ตอนที่ 6 ท้อง? 1/3
1741 คำ
ครืด~
เสียงโทรศัพท์ของผมสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง
“มีอะไร” เป็นไอ้เฟมที่โทรเข้ามาหาผม ไอ้ตัวดี มึงนะมึง
(พี่จี นี่ก็ดึกมากแล้ว แต่ผมยังไม่เห็นโซกลับบ้านเลย ผมไปที่ร้านมา สภาพร้านเละมาก แถมมีกองเลือดด้วย ผมเป็นห่วงเธอ)
“อยู่ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาล X” ผมพูดจบก็กดวางสายทันที ทำไมผมจะไม่รู้ว่าไอ้เมสันกับไอ้เฟมมันจีบน้องผมอยู่ เพราะมีไอ้บอยคอยรายงานตลอด
หลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับโซอาล้วน ๆ ผมได้แต่ถอนหายใจออกมากับความปวดประสาทครั้งนี้ ไอ้เวรสองตัวที่มาสร้างปัญหาให้ผมกับโซอา
สักพักใหญ่ไอ้เฟมก็มาถึงพร้อมกับไอ้ครามที่มันรู้เรื่องก่อนหน้านี้แล้ว ทันทีที่ไอ้เมสันเห็นไอ้เฟมก็ปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อทันที
“มึง!”
ตัวเองเป็นคนทำโซแล้วไปพาลคนอื่นทำไม ผมส่ายหัวอย่างเอือม ๆ จนไอ้ครามต้องจับไอ้เมสันเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายไอ้เฟม
“มาสักทีนะมึง” ผมพูดพร้อมกับปรายตามอง
“โซเป็นอะไรครับ ทำไมได้มาอยู่ห้องฉุกเฉิน”
“มึงก็เล่ามาสิ ว่าคืนก่อนมึงทำอะไรน้องกู”
เฟมนั่งเล่าจนหมดเปลือก ไขความกระจ่างให้พวกผมรวมถึงไอ้เหี้ยเมสันด้วย
“ผมใช้นิ้วทำให้เธอเสร็จหนึ่งน้ำ แล้วผมก็กำลังจะเอาเธอจริง ๆ แต่เห็นเธอน้ำตาคลอแล้ว ผมก็ทำไม่ลง เลยไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ถ้าเป็นครั้งแรกของเธอและผม ผมก็อยากให้พร้อมกันทั้งคู่”
ผมหันไปมองไอ้เมสันที่กำลังนั่งนิ่งฟังสิ่งที่ได้ยิน
“สรุปโซเป็นอะไรครับ”
“ไอ้เมสันมันคิดว่ามึงได้กับโซแล้ว เลยโมโหแล้วดันไปทำร้ายโซเข้า”
ไอ้บอยเป็นคนพูดแทนผมเมื่อเห็นผมไม่ตอบน้อง
“แต่ครั้งแรกของโซมึงคงไม่ได้แล้ว เพราะไอ้เมสันมันเอาไปแล้ว”
ไอ้เฟมได้ยินแบบนั้นก็เข้าไปต่อยไอ้เมสันทันที จนไอ้ครามต้องจับแยก
“พี่ทำร้ายโซได้ไง! พี่ก็ชอบเธอไม่ใช่หรือไง! ถ้าโซเป็นอะไรไปผมจะฆ่าพี่ และเมื่อไหร่ที่พี่คบใครจริงจังผมจะทำแบบเดียวกับที่พี่ทำโซ!”
“ถึงแม้คนที่กูคบจะเป็นโซงั้นเหรอ”
ไอ้เมสันมองไอ้เฟมด้วยสายแข็งกร้าว
“มันจะไม่มีวันนั้น!”
เวลาผ่านไปเกือบตีสอง ผมก็เริ่มเป็นกังวล มันนานเกินไปแล้ว
“ใครเป็นญาติคนไข้ครับ”
“ผมครับ” ผมรีบยืนขึ้นทันที
“อาการคนไข้ผ่านไปได้ด้วยดีครับ เธอช็อกอยู่หลายครั้ง และหัวใจหยุดเต้นไปหนึ่งครั้ง อาจจะเพราะอาการบาดเจ็บที่ขา ซึ่งเป็นแผลลึก บวกกับอาการบาดเจ็บภายในอวัยวะเพศ และแผลทางใจทำให้คนไข้อ่อนแอ แต่ตอนนี้คนไข้กลับมาแล้ว แสดงว่าเธอก็ยังมีความเข้มแข็งอยู่ครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะย้ายเธอเข้าห้องพักฟื้นผู้ป่วยให้ครับ”
ผมแทบทรุดลงกับพื้นเมื่อได้ยินว่าช็อกหลายครั้งและหัวใจหยุดเต้น ผมหันไปทางไอ้เมสันก็เห็นว่าจากที่น้ำตามันเพิ่งหยุดไหลไปก็กลับมาไหลอีกแล้ว
“พวกมึงกลับไปได้แล้ว กูจะรอย้ายโซเข้าห้อง” พูดจบผมก็เดินไปทำเรื่องย้ายโซอาเข้าห้อง VVIP พร้อมซื้อข้าวมานั่งกิน แต่พอกลับมาทุกคนก็ยังอยู่ครบ
“คือพวกมึงคุยคนละภาษากับกูเหรอ”
“ไอ้เหี้ยเมสันกับไอ้เฟมมันไม่ยอมกลับ จะให้ทำยังไง”
ไอ้ครามมันพูดขึ้นมา
“เออ งั้นก็อยู่กันแม่งหมดนี่แหละ” ผมนั่งกินข้าวในมือผมต่อไม่สนใจพวกแม่งละ
ผมเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงรถเข็นที่มีโซอานอนอยู่ออกมาจากห้องฉุกเฉิน เธอถูกเข็นไปห้องที่ผมทำเรื่องไว้
“ไม่ทราบว่าเธอจะฟื้นตอนไหนเหรอครับ”
เป็นไอ้บอยที่ถามพยาบาล
“อีกไม่กี่ชั่วโมงน่าจะฟื้นได้แล้วครับ”
พยาบาลตอบกลับ พอมาถึงห้องก็จัดแจงยกเธอขึ้นเตียงแล้วออกไป ผมลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง แล้วก็มีกำลังใจอีกสี่ตัวที่ยืนล้อมเตียงเธออยู่ ผมลูบหัวเธอเบา ๆ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นปากเธอที่มีรอยช้ำแดงอยู่ ไอ้เมสัน มึงนะมึง
“แล้วพวกมึงจะมายืนล้อมน้องกูทำไม ตรงนู้นมีโซฟา สามารถนั่งได้ครับ” พวกมันเดินกลับไปนั่งโซฟาตามที่ผมพูด ไอ้พวกนี้ไม่มีสมองคิดเองเหรอวะ เว้นแต่ไอ้เมสันที่กำลังเอามือมาลูบแผลที่ขาโซอาที่มีผ้าก๊อซปิดอยู่ พร้อมกับมีน้ำตาไหลลงหยดใส่ที่นอน
“เอามือออกจากน้องสาวกู” มันเอามือออกอย่างว่าง่าย พร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาเงียบ ๆ
“เดี๋ยวพวกกูจะพาไอ้เมสันไปตรวจร่างกายกับทำแผลก่อน จะแวะกินข้าวด้วย มึงจะเอาอะไรไหม”
ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วก้มล้มเอาหัวซุกแขนโซอาเหมือนที่เธอชอบมาซุกแขนผมจนผมเผลอหลับไป
==Part Soa==
“อะ...” เจ็บตรงนั้นมากกว่าแผลตรงขาอีกแฮะ สายตาฉันหันไปเห็นพี่จีโฮนอนซุกแขนฉันอยู่ ฉันจึงจิ้มหัวเขาไปทีหนึ่งจนเขาตื่น
“ตื่นเร็วจัง พยาบาลบอกว่าอีกตั้งหลายชั่วโมง”
พี่จีถามฉันพร้อมกับลูบหัวเบา ๆ
“จะนอนนาน ๆ ไปทำไมล่ะคะ พี่ก็รู้ว่าหนูไม่ชอบโรงพยาบาล” พูดพร้อมทำหน้ายู่ใส่ พี่จีก็ยิ้มออกมาเบา ๆ
“เจ็บตรงไหนไหม เดี๋ยวพี่ไปเรียกหมอมาให้”
“เจ็บตรงนั้นค่ะ ส่วนตรงขาไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ พี่จี หนูอยากกินแอปเปิล” ฉันพูดพร้อมกับหน้าอ้อน
“เดี๋ยวพี่ให้พวกนั้นซื้อเข้ามาให้”
“พวกนั้น?”
“ไอ้เฟม ไอ้เมสัน ไอ้คราม ไอ้บอย”
“พี่เมสันด้วยเหรอ หนูยังไม่อยากเจอพี่เขา ไปจากที่นี่กัน” ฉันพูดพร้อมกับขยับตัวเอง พยายามลุกขึ้นยืนและก็มีพี่จีช่วยพยุง
โอ๊ย! เจ็บจังวะ
“จะไปไหน เดี๋ยวพี่เรียกหมอมาตรวจก่อน รอแป๊บ” พูดจบก็วิ่งออกไปเรียกหมอ ไม่นานก็เดินกลับเข้ามา
“คุณหมอคะ หนูอยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว หนูสามารถออกวันนี้ได้เลยไหมคะ” ฉันทำหน้าอ้อนใส่หมอ
“ฮ่า ๆ เข้มแข็งจริง ๆ ด้วย หมอขอตรวจเช็กก่อนนะครับ แล้วจะให้คำตอบ”
ตรวจไม่นานก็เสร็จ พร้อมรอยยิ้มจากหมอที่ยิ้มให้ฉัน
“เรียบร้อยครับ ตัวเล็กแค่นี้ฟื้นตัวไวจริง ๆ เลยนะ หมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้ครับ แต่ห้ามเดินบ่อยเพราะอาจจะทำให้แผลที่ขาฉีกได้ แล้วก็แวะไปรับยาก่อนนะ”
ฉันยิ้มกว้างให้หมอทันทีที่ได้ยิน หมอเดินออกจากห้องไปแล้วฉันก็สั่งให้พี่จีไปเอารถเข็นมา
ฉันนั่งลงบนรถแล้วก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาตรงนั้น
กรี๊ด! ฉันได้แต่กัดฟันทนนั่งลงไป แล้วหันไปยิ้มให้พี่จีที่กำลังเข็นรถให้ฉันอยู่
“ไปเที่ยวกัน หนูอยากไปทะเล”
“วันนี้?”
ฉันพยักหน้ารัว ๆ ให้เขา
“แต่แกยังไม่หายดี”
“หนูได้เห็นทะเลก็หายแล้ว นะ ๆ ตามใจหนูหน่อย หนูป่วยอยู่นะ” ฉันหันกลับไปพิงหลังกับพนักพิง พี่จีไม่พูดอะไร แต่ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจของเขานะ
เราไปรับยาสักพักก็กลับบ้านเพื่อไปเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นแล้วออกเดินทางทันที ฉันปรับเบาะให้ราบลงแล้วนอน เพราะยิ่งนั่งฉันก็ยิ่งเจ็บตรงนั้น
เมื่อหนุ่ม ๆ สี่คนที่ออกไปทานข้าวกลับเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยแล้วไม่เห็นใครสักคน ทำให้เมสันกระวนกระวายเป็นอย่างมาก รีบบอกให้เพื่อนโทรหาจีโฮ เขากลัว...กลัวว่าจีโฮจะพรากโซอาไปจากตัวเอง
“เปิดลำโพงด้วย” เมสันสั่งคราม ไม่นานปลายสายก็รับ
“มึงอยู่ไหนวะ” เสียงครามพูดออกไปทันที
(กูพาโซออกมาแล้ว) จบคำพูดของจีโฮเมสันก็ล้มลงไปนั่งกับพื้น
“ไปไหน น้องหายดีแล้วเหรอวะถึงพาออกไป” บอยพูดขึ้นบ้าง
(เออ หมอบอกออกได้แล้ว...พี่จี หนูอยากกินสายไหม แวะจอดซื้อให้หนูหน่อย) จีโฮพูดจบก็มีเสียงคนตัวเล็กดังลอดเข้ามาในสาย
“พี่ไปที่ไหนกันครับ กลับบ้านเหรอ” เสียงเฟมถามขึ้นมา ถ้ากลับบ้านจริงเขาก็จะรีบตรงดิ่งกลับบ้านทันที
(เสือก กูจะบอกพวกมึงให้โง่เหรอ กูรู้ว่าไอ้เมสันฟังอยู่) พูดจบปลายสายก็ตัดสายทันที เมสันที่ได้ยินแบบนั้นก็ร้องไห้ออกมา
“จีโฮมันทำแล้ว มันทำอย่างที่พูดจริง ๆ มันเอาน้องไปจากกู”
“กูเตือนมึงแล้ว” บอยพูดจบก็เดินออกจากห้องไป
“เพราะพี่ เพราะพี่คนเดียวเลย พี่แม่งชั่ว!” เฟมพูดจบก็ออกจากห้องไปเหมือนกัน
“มึงบ่อน้ำตาตื้นจังวะ สงสารก็สงสาร แต่ก็สมน้ำหน้า เห้อ~ อารมณ์อย่างกะคนแพ้ท้องแทนเมีย เหมือนพี่กูเลย ร้องไห้ได้ตลอดเวลา เหอะ ๆ” ครามหัวเราะแห้ง
แพ้ท้องแทนเมีย? ถ้าเขาจะโกหกจีโฮว่าเมื่อวานแตกในใส่โซ จีโฮต้องพาน้องกลับมาแน่
เมสันรู้สึกเริ่มมีความหวัง แน่นอนว่าเขาจะเริ่มแผนในอีกห้าวัน จีโฮจะได้คิดว่าถึงตอนนั้นคงซื้อยาคุมฉุกเฉินไม่ทันและพาน้องกลับเพื่อให้เขารับผิดชอบ อีกอย่าง มันคงไม่ใจร้ายพาน้องไปเอาเด็กออกหรอก
- ผู้เขียน
