ตอนที่ 5 ครั้งแรก 3/3
1501 คำ
ฉันปิดหน้าจอไอแพดทันทีที่ได้รับคำตอบจากพี่บอย ส่วนพี่เมสันก็เดินตรงมาที่ฉัน พร้อมออกแรงกระชากให้ฉันลุกขึ้นให้ฉันเดินตาม ทำให้ขาฉันไปโดนเศษกระจกที่ยังติดอยู่กับตู้บาดเข้า
“โอ๊ย! พี่เมสัน หนูเจ็บ...” ฉันร้องไห้ออกมาให้กับความเจ็บทั้งแรงกระชาก และแผลที่ขา จนตอนนี้ขาฉันอาบไปด้วยเลือด พี่เมสันเหวี่ยงฉันไปที่โซฟาลูกค้าด้านในสุดของร้านแล้วตามมากระชากเสื้อฉันออก
“เมื่อกี้ส่งข้อความบอกไอ้เฟมเหรอ หึ! ดีเหมือนกัน มันจะได้มาเห็นว่าน้องโซก็คือน้องโซของพี่ มันไม่มีสิทธิ์มาเอา”
พูดจบก็บดจูบพร้อมกัดปากฉันอย่างแรงจนมีเลือดซิบ มือขยำหน้าอกฉันเหมือนตั้งใจจะให้แหลกคามือ
“ไหน ๆ มันก็เอาหนูแล้ว ถ้าพี่จะเอาคงไม่ว่ากันใช่ไหมคะ”
เขาพูดพร้อมก้มลงไปกัดเนื้อหน้าอกจนเป็นรอยฟัน ส่วนมืออีกข้างก็ถอดชั้นในใต้กระโปรงฉันออก ก่อนจะหันไปถอดของตัวเองลงไปครึ่งหนึ่ง ชักแก่นกายตัวเองอยู่สักพักจนมันแข็งตัว แล้วกระแทกเข้ามาทีเดียวจนสุดโคน
ฉันสะดุ้งเบิกตากว้างพร้อมสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่
“พะ...พี่เมสัน...หนูเจ็บ...ปล่อยหนูเถอะ...หนูไหว้ล่ะพี่” ฉันยกมือขึ้นมาไหว้พี่เมสันทั้งน้ำตา แต่เขาก็กระแทกใส่ฉันไม่ยั้ง
“ซี้ด...ของหนูโคตรแน่นเลย...อะ...อา...”
พี่เมสันก้มลงไปมองส่วนนั้นที่มีเลือดไหลออกมาก่อนจะชะงักนิ่งไปครู่หนึ่งพร้อมเบิกตากว้างแล้วเม้มปากแน่นก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้ามองฉัน
“ไอ้เหี้ยเมสัน!”
เป็นพี่บอยที่กระชากพี่เมสันออกแล้วเหวี่ยงออกไปอย่างแรงจนไปชนโต๊ะในร้าน ก่อนจะเข้ามาพยุงตัวฉันขึ้นพร้อมมองขาฉันที่เต็มไปด้วยเลือดจากแผลที่โดนกระจกบาด ก่อนจะกอดฉันแน่น ส่วนน้ำตาฉันก็ไหลไม่หยุดและกอดพี่บอยแน่นเหมือนเชือกช่วยชีวิต
“เรารีบไปโรงพยาบาลดีกว่าโซ เดินไหวไหม”
พี่บอยพูดพร้อมพยุงฉัน ก่อนจะมีพี่เมสันตรงปรี่เข้ามาจับข้อมือฉัน แต่ก็โดนพี่บอยถีบออกล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง
“มึงจะเอาโซไปจากกูไม่ได้นะไอ้บอย”
เขาพูดเสียงสั่นพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“มึงไม่มีสิทธิ์ทำกับน้องแบบนี้! กูโทรบอกไอ้จีแล้ว มึงอย่าหวังว่าจะได้อะไรจากพวกกูอีกไอ้เหี้ย!”
“กูโกรธที่น้องไปเอากับไอ้เฟม แล้วมึงรู้ไหมว่าไอ้เฟมมันแตกในใส่น้องมึง!”
พี่บอยก้มหน้าขมวดคิ้วเพื่อถามฉัน
“ไม่ใช่นะคะ...ฮึก...หนูยังพูดไม่จบ...แต่พี่เมสันก็เป็นอะไรขึ้นมาไม่รู้” ฉันส่ายหน้ารัวพร้อมมองหน้าพี่บอยพร่ามัว
“หนูจะพูดว่าสำหรับเฟมน่าจะเสร็จใน—”
“เหอะ! มึงเชื่อกูยัง”
“มึงโง่หรือมึงแกล้งโง่ น้องยังพูดไม่จบมึงพูดแทรกหาเหี้ยอะไร”
ฉันกอดพี่บอยแน่นขึ้น อย่างน้อยพี่บอยก็ฉลาด
“เฟมน่าจะเสร็จในห้องน้ำค่ะ...ฮึก...” พูดจบพี่เมสันก็มองหน้าฉันพร้อมเบิกตากว้าง
“พี่บอยคะ...หนูเจ็บแผล...ฮึก...เดี๋ยวหนูค่อยเล่าให้ฟังได้ไหมคะ” ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลม มองหน้าพี่บอยก็ไม่ชัดแล้ว ฉันเสียเลือดมากเกินไป ตอนนี้เลือดที่ไหลออกมาจากขาฉันนองเต็มพื้น สุดท้ายฉันก็ฟุบลงในอ้อมแขนของพี่บอย
ก่อนบอยจะรีบอุ้มน้องสาวในท่าเจ้าสาวขึ้นรถตัวเองทันที ปล่อยให้ไอ้เมสันมันนั่งสมเพชในความโง่ของตัวเองทั้งอย่างนั้น
==Part Jiho==
หลังจากวางสายจากไอ้บอยเสร็จผมก็รีบบึ่งรถไปชลบุรีทันที โชคดีที่ตอนนี้รถไม่เยอะเท่าไหร่ทำให้ผมมาถึงบ้านที่ชลบุรีในเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงนิด ๆ บ้านยังปิดไฟสนิทผมก็รีบต่อสายหาไอ้บอย
“อยู่ไหน”
(โรงพยาบาล X ห้องฉุกเฉิน รีบมา) ผมกดวางสายแล้วออกรถทันที
โรงพยาบาล X
“เรื่องเหี้ยไรวะ” ผมถามไอ้บอยทันทีที่มาถึง เห็นมันเดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินส่วนไอ้เมสันนั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่
“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้น้องมึงเสียเลือดมาก มึงเลือดกรุ๊ปไรวะ”
“โอ กูให้โซได้”
“ดี เดี๋ยวพยาบาลจะออกมาพามึงไป”
ไม่นานพยาบาลก็พาผมเข้าไปในห้อง ได้แต่คิดเป็นห่วงน้องสาว เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเสียเลือดขนาดนั้น
สักพักใหญ่ ๆ ผมก็ได้ออกมาจากห้องแล้วถามถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทันที
“สรุปเรื่องอะไร” ผมนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉินตามด้วยไอ้บอยที่นั่งข้างผม
“ไอ้เมสันมันคิดว่าน้องได้กับไอ้เฟมแล้วมันเลยสติแตก ตอนกูเข้าร้านไปก็เห็นไอ้เมสันมันกำลังเอาน้องมึงอยู่ น้องเสียเลือดมากเพราะกระจกที่ไอ้
เมสันมันทำแตกไปบาดขาน้องเข้า หมอบอกว่าแผลลึก น้องช็อกไปรอบนึง”
บอยหยุดพูดไปครู่หนึ่ง
“กูบอกได้อย่างเดียวว่าตอนกูเห็นเลือดจากตรงนั้นของน้องกูรู้ได้เลยว่าน้องมึงไม่ได้เอาใคร มึงเชื่อใจน้องมึงได้ ส่วนไอ้เมสันมันโง่”
ผมฟังไอ้บอยพูดจบก็ลุกขึ้นไปกระชากไอ้เมสันมากระทืบทันที
ตุบ! ผลัวะ! อัก!
ผมทำอย่างนั้นอยู่สักพักจนไอ้เมสันได้แต่นอนขดตัวอยู่บนพื้นพร้อมเสียงร้องไห้ของมัน ไอ้บอยมาดึงผมออกจากไอ้เมสัน ก่อนผมจะมองมันด้วยสายตาที่พร้อมจะฆ่ามันตลอดเวลา
“ถ้าน้องกูเป็นอะไรขึ้นมามึงได้ตายแน่ไอ้เมสัน” ผมพูดเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมพร้อมมือที่สั่นเทา
“ถ้าน้องฟื้นแล้วมึงจะเอาไงต่อ”
ไอ้บอยถามผมขึ้นมา
“กูจะพาโซไปจากที่นี่ และจะไม่ให้เธอกลับมาเหยียบที่นี่อีก” พูดจบไอ้เมสันก็พาร่างน่าสมเพชคลานมาคุกเข่าตรงหน้าผมทันที
“กูขอโทษ...อึก...มึงอย่าเอาน้องไปจากกูเลยนะ กูจริงจังกับน้องมึงจริง ๆ”
เมสันมันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ราวกับว่ากำลังเรียบเรียงคำพูด
“ไอ้จี...กูขอ...ชีวิตนี้กูไม่เคยขออะไรมึงเลย กูขอแค่เรื่องนี้ได้ไหม อย่าเอาน้องไป...อย่าเอาน้องไปเลยนะ...ฮึก...”
ผมถีบมันออกไปแต่มันก็คลานกลับเข้ามากราบเท้าผม พร้อมเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้น
“มึงหมดสิทธิ์นั้นไปแล้ว ที่ผ่านมากูรู้เรื่องของมึงกับโซตลอด กูรู้ว่ามึงนอนกับโซ แต่กูก็ปล่อยผ่าน ถ้าน้องกับเพื่อนกูจะรักกันกูไม่ได้จะขัดอะไร” ผมสะบัดเท้าออกไปโดนหน้ามันแต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย
“ฮึก...กูทำผิด...กูทำผิดจริง ๆ ...ฮึก...แต่กูขอน้องไว้ได้ไหม...กูขอแก้ตัว”
“ไม่มีโอกาสสำหรับมึง...ถ้าหมอออกมาแล้วบอกกูด้วย” ประโยคสุดท้ายผมพูดกับไอ้บอยแล้วเดินออกจากตรงนั้นทันที เพื่อที่จะส่งข้อความบอกพี่แคทว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องไปร้าน และให้ประกาศในเพจว่าจะปิดร้านสองสามวันเพื่อปรับปรุง
“ฮึก...ไอ้บอยมึงช่วยคุยกับไอ้จีให้กูที มึงก็รู้ว่ากูรู้สึกยังไงกับน้อง...ฮึก...”
“มึงชอบน้องอันนี้กูรู้ แต่กูไม่รู้ว่าเรียกว่ารักได้หรือเปล่า มึงมันเหมือนหมาบ้า ไม่เหมาะกับน้องหรอก ปล่อยให้น้องไปเจอคนที่ดีเถอะ”
“ไม่! กูจะไม่ปล่อยน้องเด็ดขาด ต่อให้กูจะโดนไอ้จีกระทืบกี่ครั้ง กูก็จะไม่ปล่อยน้อง!”
เมสันเงยหน้าขึ้นมามองบอย แววตาเต็มไปด้วยความจริงจัง
“มึงอาจจะทนตีนไอ้จีได้ แต่น้องโดนมึงทำขนาดนั้น คิดว่าน้องจะอยากเจอหน้ามึงอีกเหรอ”
แววตาเมสันสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะนั่งกอดเข่าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก พึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“โซ...ได้โปรดอยู่กับพี่...ฮึก...พี่จะยอมทุกอย่าง...ขอแค่ไม่ผลักไสกัน...ฮึก...”
- ผู้เขียน
