เช้านี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันเปิดประตูออกมาเจอกับใบหน้าอันหล่อเหลาของวิคเตอร์ เขากำลังยืนยิ้มแฉ่งอยู่เบื้องหน้าพลางทักทายฉันเหมือนเป็นเรื่องปกติ
แต่ปกติแล้วเขาจะไม่มายืนรอฉันแบบนี้เนี่ยสิ
“ไงคุณหมอ~ วันนี้เธอช้าจังเลยนะ”
“ก็นิดหน่อย ว่าแต่นายเถอะมายืนรอฉันทำไมไม่ทราบ”
ฉันปิดประตูพร้อมกับยื่นกระเป๋าสะพายข้างให้วิคเตอร์ เพราะเขายื่นมือรอรับอยู่ตั้งนานแล้วถึงจะไม่รู้ว่าเขาจะเอามันไปทำอะไรก็เถอะนะ
“ไปพร้อมกัน”
“เหตุผล?”
“ไม่มีเหตุผล รถเธอเป็นยังไงบ้าง”
“อีกสักพักหนึ่ง”
“ยังไงก็ไปทางเดียวกัน ติดรถฉันไปทุกวันก็ย่อมได้”
“นายว่างมากปะเนี่ย ฉันเกรงใจนั่นแหละปัญหา”
“ไม่ต้องเกรงใจ”
เราสองคนเดินไปคุยไปตลอดทางจนถึงโรงเก็บรถ ฉันยอมขึ้นรถหรูของวิคเตอร์ไปด้วยกันและเขาก็ดูจะมีความสุขดีเหมือนกับทุกวัน
รอยยิ้มของเขาเหมือนทารกแรกเกิด ฉันไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่หรือมีเรื่องกลุ้มใจบ้างห
