9
...
“อื้อ... ”
ไอ้บ้านี่มันเอาผ้าเช็ดผมมาอุดปากฉัน
“ปากดีนักใช่ไหม”
แล้วเขาก็ขยำหัวฉันอย่างแรง หนังหัวกูถลอกหมดแล้วไอ้หน้าแหลม
จากสงครามหย่อมๆ ก่อเกิดความรุนแรงขึ้นทีละนิด ศิวะขยี้หัวฉันจากที่แห้งสนิทพอมาโดนปิดด้วยผ้าขนหนูหมาด ผมฉันก็เลยกลายเป็นเปียกชื้น
“พอแล้วนะ ผมเปียกเนี่ย”
ฉันฟาดไปข้างหน้าแบบสะเปะสะปะ โดนบ้างไม่โดนบ้างแต่บอกเลยว่าตอนนี้อารมณ์กำลังพุ่งสูงเลยล่ะ
ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนตรงหน้า ราวกับสุขใจนักหนาที่ได้กลั่นแกล้งกัน
มือใหญ่ค่อยๆ คลี่ผ้าออกจากใบหน้าของฉันให้ไปกองอยู่บนศีรษะ ฉันมองหน้าศิวะด้วยความฉุนในอก แกล้งกันได้ยังมายิ้มหน้าตายใส่กันอีก
ไม่ได้มีท่าทีสำนึกสักนิด
“จะทำอะไร เลิกแกล้งแล้วก็ปล่อย”
ฉันถามขึ้นเสียงแหว เมื่ออุ้งมือทั้งสองข้างกอบกุมแก้มนวลของฉันไว้ทั้งคู่ ทั้งสายตา แววตา มันสื่อความหมายอะไรสักอย่าง
ทำไมต้องมองกันตาเยิ้มขนาดนั้นด้วย มันรู้สึก
