากว่าชอบหญิงสาว "แกมีอะไรถึงมาหาฉันได้แต่เช้า" "เพราะฉันไปหาแกที่คอนโดแล้วไม่เจอไง ฉันโทรหาแกตั้งหลายสายแล้วลองดูโทรศัพท์สิ" "โทษทีสงสัยปิดเสียงเอาไว้" "ตอนแรกฉันก็สงสัยนะว่าทำไมแกถึงได้กลับมาบ้านใหญ่ แต่ตอนนี้ฉันไม่สงสัยแล้วเพราะว่าแกกกสาวเอาไว้นี่เอง" "บ้า แกพูดอะไร" "ก็คุณแอนเธียไง อย่าบอกนะว่าเธอคือคนดูแลของคุณปู่เฉยๆน่ะ จ้างให้ก็ไม่เชื่อ" "อืม คนนี้แกดูแล" "จริงเหรอว่ะ" เอริคแทบไม่เชื่อหูเพราะถ้าปกติแล้วเพื่อนเขาคงจะกินเรียบไม่มีเหลือ "จริง" "แสดงว่าแกไม่สน ถ้าแกไม่สนฉันขอจีบคุณแอนเธียนะ" "เรื่องของแกสิ ฉันไม่ได้สนใจอยู่แล้วเพียงแต่ระหว่างหน่อยนะเพราะว่าตอนนี้เธอกลายเป็นหลานรักของคุณปู่ท่านแล้ว" "ฮ่าๆเรื่องนั้นฉันไม่กังวลหรอก ถ้าเป็นหลานรักฉันก็จะเป็นหลานเขยที่แสนดี" "เวอร์จริงๆ" โรแลนด์ส่ายหัวเขารู้จักนิสัยเพื่อนของเขาดี เอริคก็เจ้าชู้ไม่ต่างจากตนหรอก ใครจะรู้ว่าด้านหลังกำแพงมีสาวน้อยยืนแอบฟังทั้งคู่พูดคุยกัน เธอรู้สึกว่าโรแลนด์ใจร้ายมากเพราะเมื่อวานยังเหมือนจะชอบเธออยู่เลยแต่พอมาวันนี้กลับยกเธอให้กับเพื่อนสนิทอย่างง่ายดาย ความที่เธอเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นทุกคนรักใคร่และจริงใจ พอเธอมาเจอกับชายหนุ่มทำแบบนี้เธอเลยรู้สึกผิดหวังมาก เธอไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหรือตอนนี้เธอจะตกหลุมรักเขาเหมือนสาวๆคนอื่นแล้ว หญิงสาวน้ำตาคลอหมุนตัวกำลังจะขึ้นด้านบนก็พบว่าคุณปู่เองท่านก็ยืนอยู่ข้างหลังเธอและได้ยินทุกอย่างเช่นกัน "คะ คุณปู่" "มาคุยกับปู่ที่ห้องทำงานหน่อยสิลูก" "ค่ะ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม