ราคะปีศาจ 9 ตน

‘งดงามราวปีศาจ’ เป็นคำที่พวกข้ามักได้ยินจนชิน เพราะใบหน้าที่ดูงดงาม รูปร่างเย้ายวน หรือรอยยิ้มที่ใครพบเห็นก็ต่างหลงใหล ไม่ว่ามนุษย์คนใดเห็นพวกข้าก็ต่างเดินตามเหมือนต้องมนต์สะกด แม้จะมีนักพรต หรือปรมาจารย์มาปราบมากมาย สุดท้ายพวกเขาก็ต้องสยบอยู่ภายใต้เท้าของพี่ข้า ข้าชื่อ หลันฮวา เป็นปีศาจดอกไม้พิษ ข้าเป็นน้องเล็กของทุกคน เพราะบำเพ็ญตบะมาได้ไม่กี่ร้อยปี พวกข้าเป็นปีศาจที่อาศัยอยู่ในโลกมนุษย์โดยการเปิดหอนางโลมบังหน้า แท้จริงคือล่อลวงมนุษย์ที่เต็มไปด้วยราคะเข้ามาดูดกลืนพลังชีวิต “ดอกไม้พิษเจ้าเหม่ออะไร” “กระต่ายขาว ท่านเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่” หลันฮวามองบุรุษตรงหน้า ก่อนจะยิ้มออกมา กระต่ายขาว ปีศาจที่เอาแต่เล่นสนุกกับการล่อลวงสตรีให้หลงใหล จากนั้นก็สูบพลังชีวิต นางเคยเห็นว่าในหนึ่งวันเขาล่อลวงสตรีได้ถึงสิบคน หลันฮวาเองแม้จะเป็นปีศาจแต่ก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ดูดกลืนพลังมนุษย์ด้วยตัวเอง นางจึงทำได้เพียงบำเพ็ญเท่านั้น “ข้าเห็นเจ้าจิ้งจอกเฒ่าตามหาเจ้าอยู่” “พี่ใหญ่ตามหาข้าหรือ” “เจ้าไปหาเถอะ เห็นว่ามีงานที่เหมาะกับเจ้าแล้ว” งานที่เหมาะ เมื่อได้ยินคำนั้นหลันฮวายิ้มออกมาอย่างดีใจ เพราะนั่นหมายถึงว่านางจะได้ดูดกลืนพลังชีวิตด้วยตัวเองแล้ว กระต่ายขาวที่เห็นท่าทางดีใจก็ยิ้มออกมา เขาลูบหัวนางอย่างเอ็นดู “ดอกไม้พิษของข้า กำลังจะโตแล้ว หากมีอะไรให้ข้าช่วยก็บอก” “ว่าแต่กระต่ายขาว ดูดกลืนพลังชีวิตมนุษย์มันทำเช่นไร การล่อลวงมนุษย์นอกจากพี่ใหญ่ก็มีแต่เจ้าที่ทำได้ดี ช่วยแบ่งปันข้าหน่อยได้ไหม” “ได้สิ หากเจ้าไปพบเจ้าจิ้งจอกเฒ่าแล้วก็มาหาข้าที่ห้องข้าจะบอกเจ้าเอง” หลันฮวามองกระต่ายขาวตรงหน้าด้วยความซาบซึ้ง นางรีบตรงไปยังห้องของพี่ใหญ่ของนางทันที เมื่อเข้าไปในห้องก็พบพี่ใหญ่ของนางนั่งดื่มน้ำชากับบุรุษที่สวมหน้ากากอยู่ “ดูเหมือนเด็กน้อยของเจ้าจะมาแล้ว” บุรุษชุดสีขาวเอ่ยขึ้น ทั้งสองมองมาที่หลันฮวา พี่ใหญ่ของนางยิ้มให้นาง “หลันฮวาเจ้าเข้ามาสิ” หลันฮวาเดินเข้าไปอย่างว่าง่าย นางเอียงคอมองบุรุษตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมา “หลันฮวา นี่คุณชายเผิงเขาต้องการว่าจ้างเจ้าไปที่จวน” “จ้างข้า??” “ใช่ ข้าได้ยินมาว่าแม่นางเป็นปีศาจที่สามารถรักษาพิษได้ ข้าต้องการให้ท่านไปรักษาน้องชายข้า” “พี่ใหญ่เขารู้แล้ว ต้องฆ่าเขาไหมเจ้าคะ” หลันฮวาเข้าไปบีบที่คอของคุณชายเผิงอย่างรวดเร็ว มันอันตรายเกินไปหากมีคนรู้ว่าพวกข้าเป็นปีศาจ โดยเฉพาะมนุษย์ “หลันฮวาปล่อยเถิด คนผู้นี้ไม่เป็นอะไร เขาเป็นลูกหลานของสหายเก่าข้า” เมื่อได้ยินแบบนั้น หลันฮวาก็คลายมือออกจากลำคอ นางไปยืนตรงหน้าของคุณชายเผิงก่อนจะส่งยิ้มออกมาอีกครั้ง คุณชายเผิงเองมองหญิงตรงหน้าเขาในตอนแรกจะต่อว่านางแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของนางก็ต่อว่าไม่ลง “เช่นนั้นคุณชายเผิงท่านไปรอด้านล่างเถิด ข้ามีเรื่องจะคุยแก่นาง” คุณชายเผิงที่ได้ฟังก็พยักหน้า เขาเดินออกไปจากห้องทันที หลันฮวาที่เห็นว่าประตูปิดลงแล้วก็เข้าไปกอดขาพี่ใหญ่ของนางทันที “พี่ใหญ่ ข้าคิดว่าท่านจะให้ข้าดูดกลืนพลังชีวิตได้ซะอีก” “หากเสร็จงานนี้ข้าจะอนุญาตให้ทำ เพราะฉะนั้นเจ้าก็ติดตามคุณชายเผิงไป หากทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงกลับมา” “ทำไมปีศาจอย่างเราต้องรับใช้มนุษย์กัน” “.........” “ช่างเถอะ ในเมื่อพี่ใหญ่ขอร้องข้าย่อมทำให้” ปีศาจจิ้งจอกมองเด็กน้อยที่เขาเอ็นดูก่อนจะลูบหัวนางเบา ๆ อาจจะเพราะนางพึงแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ไม่นาน จึงทำให้นางว่าง่ายและเชื่อฟัง ไม่เหมือนปีศาจทั้งหกตนที่เหลือช่างหัวแข็ง สร้างแต่ปัญหา…. “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” “หลันฮวา สิ่งที่เจ้าต้องระวัง ห้ามให้ผู้อื่นรู้เด็ดขาดว่าเจ้าเป็นปีศาจ” หลันฮวาพยักหน้าก่อนจะเดินออกมา นางมองไปที่ห้องของกระต่ายขาว อย่างเสียดาย เอาเถอะรีบไปรีบกลับจะได้มาเรียนรู้ “ดอกไม้พิษ” ปีศาจแมงมุมมองหลันฮวาก่อนจะยิ้มออกมา “บุรุษสวมหน้ากากผู้นั้นของเจ้าหรือ” “บุรุษ?? อ่อ คุณชายเผิง ใช่เขาเป็นของข้าเอง” หลันฮวาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม เป็นงานของข้าก็ต้องเป็นบุรุษของข้าสิ “สายตาเจ้านับว่าไม่เลว เอาเถอะรีบลงไป มิเช่นนั้นเขาจะถูกน้อง ๆ ของข้าล่อลวงเอา” หลันฮวาที่ตอนแรกไม่เข้าใจความหมาย นางเดินลงไปด้านล่างเมื่อมองไปที่คุณชายเผิงก็เข้าใจทันที เหล่าปีศาจแมงมุมที่แปลงกายเป็นสตรีนางโลม ต่างรุมล้อมคุณชายเผิง พวกนางต่างยั่วยวนเขา แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะคุณชายเผิงผู้นี้ได้แต่ยืนเฉย ๆ “แม่นาง!!” ทันทีที่เห็นหลันฮวารอยยิ้มก็ปรากฏบนหน้าเขาทันที เขาเดินมาหานางอย่างร้อนรน ทำเอาเหล่าปีศาจแมงมุมมองเขาตาละห้อยด้วยความเสียดาย “ครั้งแรกเลยสินะที่ข้าได้ออกไปจากที่นี่” “ครั้งแรก???” “ข้าเป็นปีศาจที่เป็นมนุษย์ได้ไม่นาน นอกจากหอนางโลมแห่งนี้ข้าก็ไม่เคยไปไหนเลย” หลันฮวาพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม เพราะนางเอาแต่บำเพ็ญเพียรอยู่ในห้อง เลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างนอกเป็นเช่นไร นางเดินตามคุณชายเผิงไป ระหว่างทางก็มองสำรวจรอบ ๆ แม้จะรู้สึกตื่นตาและแปลกใหม่แต่ก็ต้องรีบตามคนตรงหน้าไป “แม่นาง เป็นบุตรสาวบ้านไหนหรือ” คุณชายเจินที่เห็นหญิงสาวไม่คุ้นหน้า หน้าตางดงามก็รีบเข้าไปทักทายทันที เขามองสำรวจหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้างดงาม รูปร่างยั่วยวน ทำเขาละสายตาจากนางไม่ได้หากได้นางแต่งมาเป็นอนุคนที่สิบก็คงจะดี “ถามข้าหรือ” หลันฮวายิ้มออกมา นางเอียงคอมองอาหารตรงหน้าตามนิสัยของปีศาจ บุรุษผู้นี้กลิ่นความชั่วช่างยั่วยวนข้าเสียจริง รสชาติจะเป็นเช่นไรกัน อาหารมื้อแรกของข้าควรเป็นเขาหรือไม่... “นางเป็นสตรีของข้า” คุณชายเผิง เดินเข้ามาโอบเอวของหลันฮวา เขามองคุณชายเจินด้วยความไม่พอใจ “ขออภัยข้าไม่รู้ว่านางเป็นคนของท่าน เช่นนั้นข้าขอตัว” มีผู้ใดบ้างไม่รู้จัก ท่านแม่ทัพเผิงยิ่งมองหน้ากากที่เขาสวมใส่ยิ่งตอกย้ำว่าคนตรงหน้าคือแม่ทัพเผิงจริง ๆ สตรีผู้นี้แม้จะงดงามแต่คงไม่คุ้มหากไปยุ่งกับคนของแม่ทัพ หลันฮวามองคุณชายเจินที่รีบวิ่งออกไปด้วยความเสียดาย ไปซะแล้วอาหารของข้า... “เจ้าชอบเขาหรือ” “ข้าแค่เสียดาย กลิ่นราคะของเขากลิ่นหอมยิ่งนัก” คุณชายเผิงที่ได้ยินก็หัวเราะออกมา นี่เขากังวลอะไรกัน กลิ่นดอกไม้หอมอ่อน ๆ จากตัวของหลันฮวาทำให้เขาชะงัก นางกลิ่นเช่นนี้หรือ.... “เจ้าเป็นปีศาจดอกไม้หรือ” “ใช่ดอกไม้พิษ ในบรรดาพี่น้องข้าเป็นปีศาจที่มีกลิ่นหอมที่สุด ความสามารถของข้ายังพิเศษยิ่งกว่า พิษที่ใครรักษาไม่ได้ข้าผู้นี้กลับทำได้ และข้าก็สามารถสกัดพิษที่ผู้อื่นไม่อาจรักษาได้เช่นกัน” หลันฮวาพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม นางเงยหน้ามองคุณชายเผิง ที่ตอนนี้โอบไหล่นางอยู่ กลิ่นอาฆาตงั้นหรอ??? จากคุณชายเผิงผู้นี้เนี่ยนะ มิน่าเล่าปีศาจแมงมุมถึงเอาแต่รุมล้อมเขาเช่นนั้น แต่นอกจากกลิ่นอาฆาตแล้วแต่ใดถึงได้กลิ่นพิษที่หายากจากตัวของเขากัน... “เจ้าทำอะไร??” คุณชายเผิงก้มลงมองหลันฮวา ที่เข้ามาใกล้เขา นางพยายามดมบางอย่างจากตัวเขา ก่อนจะยิ้มออกมา “คุณชายเผิง ท่านเองก็เป็นอาหารที่ข้าอยากกินเช่นกัน ขอชิมสักคำได้หรือไม่”