ตอนที่ 2 เตรียมตัวตั้งรับ 2/3
1839 คำ
สักพักพี่จีก็มาเคาะห้องฉันอีกรอบ รอบนี้เขาอาบน้ำแล้ว คงจะเลิกดื่มกันแล้วมั้ง พอเดินเข้าห้องมาได้ก็ขึ้นไปนอนเตียงฉันทันที ฉันขมวดคิ้วทำหน้างงจนเขาต้องเป็นฝ่ายไขความกระจ่าง
“วันนี้พี่จะนอนนี่ พี่ไม่ไว้ใจมัน”
“ห้ะ เขายังไม่กลับอีกเหรอ พี่เขาดื่มกันต่อเหรอ”
“เปล่า พี่ให้มันกลับไปแล้ว ส่วนเพื่อนพี่นอนข้างล่าง ถ้าให้พวกมันขับรถกลับจะเกิดอันตรายเอาได้”
“อ๋อ แล้วพี่จะมานอนกับหนูทำไม หรือกลัวว่าเพื่อนพี่จะมาทำอะไรหนูอีกเหรอ” ฉันเอียงคอทำตาแป๋วส่งไปให้เขา ไม่อยากให้พี่เขาคิดมากแล้ว เพราะตอนนอนฉันก็ล็อกห้องตลอด ไม่มีใครเข้ามาได้หรอก
“บอกแล้วว่าไม่ไว้ใจไอ้เฟม ตอนนั้นมันได้จับนมแกแล้ว แถมไอ้จ้อนมันแข็งขนาดนั้นคือมันพร้อมเอาแล้ว ถ้ามันแอบเข้ามาแล้วแกเปิดประตูห้องให้มันจะทำไง พี่ยังไม่อยากมีหลานนะ ตอนที่พี่อยู่ที่นี่กับแกอย่าหวังว่าแกจะได้ทำอะไรกับใครเลย”
คำพูดคำจานี่นะ ฉันนอนหันหลังให้พี่จี ก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“ไหน ๆ ก็พูดมาแล้ว พี่สอนเลยแล้วกัน พี่ไม่ว่าถ้าจะมีอะไรกับใคร แต่อยากให้ป้องกัน แกไม่มีทางรู้ว่าคนที่จะมาเอาแกเขาผ่านผู้หญิงมากี่คน ติดโรคมาบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ อีกอย่างถ้ามาแตกในใส่แกจะทำยังไง เชื่อว่าพ่อกับแม่รวมทั้งพี่ยังไม่อยากอุ้มหลานตอนนี้หรอก เข้าใจไหมยัยโซ”
“เข้าใจแล้ว หนูรู้ตัวหนูดี หนูก็ยังไม่อยากมีลูกตอนนี้ พี่ไม่ต้องห่วงหรอก พี่เชื่อใจหนูเถอะ...เชื่อใจน้องสาวคนนี้ได้ไหม” ฉันหันกลับมาหาพี่จีแล้วมองหน้าเขา ให้สายตาบอกว่า น้องสาวคนนี้จะไม่ทำให้ครอบครัวผิดหวังแน่นอน
“เห้อ~ นอนได้แล้วครับคุณโซอา”
ฉันยิ้มแล้วดึงแขนพี่จีมากอดพร้อมเอาหน้าซุกแขนเขาไว้เหมือนตอนเด็ก ฉันชอบทำแบบนี้เวลาที่ฉันรู้สึกได้รับความรักมาก ๆ จากพี่ชายคนเดียวของฉัน
ถือเป็นความโชคดีของโซอาที่มีพี่ชายที่คอยห่วง คอยหวง ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีขนาดนี้ แม้บางครั้งจะกวนตีนบ้างก็เถอะ
รุ่งเช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นมาก็เห็นพี่จียังหลับอยู่ เลยเดินไปอาบน้ำเงียบ ๆ แล้วลงไปข้างล่า เห็นว่าเศษแก้วในห้องครัวเมื่อวานโดนเก็บกวาดไปแล้ว พอมาห้องนั่งเล่นก็เห็นว่าพี่ ๆ เขายังไม่ตื่น แต่ขวดเหล้าและซองขนมก็ระเกะระกะเต็มพื้นไปหมด ฉันถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะย่องเข้าไปเก็บของให้เสียงเบาที่สุด
หมับ! ฟุบ!
เป็นพี่ครามที่ดึงข้อมือฉันแล้วออกแรงดึงทำให้ตอนนี้ฉันกำลังนอนอยู่บนพื้น และมีพี่ครามนอนกอดฉันอยู่ ฉันหันไปมองหน้าพี่ครามที่กำลังนอนน้ำลายไหลจะหยดใส่หัวฉันอยู่แล้ว
อี๋! ฉันพยายามดิ้นให้หลุดแต่เหมือนว่าพี่เขาจะกอดแน่นกว่าเดิม ในเมื่อตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้ และเจ้าน้ำลายยืดนี้ก็กำลังจะหยดใส่หัวฉันนั้น
“พี่จีโฮ!” ฉันตะโกนลั่นบ้าน ไม่นานพี่จีก็รีบวิ่งลงมาเห็นสภาพฉันโดนพี่ครามกอด พร้อมกับหน้าพี่ ๆ เขาทุกคนที่กำลังทำหน้าเอ๋อ ๆ ที่เพิ่งตื่นเพราะเสียงฉันกันหมด แต่พี่ครามก็ยังไม่ได้ปล่อย แค่คลายกอดนิดหน่อย
“ไอ้คราม! มึงอยากเจอตีนกูใช่ไหม!”
หลังจากทุกคนได้สติเพราะได้ยินประโยคที่เสียงดังฟังชัดจากพี่จีก็หันมามองที่ฉันกับพี่ครามทันที
“ไอ้เหี้ยคราม มึงปล่อยน้องดิวะ อยากโดนทืบหรือไงมึง”
เสียงพี่บอยพูดขึ้นมาเรียกสติพี่ครามว่าไอ้ที่พี่มันกอดอยู่ไม่ใช่หมอนข้างหรือสาวที่ไหน แต่เป็นน้องสาวที่พี่จีโฮหวงนักหวงหนา
ก่อนพี่ครามจะรีบปล่อยฉันออก ฉันก็รีบขยับออกลุกขึ้นยืนทันที
“เห้ย พี่ขอโทษนะโซ พี่ไม่รู้ตัวเลย”
พี่ครามรีบลุกขึ้นแล้วเอามือตบหน้าตัวเองสองสามที
“มึงสาบานไหมว่าไม่รู้ตัวไอ้เพื่อนเหี้ย”
พี่จีพูดขึ้นมาหลังจากที่พี่ครามพูดขอโทษขอโพยฉันเสร็จ
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ได้ติดอะไรเลย แค่ที่หนูตะโกนเรียกพี่จีเพราะพี่ครามนอนน้ำลายไหล แล้วมันกำลังจะหยดใส่หัวหนู แถมหนูยังลุกออกไม่ได้ด้วย หนูตกใจเฉย ๆ น่ะ แหะ ๆ” ฉันยืนยิ้มแห้งพลางลูบหัวตัวเองไปด้วยว่าหัวเปียกเพราะน้ำลายพี่ครามหรือเปล่า
“ถ้าพี่ครามไม่นอนน้ำลายไหลหนูก็คงจะนอนให้พี่กอดอยู่อย่างนั้นแหละ” ฉันหันไปยิ้มแฉ่งให้พี่จีเพื่อกวนตีนคนที่หวงน้องสาวนักหนา
“ฝันไปเถอะ ถ้าพี่ยังอยู่อย่าหวังว่าจะได้นอนกับใครเลย”
พี่จีสะบัดตูดเดินขึ้นไปข้างบนทันทีที่พูดจบ
“หนูขอโทษที่ตะโกนเสียงดังทำให้พวกพี่ตกใจนะคะ” ฉันยืนก้มหัวขอโทษให้พวกพี่เขาด้วยความรู้สึกผิด ไม่รู้เมื่อคืนพวกพี่เขาเมากันขนาดไหน ฉันก็อยากให้นอนกันเต็มที่
“ไม่เป็นไรเลยครับน้องโซ มีคนสวยมาปลุกแบบนี้ ไม่ว่าจะปลุกเช้าขนาดไหนพี่ก็พร้อมตื่นมามองหน้าสวย ๆ ของน้องโซเสมอ”
พี่เมสันพูดพร้อม ชูมือมินิฮาร์ทใส่ฉัน ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ให้
“มึงอยากโดนตีนไอ้จีมันอุดปากเหรอวะ หยอดน้องมันอยู่ได้ ถ้ามันมาได้ยินนะมึง...โซเรื่องเมื่อกี้พี่ขอโทษนะ พี่ไม่รู้ตัวจริง ๆ ปกติเวลาพี่นอนพี่ชอบนอนกอดอะไรซักอย่างอะ ขอโทษจริง ๆ นะ”
ประโยคแรกพี่ครามหันไปปรามพี่เมสันที่เอาแต่หยอดฉันตั้งแต่เจอหน้ากัน ประโยคหลังก็หันมาขอโทษฉันอีกรอบ
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ๆ พี่ไม่ต้องคิดมากนะคะ” ฉันยิ้มให้แล้วนั่งเก็บของที่วางรกอยู่บนพื้นต่อ
“ทั้งสวย น่ารัก หุ่นดี ขาว แถมยังใจดีอย่างกะแม่พระอีกอะ หื้ม~ อยากได้เป็นเมีย”
เหมือนจะฟังดูดีแต่ก็เหมือนโดนคุกคามทางอ้อมนิด ๆ นะเนี่ย
“มาครับเดี๋ยวพี่ช่วย อย่าไปฟังมันพูดเลย มันประสาท”
พี่บอยพูดขึ้นมาบ้าง แล้วก้มหน้าก้มตาช่วยฉันเก็บของต่อ
ไม่นานพื้นที่ในห้องรับแขกก็กลับมาสะอาดสะอ้านเหมือนเดิม
“น้องโซทำงานบ้านเก่งจังเลยนะครับ แม่บ้านแม่เรือนขนาดนี้มาเป็นเมียพี่เถอะนะครับ สัญญาจะดูแลอย่างดี ยุงไม่ให้ตอม ไรไม่ให้ไต่เลยคนดี~”
สำนวนนี้ทะแม่ง ๆ แฮะ
“ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมเถอะไอ้เมสัน จะเต๊าะสาวทั้งทียังพูดผิดนะมึง”
พี่ครามพูดท้วงขึ้นมาเมื่อประโยคที่พี่เมสันพูดออกมามันฟังดูแปลก ๆ
“อืม...สนใจเอาตีนกูไปเป็นเมียไหมครับคุณเมสัน”
พี่จีลงมาพร้อมกับที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว
“หื้อ~ กูแค่หยอกเล่นเอง อย่าคิดม๊าก”
พวกเราหัวเราะให้กับความกวนตีนกันของพี่เมสันกับพี่จี ก่อนที่พี่ ๆ เขาจะแยกย้ายกันกลับ ส่วนฉันกับพี่จีก็จะได้ออกไปร้านกัน วันนี้ฉันต้องเรียนรู้งานที่ร้านแล้วสินะ
1 วันก่อนเปิดเทอม
วันนี้เป็นวันที่พี่จีต้องย้ายกลับกรุงเทพฯ แล้ว ช่วงเช้าฉันช่วยเขาเก็บของ ส่วนช่วงบ่ายเขาจะเริ่มออกเดินทางโดยมีพี่ครามคอยรับ-ส่ง รถยนต์ที่เราใช้ประจำอยู่ที่นี่พี่จีจะทิ้งเอาไว้เผื่อฉันได้ใช้ พี่ครามเลยทำหน้าที่จะไปส่งพี่จีแทน
“ฮึก...ตอนแรกหนูไม่อยากให้พี่อยู่เลย แต่ตอนนี้...หนูไม่อยากให้พี่กลับแล้ว” ฉันยืนกอดพี่ชายอยู่หน้าบ้านโดยมีพี่ครามคอยขนของขึ้นรถช่วย
“ยัยตัวแสบ อย่าร้องไห้ พี่จะกลับมาหาสองครั้งต่อเดือนดีไหม จะพาไปกินของอร่อย ๆ ด้วย เข้มแข็งไว้นะ อยู่คนเดียวช่วงแรกจะเหงา ๆ หน่อย แต่หลังจากมีเพื่อนที่มอแกก็จะไม่เหงาแล้ว”
พี่จีกอดฉันแล้วเอามือลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“ฮึก...ฮือ...หนูไม่อยากอยู่คนเดียวแล้ว หนู...ฮึก...หนูอยากกลับแล้ว” พี่จีกอดฉันแน่นกว่าเดิม ถึงเราจะกวนตีนกันก็จริง แต่ฉันติดพี่ชายมากเลยนะ
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว แกยิ่งขี้เหร่อยู่ ดูสิยิ่งร้องยิ่งขี้เหร่แหนะ”
พี่จีผละกอดแล้วเอามือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันแทน
“ฮึก...พี่จีโฮ...”
“พี่ต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดี ๆ จำที่พี่บอกที่พี่สอนได้ใช่ไหม”
“อื้ม...จำได้ทุกอย่างค่ะ” พี่จียิ้มให้ฉัน เป็นยิ้มที่อ่อนโยนกว่าทุกครั้ง อาจจะเป็นเพราะฉันต้องมาอยู่คนเดียวแล้ว ลูกสาวของบ้านจึงน่าเป็นห่วงเป็นพิเศษ แต่ทุกคนต่างเชื่อว่าในเมื่อฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะทำมันได้ดี โดยเฉพาะกับพี่จีที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็ก ตัวแทบไม่ห่างกันเลย ฉันติดพี่ชายมากกว่าพ่อกับแม่อีก เนื่องจากที่ท่านต้องดูแลงานที่บริษัท ฉันจึงมีพี่ชายคอยดูแลตลอด
“ไปแล้วนะ ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวพี่โทรหา”
พี่จีเดินไปขึ้นรถแล้วโบกมือลาฉัน
“ฮือ...เดินทางปลอดภัยนะคะพี่จี พี่คราม” ฉันโบกมือให้พี่ชายจนรถคันนั้นลับสายตาไป ฮึก...ฉันต้องอยู่ได้อยู่แล้ว
ในระหว่างที่ฉันหันหลังกำลังกลับเข้าไปในบ้าน ก็มีเสียงเรียกดังขึ้น
“โซอาร้องไห้เป็นเด็กเลยนะเนี่ย ติดพี่ชายมากสินะ”
เสียงเฟมดังมาจากข้างบ้าน ตั้งแต่วันนั้นฉันก็เพิ่งเห็นหน้าเขาเนี่ยแหละ
“ยุ่ง”
“เดี๋ยวสิ ขอไลน์หน่อย”
ฉันเบะปากใส่แล้วเดินเข้าบ้านทันที ต่างคนต่างอยู่ไปเลย จะได้ไม่มีเรื่องอย่างว่าเกิดขึ้นอีก
- ผู้เขียน
