EP04 ไม่ชัดเจน
2635 คำ
EP04 ไม่ชัดเจน
"ถ้าไม่หยุดเราจะโกรธแล้วนะ!"
"อ่า โทษที"
คนตัวสูงยอมผละออกแต่โดยดีเมื่อคนใต้ร่างตะคอกเสียงดังเรียกสติเขาที่กำลังหลงใหลไปกับการสัมผัสร่างกายเธอ พอเขาผละออกน้ำแข็งก็รีบลุกขึ้นนั่งจัดระเบียบเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ ทั้งคู่ต่างก็นั่งเงียบจนได้ยินเสียงหายใจดังแข่งกับเครื่องปรับอากาศภายในห้อง
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเหมือนต่างฝ่ายต่างก็จมอยู่กับความคิดของตัวเองจนเวลาผ่านไปหลายนาที
"วันนี้ที่หนีกลับก่อน..." สุดท้ายก็เป็นอาทิตย์ที่เริ่มพูดขึ้นก่อนถึงเรื่องที่เธอหนีกลับก่อนเมื่อเย็น
"เพราะโกรธเราเหรอ?"
"โกรธเรื่อง?"
"ก็ที่มิวเข้ามาทัก" ตอนแรกว่าจะเก็บไว้คุยพรุ่งนี้แต่ไหนๆ ก็มาขนาดนี้แล้วเคลียร์กันให้ชัดเจนไปเลยดีกว่า
"เปล่า"
"เธอโกรธ"
"เราไม่ได้โกรธ" คนที่บอกว่าตัวเองไม่ได้โกรธเถียงเมื่อเขาไม่เชื่อ ก็เธอไม่ได้โกรธจริงๆ มันแค่เซ็งแล้วก็นอยด์และเบื่อกับสิ่งที่เป็นอยู่เฉยๆ
"แล้วทำไมต้องโกหกเราว่ากลับแล้วแต่ไปต่อกับคนอื่นด้วย"
"เธอเห็น?"
"อืม"
ICE's Part
หลังจากนั้นทั้งห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง ฉันไม่ได้อธิบายออกไปว่าที่เขาเห็นน่ะคือน้องรหัสของฉันที่บังเอิญเจอแล้วน้องก็เข้ามาทัก ฉันกำลังจะกลับพอดีน้องเขาก็เลยอาสามาส่ง ฉันกับอาทิตย์เจอกันบ่อยก็จริงแต่เขาไม่ได้รู้จักทุกคนในชีวิตฉันหรอกนะแล้วฉันก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายด้วยถ้าเขาจะเข้าใจผิดเป็นอย่างอื่น
แต่ที่เขาพูดมาเมื่อกี้เหมือนงอนฉันเลยนะ แล้วจะมางอนอะไรก่อนเราอยู่ในสถานะที่งอนกันได้ด้วยเหรอ?
ผ่านไปอีกหลายนาทีที่เราเอาแต่นั่งเงียบกันอยู่แบบนั้นจนฉันตัดสินใจพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดและค้างคาใจออกไป
"เธอจะเอายังไงแน่อาทิตย์"
"ครับ?"
"เธอทำเราสับสน"
เขาเงียบหันมามองหน้าฉันเพื่อฟังว่าจะพูดอะไรต่อ ไม่รู้ว่าเพราะเหล้าที่ดื่มเข้าไปก่อนหน้านี้หรือเพราะความอึดอัดที่มันตีขึ้นมาในใจจนทนเก็บไว้ไม่ไหวแล้วฉันถึงได้กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกไปทั้งๆ ที่แต่ก่อนฉันไม่เคยคิดมากแบบนี้เลย
"บางครั้งเธอก็เหมือนจะจริงจังกับเราแต่สุดท้ายก็ไม่"
"..."
"พอเรากำลังจะเปิดใจให้เธอสุดท้ายเธอก็ไปมีคนอื่นทุกที"
ฉันพูดจริงๆ นะเรื่องที่จะเปิดใจน่ะ ช่วงแรกที่อาทิตย์เข้าหาเหมือนจีบกันฉันยอมรับเลยว่าหวั่นไหว คนอย่างอาทิตย์เลยนะมันยากจริงๆ ที่จะปฏิเสธและต้านทานเสน่ห์ของเขาได้แต่สุดท้ายฉันก็คิดได้ว่าเขาแค่แหย่เล่นเพราะฉันยังเห็นเขาไปกับคนอื่นอยู่เลย
ช่วงที่ควงคนอื่นอาทิตย์จะไม่ค่อยยุ่งกับฉันซึ่งมันเป็นเรื่องที่ดีนะแต่พอเขาโสดสนิทเมื่อไหร่เขาก็จะกลับมาหยอดฉันอีกพอฉันเริ่มหวั่นไหวอีกครั้งไม่นานเขาก็มีคนใหม่แล้วก็หายไป มันวนลูปอยู่แบบนี้เรื่อยๆ จนฉันเริ่มชินและปล่อยให้ความสัมพันธ์ของเราไม่มีชื่อเรียกแบบนี้ต่อไป
ฉันยอมไปไหนมาไหนกับเขาโดยที่ไม่มีสถานะอยู่เป็นปีๆ ยอมรับว่าช่วงแรกฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเวลาไปไหนมาไหนกับเขามันก็สนุกดีจนเริ่มชิน แต่ฉันมันก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากได้ความชัดเจนไง
คนคุยก็ไม่ใช่
แฟนยิ่งไม่ใช่ใหญ่เลย
เพื่อนกันก็ไม่เชิงอีกเพราะระหว่างเรามันไม่เหมือนเพื่อนคนอื่น
เพื่อนกันเขาไม่จูบกันหรอก...
ความสัมพันธ์ของเราสองคนน่ะเข้าใจยากที่สุดเลยโลกเลยมั้ง
"เราไม่รู้แล้วว่าต้องทำตัวยังไงหรือต้องรู้สึกยังไงกับเธอดี"
"เธอ...เราขอโทษ"
คนตัวสูงพยายามจะดึงมือฉันไปจับแต่ฉันสะบัดออก ไม่ได้อยากได้ยินคำนี้เพราะฉันได้ยินบ่อยจนเบื่อจะฟังแล้ว พอฉันเริ่มจริงจังหรือทำเหมือนโกรธทีไรอาทิตย์ก็แบบนี้ทุกทีแล้วสุดท้ายก็วนลูปกลับไปเป็นเหมือนเดิมซ้ำๆ
"เลิกทำแบบนี้ดีมั้ย?"
"ห๊ะ?"
"ที่เธอทำกับเราเป็นอยู่ตอนนี้น่ะ เลิกดีมั้ย?"
“เธอหมายความว่าไง?" คนตัวสูงเสียงแข็งขึ้นทันทีเมื่อฉันพูดแบบนั้น แต่ไม่รู้ล่ะฉันว่าฉันควรหยุดความสัมพันธ์บ้าๆ นี่แล้วมูฟออนได้แล้ว
เลิกจมอยู่กับอาทิตย์สักที
ฉันยอมรับเลยว่าเขาน่ะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ฉันยังไม่กล้ารับใครเข้ามาหรือจริงจังกับใครเพราะความจริงแล้วในใจมันก็ยังรอ...
รอวันที่อาทิตย์จะหยุดแล้วจริงจังกับฉันสักทีแต่ตอนนี้ฉัน...
ไม่อยากรอแล้ว
ยอมรับว่าชอบแต่ก็ไม่ได้ชอบมากถึงขนาดที่จะรอเขาไปตลอดหรอกนะ
"ถ้าเธอยังอยากเป็นเพื่อนกับเราต่อก็ทำกับเราเหมือนเราเป็นเพื่อนหน่อย"
"..."
"ทำแบบที่เพื่อนกันเขาทำกันจริงๆ"
"..."
"เลิกหยอด เลิกดูแล เลิกทำเหมือนมีใจ แล้วก็เลิกทำเหมือนเราพิเศษกว่าคนอื่นสักที" ถ้าสุดท้ายแล้วระหว่างเรามันได้แค่นี้เขาก็ควรหยุด
"เลิกทำเราสับสนสักทีเถอะนะ"
"น้ำแข็ง"
"เราเหนื่อยแล้วอาทิตย์..."
ไม่รู้อะไรทำให้ฉันพูดความในใจออกไปจนหมดทำเอาคนตรงหน้าถึงกับนั่งอึ้งไปเลย อาทิตย์ขยับเข้ามาใกล้แต่ยิ่งเขาเข้ามาใกล้ฉันยิ่งขยับออกห่าง
ไม่เอาแล้ว ไม่อยากรู้สึกกับเขาไปมากกว่านี้แล้ว ถอยในตอนที่ยังถอยทันนี่แหละก่อนที่มันจะถลำลึกไปมากกว่านี้
"เธอโกรธเพราะเราจูบเธอเหรอ? เราขอโทษ" แต่อาทิตย์ก็คืออาทิตย์ที่ยังไม่เข้าใจอีกว่าที่ฉันพูดไปทั้งหมดคืออะไร
"ไม่เกี่ยวหรอก เราคิดมาสักพักแล้วว่าเธอควรหยุดปั่นหัวเราสักที"
"เราไม่ได้ปั่น"
"เธอทำ!" ฉันเถียง ถ้าไม่ใช่ปั่นหัวแล้วเรียกอะไรล่ะหาเหตุผลของการกระทำของเขาไม่ได้เลย
"แล้วจะให้เราทำยังไงก็เราไม่ได้รู้สึกกับเธอแค่เพื่อน"
"..."
"ที่เคยบอกว่าชอบเธอ เราพูดจริงๆ"
"เหรอ? แต่เราไม่เห็นจะรู้สึกแบบนั้นเลย" ฉันเค้นหัวเราะออกมาเบาๆ ให้กับประโยคนั้นของเขา คำว่าชอบใครๆ ก็พูดได้ที่บอกว่าชอบน่ะชอบอยู่กี่คนกันล่ะแล้วถ้าเขาชอบฉันจริงๆ แล้วทำไมไม่พยายามทำอะไรให้ฉันรู้สึกว่าเขาอยากจะหยุดที่ฉันบ้างเลย ทำไมเขาถึงทิ้งแต่ความรู้สึกคลุมเครือไว้แบบนี้ หรือถ้าให้พูดตรงๆ ก็คืออาทิตย์กำลังกั๊กฉันไว้
“เราพูดจริงๆ นะน้ำแข็ง"
"อาทิตย์เธอฟังเรานะ"
"..."
"เป็นแค่เพื่อนกันตอนนี้ยังทันก่อนที่แม้แต่คำว่าเพื่อนเราก็จะไม่มีให้เธอ"
"เธอ..."
"เราไม่อยากรู้สึกอะไรกับเธออีกแล้ว"
.
.
.
2 weeks later…
Arthit's Part
คำพูดของน้ำแข็งวันนั้นยังวนเวียนในหัวผมไม่หยุดที่เธอพูดมาวันนั้นผมแทบตอบอะไรกลับไปไม่ได้เลย เหมือนคนน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออกเพราะที่เธอพูดมามันจริงแทบทุกอย่าง
ผมมันเหี้ยที่ทำให้เธอรู้สึกอย่างนั้น ปากก็บอกว่าชอบเธอแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดเพื่อเธออย่างที่เธอบอกเพราะคิดแค่ว่ามีเธอแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็คงจะดี
ไม่ขอให้เชื่อหรอกนะว่าที่ผมไม่อยากเดินหน้าต่อเพราะไม่อยากทำร้ายเธอผมรู้ว่าผมยังไม่พร้อมจะหยุดแต่ไม่รู้เลยว่าความไม่ชัดเจนของผมมันก็ทำร้ายน้ำแข็งเหมือนกัน
แย่ว่ะ เหมือนวันนั้นโดนน้ำแข็งตบหน้าด้วยคำพูดเพื่อเรียกสติผมว่าไม่มีใครอยู่กับความไม่ชัดเจนไปตลอดได้หรอก
ผมเคยโดนคนอื่นด่าว่าไม่ชัดเจนยังไม่หน้าชาขนาดนี้เลย คนก่อนๆ ที่ผ่านมาใครจะไปผมไม่เคยห้ามเพราะผมมันก็แบบนี้
ไม่เคยให้สถานะกับใครได้เลยจริงๆ
แต่กับน้ำแข็งผมอยากจะรั้งแทบตายแต่เธอพูดมาขนาดนั้นแล้วผมคงไม่หน้าด้านตื๊อต่อไป
'ปล่อยให้เราไปเจอคนอื่นเถอะ'
คำขอร้องของเธอโคตรใจร้ายเลยว่ะแต่ผมที่ทำให้เธอต้องพูดแบบนั้นออกมาก็คงจะใจร้ายกว่า
สองสัปดาห์แล้วที่เราไม่ได้เจอกัน ในเมื่อน้ำแข็งไม่อยากเจอผมก็จะไม่ไปเจอไม่อยากคุยผมก็จะไม่ทัก ถึงแม้จะคิดถึงเธอมากแค่ไหนก็เถอะ
ผมไม่ได้จะตัดขาดกับน้ำแข็งไปเลยหรอกนะ เธอบอกว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้งั้นผมก็ขอรอให้ผมพร้อมที่จะ ‘เป็นแค่เพื่อน’ กับเธอก่อนแล้วผมจะกลับไปเป็นเพื่อนกับเธอในวันที่ผม ‘บริสุทธิ์ใจ’
“อาการมันเป็นยังไงวะเพื่อนไหนบอกกูซิ๊ เปลี่ยนสาวบ่อยเลยนะช่วงนี้" ไอ้ดินเดินเข้ามานั่งลงข้างผมในคลาสเรียนที่อาจารย์ยังไม่เข้าสอนพร้อมกับถามสารทุกข์สุกดิบไปด้วย
"กับน้ำแข็งก็คือพอเหรอวะ" ไอ้ฮาร์ทที่เพิ่งเดินเข้ามาถามต่อ
"ดีขึ้นแค่ไหนเขาก็ไม่เอา ไม่รู้จะดีไปทำไม"
สาบานว่าครั้งนี้เรื่องของผมกับน้ำแข็งน่ะผมกำลังจะพยายามแล้วจริงๆ ผมเลิกคุยกับทุกคนก่อนกลับไปหาเธอครั้งล่าสุด
จริงๆ แล้วถ้าวันนั้นไม่เจอมิวเรื่องของเราอาจจะดีกว่านี้ก็ได้แต่ก็นั่นแหละเสียดายไปก็ทำอะไรไม่ได้กลับมาเหี้ยเหมือนเดิมดีกว่าไม่ต้องสนใจใคร
คนแบบผมมันก็คงเหมาะกับอะไรแบบนี้ที่สุดแล้วมั้ง
เหมือนที่น้ำแข็งว่านั่นแหละว่าคนอย่างผมมันหยุดที่ใครไม่ได้หรอก
"สาบานว่ามึงดีขึ้นแล้ว เหี้ยกว่าเดิมอีกูว่า"
"กูพยายามแล้ว แต่เขาไม่เอาให้กูทำไง"
ผมบอกไอ้ฮาร์ทที่ทำท่าไม่เชื่อผมสักนิด พวกมันรู้เรื่องที่น้ำแข็งเทผมแล้วล่ะนอกจากจะไม่ปลอบผมแล้วยังสมน้ำหน้าผมอีก ถึงจะดูเหมือนไม่เป็นอะไรแต่ข้างในผมมันก็ช้ำเอาเรื่องเหมือนกันนะ
อย่าด่ากันขนาดนั้นเลยใจผมมันก็แค่กระดาษ เบาๆ ก็ขาดเบาๆ ก็ปลิว (ยังจะเล่น -*-)
"มึงพยายามมากพอจะให้เขาเอาหรือยังละ ยิ่งข่าวลือว่ามึงเปลี่ยนสาววันละคนดังไปทั่วมอแบบนี้ใครจะเชื่อว่าพยายาม"
"พอกูดีขึ้นก็ไม่มีใครเชื่อว่ากูดี คนเขาจำแค่เวลากูเหี้ยงั้นก็เหี้ยแม่งต่อไปเนี่ยแหละ"
"อย่ามาพูดว่าเพราะเขาไม่เชื่อถึงทำตัวเหี้ย นั่นไม่ใช่ข้ออ้าง" ไอ้ดินว่าผมต่อ
แล้วจะให้ทำยังไงวะ ผมไม่เคยจริงจังกับใครที่ผ่านมาไม่เคยต้องเปลี่ยนเพื่อใครแต่พอเริ่มจะทำแล้วอะไรก็ไม่เป็นใจไปซะหมด ดีแค่ไหนเขาก็ว่าเหี้ยก็ไม่รู้จะพยายามไปทำไมแล้วเหมือนกัน ประโยคที่เธอบอกว่าไม่อยากรู้สึกกับผมแล้วยังติดอยู่ในใจผมอยู่เลย
คนอย่างผมมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“ถ้ามึงอยากได้เขาจริงๆ มึงต้องหยุดเหี้ยและพยายามให้เขาเชื่อและเห็นว่ามึงดีพอดิวะ"
"เออ ไม่ใช่ทำตัวประชดแบบนี้"
"กูไม่ได้ประชด กูก็เหี้ยของกูแบบนี้มาตลอดนี่"
"สาบานกับกูสิว่าที่ไปเมาทุกวันไม่ใช่เพราะคิดถึงเขา" ไม่ได้คิดถึงสักนิด ผมก็แค่อยากดื่มจะไปคิดถึงคนที่เทเราทำไมวะ ไม่ได้อยากเห็นหน้าเลยเหอะที่ส่องไอจีเธอทุกวันก็เพราะไม่มีอะไรทำเฉยๆ หรอก
ไม่ได้คิดถึงน้ำแข็งเลยสักนิด...
"กูรู้นะว่าสาวที่มึงควงไปก็ไม่ได้ไปต่อเหมือนทุกที นี่มันไม่ใช่มึงเลยอาทิตย์” เกี่ยวอะไรวะผมก็แค่ไม่อยากเอาใครเฉยๆ ไม่มีอารมณ์ก็แค่ไม่เอา ไม่ได้เกี่ยวกับน้ำแข็งหรอก
ไม่ได้คิดถึงจูบเธอจนจูบใครไม่ได้
ไม่ได้ติดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอจนรู้สึกฉุนกลิ่นผู้หญิงคนอื่นเลย
ไม่เลยสักนิด!
“ถ้าชอบเขาจริงๆ ก็พยายามหน่อยดิวะ”
ไม่ได้คิดถึงหน้าดื้อๆ ที่ชอบเถียงผม
"ถึงจะรู้ว่ามึงเหี้ยแค่ไหน แต่มึงเพื่อนกูกูรู้ว่าถ้ามึงจริงจังกับใคร...”
ไม่ได้คิดถึงแก้มกลมๆ ที่ชอบพองลมเวลางอนแล้วก็ท่าทางน่ารักของเธอเวลาอ้อน
"มึงจะดีกับเขาที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้"
ไม่ได้คิดถึงเลยจริงๆ แล้วทำไมผมต้องทำตามที่พวกมันแนะนำด้วย มันสองคนเป็นใครมารู้ดีกว่าตัวผม
จบก็คือจบดิ ผมไม่ง้อใครพวกมันก็รู้!
.
.
5PM
อาทิตย์ยืนมองร่างบางที่ไม่ได้เจอมาเกือบสองสัปดาห์ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในเวลาหลังเลิกเรียน น้ำแข็งถือถุงใส่ของเต็มสองมือโดยมีอาทิตย์ยืนมองจนกระทั่งเธอเดินหาเก้าอี้แถวนั้นเพื่อวางของก่อนจะตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความหาเธอ
จะทำใจแข็งสักหน่อยแต่พอเจอหน้าเธอเข้าจริงๆ ก็...
เหมือนหมา
ICE
Arthit: ซื้ออะไรเยอะแยะ ถือไหวหรือไง
ICE:???
Arthit: หันซ้าย
ร่างบางหันไปมองซ้ายมือตัวเองก็เจอกับร่างสูงคุ้นตาที่ไม่ได้เจอมาตลอดวันหลายกำลังยืนโบกมือให้ข้างๆ เขามีผู้หญิงยืนเกาะแขนอยู่ไม่ห่าง ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นดาวมหาลัยหรือตัวท็อปสักคณะแหละมั้ง
มากับคนอื่นแต่ยังส่งข้อความหาเธออีกนะ
อาทิตย์นี่มันอาทิตย์จริงๆ
Arthit: ถึงกับเมินเลยหรอ จะกลับยังเดี๋ยวเราไปส่ง
ICE: ไม่เป็นไร ไปส่งคนของเธอเถอะเรากลับได้
Arthit: เดี๋ยวให้เขากลับเอง เราจะไปส่งเธอ
ICE: เราบอกว่าไม่ต้องไง
Arthit: รออยู่นั่นอย่าหนีนะ เราจะไปส่ง
อาทิตย์ส่งข้อความไปแบบนั้นก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงแต่ยังไม่ทันได้เดินไปถึงตัวน้ำแข็งก็มีใครอีกคนเดินเข้าไปหาเธอซะก่อน น้ำแข็งที่พอเห็นคนนั้นก็หันไปส่งยิ้มหวานให้ก่อนที่ถุงใส่ของทั้งหมดจะถูกผู้ชายตัวสูงคนนั้นซึ่งเป็นคนเดียวกับที่เขาเคยเจอเมื่อครั้งก่อนตอนที่เธอหนีเขากลับไปกับมันเอาไปถือไว้จนหมดก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไป
น้ำแข็งไม่ได้หันมามองหรือบอกลาเขาสักคำ
Arthit: มากับเขาก็ไม่บอก
Arthit: กลับดีๆ นะครับ ถึงแล้วบอกเราหน่อยนะ
Arthit: ในฐานะเพื่อนก็ได้
Read
- ผู้เขียน
