1
673 คำ
“ขอบใจที่ให้นอนและยังซื้อข้าวมาให้กิน”
พี่ไมล์บอกกับไอ้หน้าแหลมพลางแกะกล่องผัดกะเพราด้วยใบหน้าอันชื่นมื่น
“ใช่กูไปซื้อ... แต่เงินน้องสาวพี่นะ”
แล้วคนพูดมันก็ยิ้มหน้าระรื่นเมื่อได้บอกความจริงพี่ไมล์ไปแล้ว
ความจริงเมื่อเช้าฉันตื่นแล้ว ละนั่งเล่นเกมในมือถือรุ่นดึกดำบรรพ์ที่พ่อซื้อให้ก่อนตายเมื่อหลายปีก่อน ไอ้หน้าแหลมมันเปิดประตูออกมาสักเจ็ดโมงกว่าได้ มันยืนเอ๋อสักพักก็เดินดุ่มมาหาฉัน ก่อนจะไถตังแบงค์ร้อยไปสองใบ มันหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับกาแฟสามแก้ว กะเพราหมูสับราดข้าวสามกล่อง วางเงินทอนไว้ให้ฉันห้าบาท แล้วก็พูดสั้นๆ ว่าค่าห้องที่ฉันนอนเมื่อคืน
คือใครอยากนอน มันจำใจไหม ไถตังกันหน้าดื้อ
ไอ้หน้าปลาทู
“อ้าวไอ้ศิวะ... น้องกูยิ่งมาจากบ้าน มันมีเงินค่ารถมาถึงนี่ได้ก็ดีถมเถไปแล้วยังจะไปไถเงินน้องกูอีก เดี๋ยวคืนให้ แล้วพี่จะพาไปซื้อของใช้ส่วนตัว ไปซื้อมือถือด้วย”
ฉันพยักหน้ารับคำพี่ชาย แน่นอนว่าตอนนั้นก็ไม่ได้ลำบากหากรู้จักใช้ แม่ให้เท่าที่ให้ได้ ฉันไม่ได้ทะเลาะอะไรกับแม่ แต่ที่อยู่ไม่ได้เพราะผู้ชายของแม่มากกว่า
เงินเก็บก็พอมีบ้าง ที่หาทางหนีมา ก็มีแค่เรื่องไอ้บ้ากามคนนั้นล้วนๆ ซึ่งแม่ก็รักก็หลงมาก พูดมากก็จะว่าใส่ร้ายเปล่าๆ เมื่อไม่อยากเป็นเด็กร้ายกาจในสายตาแม่ เลยหนีออกมาดีที่สุด
“น้องพี่อายุเท่าไหร่วะ ทำเหมือนไม่เคยเข้ากรุงเทพ”
ไอ้หน้าแหลมมันจะสงสัยทำไมของมัน หน้าตาก็ไม่ได้ดูอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านขนาดนั้น
“ยี่สิบ”
“แล้วไม่เคยมาเลยเหรอ มาเที่ยว มาดูคอนเสิร์ตอะไรพวกนี้ มาดูดาราเกาหลี ไม่เคยจริงอะ”
ยังซักไซ้ต่อ คนไม่เคยมามันแปลกมากหรือไง ฉันจึงใช้สายตามองไอ้หน้าแหลมแบบเคืองๆ
“ไม่... มิลมันรู้ลีมิตการใช้เงิน ไม่เคยขอแม่ในส่วนที่ไม่จำเป็น ดูหนังฟังเพลงก็ดูคอมที่บ้านเอา”
ถึงจะอยู่คนละที่ แต่พี่ไมล์ก็รู้จักฉันดี แบบนี้ค่อยสมกับเป็นพี่ชายหน่อย
“น้องพี่ชื่อไรนะ”
“มิลลิสา มิลลิ มิล จะเรียกยังไงก็แล้วแต่ความเอ็นดู”
ไอ้หน้าแหลมจ้องฉันแบบจริงจัง แต่ฉันเห็นว่ามุมปากมันขยับ สักพักมันก็ขำดังลั่น
“หน้าอย่างนี้ชื่อมิลลิ โคตรไม่เข้าเลย ชื่อน้ำแข็งเหมาะสุดแล้วเธออะ หน้านิ่งอย่างกับหุ่น”
มันยังขำ พี่ไมล์เลยตบหัวไอ้หน้าแหลมไปหนึ่งที ฉันไม่ได้หน้านิ่ง แต่ไม่ได้รู้จัก ก็ไม่จำเป็นต้องยิ้มให้นิ ไม่ใช่คนบ้าสักหน่อย
“พอเลยมึง... มิล คนนี้ชื่อศิวะ ปากมันอย่างนี้แหละ แต่คบเป็นเพื่อนไว้ก็ดี มีอะไรจะได้ให้พวกนี้ช่วย อย่างน้อยก็จนกว่าเราจะปรับตัวได้ วันไหนพี่ว่างพี่ก็จะพานั่งรถเมล์ชมวิว เผื่อเราอยากไปไหนมาไหนคนเดียวจะได้รู้ที่ทาง”
คบเป็นเพื่อนเหรอ ไม่อยากสักนิด ขนาดไม่สนิทยังแซวแรงขนาดนี้ กว่าจะรู้จักดี ตับไตไส้พุงคงโดนไอ้หน้าแหลมถลุงหมด
“อือ... ”
ฉันครางรับคำ ถ้ามีปากสะอย่าง ไปไหนก็ได้ หลงทางก็ถามคน มันคงไม่ยุ่งยากอะไร
“อ้าวมีปากด้วย ตอนพูดด้วยเมื่อเช้านึกว่าเป็นใบ้สะอีก”
ดูปาก ไอ้หน้าแหลม อย่าให้ได้ด่านะ
สักวันต้องโดนฉันด่าจนลืมทางกลับบ้านแน่...
- ผู้เขียน
