ราคะปีศาจ 9 ตน

ปีศาจกระต่ายขาว ตอนที่ 2

จวนพ่อค้าเจิน

"ไม่คิดว่าจวนท่านจะใหญ่ถึงเพียงนี้"

จื่อหานมองไปรอบ ๆ แม้จะรู้ว่าพ่อค้าเจินร่ำรวย แต่ไม่คิดว่าจะร่ำรวยถึงเพียงนี้นี่อาจเทียบกับจวนขุนนางได้เลย

"จวนใหญ่ถึงเพียงนี้เจ้ามีภรรยากี่คนกัน"

"สิบแปด"

เหอะ ถึงว่าจวนของเจ้าเต็มไปด้วยราคะและความโลภ จื่อหานที่มองสำรวจจวนอยู่ก็ชะงักเมื่อเห็นสตรีที่เขาจำได้ดีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจื่อหาน

"เจ้าจะไปทำอะไรก็ทำ ที่เหลือข้าจัดการเอง"

พูดจบจื่อหานก็เดินตามสตรีในชุดสีฟ้าไปเงียบ ๆ แม้จะเห็นแค่แผ่นหลังแต่เขาก็จำได้ดีว่านางคือ เยี่ยนฟาง สตรีที่ทำให้เขาต้องมาถึงที่นี่เมื่อเห็นว่านางเข้าไปในห้องหนึ่ง เขาก็ยกยิ้มขึ้นทันที

ด้านเยี่ยนฟาง นางในตอนนี้กำลังปลดชุดของนางออกที่ละชิ้น เบื้องหน้าของนางมีอ่างไม้ขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำที่โรยกลีบกุหลาบ ไม่นานผ้าชิ้นสุดท้ายก็ถูกปลดลงไปกองกับพื้น เยี่ยนฟางค่อย ๆ ลงไปแช่น้ำในอ่างแม้น้ำในอ่างจะอุ่นสบายแต่ไม่ได้ทำให้ใจที่กังวลของนางคลายกังวลขึ้นเลย

"ท่านพี่"

เยี่ยนฟางถอนหายใจออกมา พลางนึกถึงคำต่อว่าของสามีและอนุที่มักเยาะเย้ยนาง แม้นางจะเป็นฮูหยินแต่กลับเป็นคนเดียวที่สามีไม่เคยย่างกายเข้ามาหาในห้องมีเพียงแค่คืนเข้าหอเท่านั้นที่นางได้โอบกอดสามีของนาง เยี่ยนฟางไม่เคยได้รับความรักหรือการเอาอกเอาใจจากสามีเลยสักครั้ง

"ข้างดงามไม่พอหรือเจ้าคะ"

เยี่ยนฟางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ก้มลงมองเงาของตัวเองที่อยู่บนผิวน้ำแม้มันจะงดงามเพียงใดก็ไม่ได้ช่วยทำให้สามีนางสนใจเลยสักนิด นางในตอนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำต้องทำเช่นไรให้สามีของนางพอใจ

"ไม่ใช่ไม่งดงาม แต่เจ้าไม่รู้วิธีทำให้สามีพอใจต่างหาก"

เสียงจากด้านหลังทำให้เยี่ยนฟางที่แช่ตัวอยู่ในอ่างหันไปมองทันที เมื่อเห็นว่าเป็นบุรุษนางก็กรีดร้องออกมาและซ่อนตัวเองไว้ใต้น้ำทันที จื่อหานเองไม่ได้ดูตกใจอะไร เขาเดินมาจับที่ขอบอ่างจ้องมองเยี่ยนฟางที่ตอนนี้โผล่พ้นน้ำเพียงส่วนคอและหัวเท่านั้น

"ออกไปนะ ช่วยด้วย!!"

"หากเจ้าร้องอีก ข้าจะไม่ช่วย ให้ตายเถอะข้าไม่ได้อยากมองสตรีเช่นเจ้าเท่าไหร่หรอก"

จื่อหานพูดออกมาเสียงเรียบเขาค่อย ๆ วักน้ำในอ่างไปมาเบา ๆ ราวกับไม่ได้สนใจเยี่ยนฟางเลยสักนิด สีหน้าเขาดูเบื่อหน่ายเหมือนจำใจมองหน้านางด้วยซ้ำ

"วันนั้นเป็นเพราะข้าชวนพี่เจินดื่มสุราเลยทำให้เจ้าเดือดร้อน ข้ารู้สึกติดค้างจึงอยากจะมาช่วยเพื่อทดแทนคำขอโทษ"

"........"

"ข้าจะช่วยทำให้พี่เจินสนใจเจ้า"

เยี่ยนฟางที่ได้ยินเช่นนั้นก็เม้มปากแน่น นางจ้องมองจื่อหานที่ใช้มือวักน้ำไปมาราวกับไม่สนใจนางด้วยซ้ำ พอมองดีดีเยี่ยนฟางก็จำได้เขาคือคนที่โรงเตี๊ยมวันนั้น แต่แววตาที่เขามองนางในวันนั้นมันดูเหมือนต้องการบางอย่างหรือแท้จริงคนตรงหน้านางวางแผนอะไรไว้ เยี่ยนฟางเม้มปากแน่นครุ่นคิดไปมา ก่อนจะตัดสินใจได้

"ขอบคุณคุณชาย ข้าขอไม่รับน้ำใจท่าน เชิญท่านออกไปจากห้องเจ้าค่ะ"

"เห้อเช่นนั้นก็ดี ข้าก็ไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับสตรีเช่นกัน เอาเถอะขอให้เจ้าโชคดี"

เยี่ยนฟางมองแผ่นหลังของจื่อหานที่เดินออกไป นางในตอนนี้กำลังถามตัวเองในใจว่าคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ไม่รับขอเสนอของบุรุษตรงหน้า เยี่ยนฟางส่ายหัวไล่ความคิดไร้สาระของตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมา บุรุษที่เข้ามาในห้องอาบน้ำสตรีเช่นนี้ คงไม่ใช่คนดีแน่ ๆ

อีกด้านจื่อหานที่เดินออกมาจากห้องก็เงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะยกยิ้มขึ้นราวกับเจอสิ่งที่เขาถูกใจจริง ๆ จื่อหานหลับตาลงนึกถึงเรือนร่างขาวนวลของสตรีเมื่อครู่ก็ยิ่งพอใจ

"เยี่ยนฟาง ข้าจะอดทนเล่นสนุกกับเจ้าอีกหน่อยละกัน"

หลายวันต่อมา

"นายท่านให้เขามาพักที่นี่จริง ๆ หรือ"

"ใช่นะสิเขาพักอยู่ที่เรือนรับรอง"

"ว่ากันว่าคุณชายเวิน รูปงาม จริงหรือไม่"

"เขารูปงาม ท่าทางนิ่งขึมเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ข้าได้ยินเสียงกู่เจินที่เขาดีดให้นายท่านฟังช่างไพเราะยิ่งนัก"

"ข้าอิจฉาจางลี่ยิ่งนัก ข้าได้ยินว่าเพราะคุณชายเวินสอนนางบางอย่างทำให้นายท่านพอใจมอบของขวัญให้นางมากมาย ไหนจะไปนอนที่ห้องของนางตลอดสามคืน"

"หากเช่นนั้นพวกเรา"

"ไม่ได้หรอก แม้คุณชายเวินจะอยู่ที่หอนางโลมแต่เขาไม่ชอบที่สุดคือสตรี"

"แล้วเหตุใดจึงสอนจางลี่ล่ะ ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด แบบนี้นายท่านก็พอใจแต่นางนะสิ"

เยี่ยนฟางที่กำลังเดินผ่านห้องโถง ชะงักฝีเท้าทันทีที่ได้ยินการสนทนาของเหล่าอนุที่กำลังพูดคุยเรื่องคุณชายเวิน เยี่ยนฟางในตอนนี้เกิดความรู้สึกสนใจ แม้แต่จางลี่ที่มักถูกละเลยเช่นนางก็ได้รับความสนใจจากนายท่านหรือ

"ที่น่าสนใจคือ วันนี้แม้แต่หลันเอ๋อที่นายท่านมักพาไปข้างนอกด้วยก็โดนทิ้งไว้ที่จวน"

"อย่าบอกนะว่า"

"นายท่านพาจางลี่ไปแทนอย่างไรเล่า"

บทสนทนาที่เต็มไปด้วยคำชื่นชมคุณชายเวินยังคงพูดต่อไป เยี่ยนฟางที่แอบฟังอยู่ด้านนอกรู้สึกสนใจ แม้นางจะไม่เคยพบคุณชายเวินแต่หากไปขอร้องหรือมอบค่าตอบแทนที่มากพอไม่แน่ว่า คุณชายเวินอาจจะช่วยนาง หากทุกอย่างเป็นไปตามที่นางหวังสามีที่เอาแต่เมินเฉยต่อนางอาจจะเปลี่ยนไปเป็นโอบกอดนางด้วยความรักก็ได้ เยี่ยนฟางจึงตัดสินใจไปหาคุณชายเวินทันที

"คุณชายเวินพักอยู่เรือนฝั่งซ้ายสินะ"

เรือนฝั่งซ้ายเป็นเรือนที่ไม่ค่อยมีผู้ใดอาศัยอยู่ ที่นั่นเงียบสงบและแทบไม่มีบ่าวรับใช้ ตามที่พวกนางพูดคุณชายเวินผู้นี้มีนิสัยเก็บตัวเห็นทีคงเป็นเรื่องจริง เพราะตลอดทางที่เดินมายังเรือนฝั่งซ้ายนางไม่พบบ่าวรับใช้เลยสักคน

กึก กึก

เสียงบางอย่างดังขึ้นตามด้วยเสียงดีดกู่เจินที่ไม่รู้ที่มา เยี่ยนฟางสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ บรรยากาศในตอนนี้ดูน่ากลัวและเยือกเย็นราวกับมีวิญญาณอาศัยอยู่ไม่มีผิด ในใจของนางตอนนี้เต็มไปด้วยความกลัวนางอยากจะออกไปจากที่นี่แต่เพราะนึกถึงใบหน้าสามีเยี่ยนฟางจึงพยายามข่มความกลัวของตัวเองไว้และก้าวเท้าเดินต่อไป

"ท่านคือคุณชายเวินใช่หรือไม่"

เยี่ยนฟางเอ่ยขึ้น มองแผ่นหลังของบุรุษที่นั่งดีดกู่เจินอยู่ตรงหน้า

"ผู้ใด"

"ฮูหยินเจิน"

เยี่ยนฟางพูดออกไปเสียงเรียบ พยายามข่มความกลัวและความตื่นเต้นที่มีในใจ เสียงของกู่เจินเงียบลงก่อนคุณชายเจินจะยืนขึ้นหันมาประจันหน้ากับเยี่ยนฟาง ทันทีที่เห็นไปหน้าของคุณชายเจินนางก็เบิกตากว้างถอยหลังทันที

"ไม่ใช่ว่าเจ้าปฏิเสธข้าไปแล้วหรือ"

"เจ้าคือ....คุณชายเวิน???"

"ใช่แล้วอย่างไร อย่ามารบกวนข้า เจ้ากลับไปเถอะ"

จื่อหานพูดออกมาเสียงเรียบก่อนจะเดินผ่านเยี่ยนฟางไป ส่วนเยี่ยนฟางเมื่อเห็นว่าจื่อหานกำลังจะจากไปก็ไปสติ นางจับที่ชายเสื้อของเขาไว้ทันที จื่อหานที่โดนกระทำเช่นนั้นหันมามองหน้าเยี่ยนฟางเพื่อต้องการคำตอบว่าทำเช่นนี้ทำไม

"คือว่าข้า ได้ยินมาว่าเจ้าช่วยจางลี่"

"นางช่วยหาที่พักให้ข้า ข้าเลยตอบแทน นางอยากเป็นที่รักของสามีข้าเลยช่วยนางสมหวัง"

เยี่ยนฟางที่ได้ยินเช่นนั้นก็เม้มปากแน่น พอรู้ว่าคนที่จะขอร้องคือใครนางกลับรู้สึกอายที่ไม่รับขอเสนอของเขาในวันนั้น หากเขาเยาะเย้ยนางจะทำเช่นไร

"มีสิ่งใดอีกหรือไม่ ??"

"..........."

"หากไม่มีเช่นนั้นรบกวนฮูหยินอย่ารบกวนข้า"

จื่อหานจ้องมองสตรีตรงหน้าที่ตอนนี้แววตาเต็มไปด้วยความสับสน ก็รู้สึกพึงพอใจเขาไม่คิดด้วยซ้ำว่านางจะมาหาเขาเร็วเช่นนี้

"ฮูหยินโปรดปล่อยมือด้วย"

"ช่วยข้าด้วย"

"ท่านว่าอย่างไรนะ ข้าฟังไม่ชัด"

"ช่วยทำให้ท่านพี่รักข้าด้วย ข้าอยากได้รับความรักจากท่านพี่"

จื่อหานที่ได้ยินเช่นนั้นแม้ตอนนี้จะมีใบหน้าเรียบเฉย แต่ในใจของเขากลับรู้สึกพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้เล่นสนุกกับนางอีกสักหน่อยคงดี

"เหตุใดข้าต้องช่วยท่าน"

"ท่านเคยบอกจะทดแทนคำขอโทษ"

"ฮูหยิน ในวันนั้นไม่ใช่ท่านเป็นคนปฏิเสธข้าชัดเจนหรือ"

"............"

"ท่านกลับไปเถอะ"

เยี่ยนฟางที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกลนลาน นางรีบคุกเข่าต่อหน้าจื่อหานทันที

"ข้าขอร้องท่าน"

".........."

"คุณชายเวิน ข้าไม่อยากเป็นสตรีที่สามีไม่สนใจเช่นนี้อีกแล้ว ท่านก็เห็นแม้ข้าจะเป็นฮูหยินแต่กลับไม่มีผู้ติดตามสักคน ข้าในตอนนี้ดูต่ำต้อยยิ่งกว่าพวกอนุด้วยซ้ำ"

"........."

"คุณชายเวิน ข้าอ้อนวอนต่อท่าน"

"ลุกขึ้นเถอะ"

เยี่ยนฟางส่ายหัวทันที นางวางเดิมพันทั้งหมดไว้ที่คนตรงหน้าแล้ว นางมาถึงขนาดนี้แล้วไม่มีวันถอยกลับอีก

"ข้าจะไม่ลุกจนกว่าท่านจะยอมช่วยข้า"

"ตามใจท่าน"

จื่อหานพูดจบก็ดึงชุดของเขาออกจากมือเยี่ยนฟาง เขาตรงไปที่ศาลาริมสระบัวก่อนจะนั่งลงจ้องมองเยี่ยนฟางที่คุกเข่าอยู่ไม่ไกล เขาจงใจทำเช่นนี้ ให้นางพยายามอีกสักหน่อย หากเขายอมช่วยนางง่ายเกินไปทุกอย่างคงดูน่าสงสัย

ผ่านไปหลายชั่วยามเยี่ยนฟางยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ แม้นางจะรู้สึกเจ็บเข่ามากเพียงใดก็ยังฝืนร่างกาย นางตั้งใจไว้แล้วครั้งนี้นางจะคว้าโอกาสไว้ นางจะไม่มีวันให้อนุมาเหยียบย่ำนางอีกแล้ว

"เห้อ ช่างน่ารำคาญเสียจริง"

"คุณชายเวิน"

"เอาเถอะเห็นแก่ความพยายามของท่าน ข้าจะยอมช่วยสักครั้ง"

เยี่ยนฟางที่ได้ยินเช่นนั้นยกยิ้มขึ้น นางเงยหน้ามองคุณชายเวินที่ยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูเบื่อหน่ายราวกับอยากไล่นางออกไปให้พ้น

"พรุ่งนี้มาพบข้าที่นี่"