ปีศาจดอกไม้พิษ ตอนที่ 3
1755 คำ
หลันฮวาเท้าคางมองอาหารมากมายที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะหันไปมองบันไดราวกับกำลังรอคอยใครบางคน
"คุณชายเผิง ทางนี้"
หลันฮวาที่เห็นว่าคุณชายเผิงเดินลงบันไดมาก็โบกมือไปมา รอยยิ้มสวยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง วันนี้นางตั้งใจแล้วว่าหลังจากนี้จะกลายเป็นปีศาจแมงมุมที่ชอบยั่วยวนบุรุษ ตำราที่มีนางก็ศึกษามาจนครบแล้วครั้งนี้ไม่มีทางพลาด
"คุณชาย......เผิง"
ไปแล้ว!! หลันฮวามองแผ่นหลังของคุณชายเผิงที่เดินออกจากโรงเตี๊ยมไป ผู้คนภายในร้านต่างมองมาที่นางเป็นตาด้วย บางคนถึงกับซุบซิบนินทาว่านางถูกบุรุษทิ้ง
"แม่นาง คุณชายที่ออกไปเมื่อครู่ให้ข้ามาแจ้งว่าจะรอท่านอยู่บนรถม้าให้ท่านกินดื่มให้เต็มที่ส่วนค่าอาหารคุณชายได้จ่ายไว้แล้ว"
หลันฮวาที่ได้ยินเช่นนั้น มองหน้าเสี่ยวเอ้อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะฝืนยิ้มออกมา
"เช่นนั้นทั้งหมดนี้เจ้ากินเถอะข้าเลี้ยง"
"ขอรับ??"
หลันฮวาไม่ได้ตอบอะไรต่อ นางเดินออกจากโรงเตี๊ยมทันทีตั้งแต่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าต้องอับอายเช่นนี้ หลันฮวาเดินขึ้นรถม้าก่อนจะจ้องมองบุรุษที่เป็นต้นเหตุของความอับอายในครั้งนี้ของนางไม่วางตา
"คุณชายเผิง"
"แม่ทัพเผิง ต่อไปเรียกข้าเช่นนี้"
"........."
"........"
ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง หลันฮวาในตอนนี้พยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ในใจ ถึงอย่างไรนางก็ต้องการพิษจากบุรุษเย็นชาตรงหน้า ใจเย็น ใจเย็น วันนี้นางเปลี่ยนชุดเป็นให้เหมือนปีศาจแมงมุมแล้วจะใช้อารมณ์ไม่ได้
"ท่านแม่ทัพ วันนี้ชุดของหลันฮวางดงามหรือไม่เจ้าคะ"
หลันฮวาพยายามเลียนแบบเสียงออดอ้อนของปีศาจแมงมุมที่มักพูดกับุรุษ ก่อนจะบิดกายไปเพื่อตั้งใจยั่วยวน
แม่ทัพเผิงเองมองหลันฮวาที่สวมชุดน้อยชิ้น โชว์ส่วนต่าง ๆ ของร่างกายนางก็ขมวดคิ้วทันที
"เป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ ท่านชอบหรือมะ.."
พรึบ!!!
"นี่ท่านทำอะไรเนี่ย!!"
หลันฮวาตะโกนออกมาเสียงดัง เมื่อจู่ ๆ แม่ทัพเผิงโยนเสื้อคลุมของเขามาคลุมที่หัวและตัวของนาง
"เจ้าไม่หนาวหรือไงแต่งกายเช่นนี้"
"......."
"ข้าเห็นเจ้าทำเสียงเหมือนคนป่วย ก็คิดว่าป่วยเสียอีก"
"........."
หลันฮวาปีศาจที่มีความอดทนต่ำที่สุดในบรรดาพี่น้องได้หมดความอดทนแล้วจริง ๆ
หมดแล้วความอดทนของข้า!!! นี่ข้ายั่วยวนได้แย่หรือไอ้บุรุษตรงหน้ามันตายด้านกันแน่ ถึงได้ทำตัวซื่อบื่อเช่นนี้!! พอ!! ไม่ทำแล้ว!! ตายด้านเช่นนี้ยั่วยวนอย่างไรก็ไร้ผล
"ชุดเช่นนี้สิ ถึงจะเหมาะกับเจ้า"
แม่ทัพเผิงพูดออกมาเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าหลันฮวาได้เปลี่ยนชุดมาเป็นชุดปกติ
"แม่ทัพเผิง ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน"
"หากเป็นเรื่องเมื่อคืนไม่ต้องพูดถึงอีก"
"ข้าต้องการถอนพิษให้ท่าน"
หลันฮวาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม่ทัพเผิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะในลำคอก่อนจะหันมาจ้องมองนางด้วยแววตาเย็นชา มือหนาจับที่ปลายคางของนางก็จะออกแรงบีบ
"เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงมาพูดเช่นนี้ ข้าไม่ต้องการความสงสารของเจ้า หน้าที่ของเจ้ามีเพียงสิ่งเดียวคือถอนพิษให้น้องชายของข้าเท่านั้น จงอย่าลืม!!"
หลันฮวาจ้องมองแม่ทัพเผิงที่กำลังทำท่าทางข่มขู่นางอยู่ดวงตาของเขาที่จ้องมองนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ราวกับว่าไม่อยากให้นางเข้าไปยุ่งวุ่นวายอีก
ครั้งนี้นางรีบร้อนเกินไปจริง ๆ แต่หากให้ถอยตอนนี้ในอนาคตก็อาจจะไม่มีโอกาสอีก
ทำเช่นไรดี...
หลันฮวาเม้มปากแน่นในหัวของนางตอนนี้คิดหาวิธีมากมาย จนกระทั่งนึกถึงใบหน้าหยิ่งทะนงของโม่โฉวปีศาจงูไร้มารยาทความคิดหนึ่งก็เกิดขึ้นในหัวของหลันฮวาทันที
หากเป็นโม่โฉวเจอเหตุการณ์เช่นนี้ก็คง...
"หึ สงสารหรือเหตุใดข้าต้องรู้สึกเช่นนั้น มนุษย์โง่เช่นเจ้าสำคัญตัวเองผิดไปหรือไม่"
หลันฮวายกยิ้มชั่วร้ายออกมาดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงจ้องมองแม่ทัพเผิงด้วยความไม่เกรงกลัว
แม่ทัพเผิงที่เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของสตรีตรงหน้าก็ชะงัก
"มนุษย์ที่คิดจะข่มขู่ปีศาจหรือน่าสนุกดี"
".........."
"ข้าเป็นปีศาจหาใช่หมอเทวดา ท่านอย่าลืมสิ อีกอย่างมนุษย์โง่เช่นเจ้าสู้ข้าไม่ได้หรอก"
หลันฮวาปัดมือของแม่ทัพเผิงออกจากนางอย่างง่ายดาย นางพยายามทำตัวให้เหมือนโม่โฉวปีศาจงูไร้มารยาทนั่น เพราะมันอาจจะทำให้คนตรงหน้ายอมฟังเหตุผลของนางบ้าง
"แม่ทัพเผิงไม่ต้องกังวลข้าไม่ทำสิ่งใดที่ข้าไม่ได้ผลประโยชน์ ความรู้สึกสงสารนั่นข้าไม่เคยมีมันด้วยซ้ำ"
"........."
"ข้าจะพูดตรง ๆ ว่าพิษที่อยู่ในร่างกายเจ้าเป็นพิษที่ข้าไม่เคยเจอข้าจึงต้องการมัน"
"........"
"ข้าต้องการย้ายพิษในร่างกายเจ้ามาไว้ในร่างของข้า"
แม่ทัพเผิงมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตายากคาดเดา ไม่ใช่เพราะสงสารแต่แค่จากได้พิษสินะ แต่พิษนี่ร้ายแรงมากข้าเองต้องทนเจ็บปวดมาตลอดหลายปี แม่นางจะเป็นปีศาจแต่สตรีเช่นนางจะรับพิษของข้าไหวจริง ๆ หรือ
หลันฮวาที่เห็นสีหน้าลังเลของคนตรงหน้าก็เข้าใจทันทีว่าเขากังวลอะไร
"อย่าลืมสิข้าเป็นดอกไม้พิษ ร่างกายของข้าล้วนเต็มไปด้วยพิษไม่มีทางที่พิษพวกนั้นจะทำร้ายข้าได้"
แม่ทัพเผิงจ้องมองสตรีที่มีดวงตาสีแดงตรงหน้าอย่างชั่งใจ
"เจ้าเองก็เจ็บปวดเพราะพิษนั้นมาตลอดมิใช่หรือ มันจะไม่ดีกว่าหรือหากเจ้าไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีก.."
นั่นสิ นางพูดถูก..
ไม่แน่ว่าฝันร้ายที่ข้าเจอทุกคืนอาจจะหายไป... ข้าอาจจะกลายเป็นคนธรรมาดา ไม่ใช่ปีศาจที่ผู้อื่นหวาดกลัว
"ข้าตกลง"
"แม่ทัพเผิง ท่านคิดถูกแล้ว"
หลันฮวาพูดออกมาด้วยรอยยิ้มได้ผลจริง ๆ ด้วยสินะ มือบางจับที่หน้ากากของแม่ทัพเผิงจังหวะที่กำลังจะดึงหน้ากากออกแม่ทัพเผิงก็จับมือนางไว้ทันที ความรู้สึกกลัวเกิดขึ้นในใจของเขา
เมื่อคืนภายในห้องมืดมากมีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาใบหน้าที่นางเห็นจากจะไม่ชัดเจน แต่ตอนนี้มีแสงสว่างมากหากนางเปิดหน้ากากมาแล้วหวาดกลัวข้าจะทำเช่นไร หากนางมองข้าด้วยสายตารังเกียจเหมือนคนอื่น...
"แม่ทัพเผิง ปล่อย"
"แต่ว่า...."
"ข้าต้องดูว่าพิษลามไปแค่ไหนแล้ว"
แม่ทัพเผิงเม้มปากแน่น เขาหลับตาลงก่อนจะปล่อยมือของหลันฮวา ไม่นานหน้ากากของเขาถูกเปิดออกความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้งเขาไม่กล้าลืมตามองนางด้วยซ้ำเพราะกลัวว่านางจะเป็นเหมือนผู้อื่น
"มีแผลที่อื่นอีกหรือไม่"
"............"
"เจ็บมากหรือไม่.."
หลันฮวาพูดออกมาเสียงเรียบ ก่อนจ้องมองบาดแผลที่อยู่บนใบหน้าของแม่ทัพเผิง นางคิดว่าหากเขาถูกวางยาพิษมาตั้งแต่หกขวบบาดแผลคงไม่ได้มีแค่บนใบหน้า
แม่ทัพเผิงลืมตาขึ้นพบว่าตอนนี้ใบหน้าของหลันฮวาอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบ บุรุษที่ไม่เคยใกล้ชิดสตรีเช่นเขาจ้องหน้าสตรีที่งดงามตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังพยายามโน้มตัวเข้ามาใกล้แม่ทัพเผิงก็แสร้งไอออกมา
"จะ...เจ้าถอยออกไปหน่อย"
แม่ทัพเผิงพูดออกมาน้ำเสียงสั่น ก่อนจะขยับตัวออกห่างจากหลันฮวา มือหนาลูบที่หน้าอกตัวเองเบา ๆ ราวกับต้องการปลอบประโลมหัวใจที่กำลังตื่นเต้นเพราะความงดงามของสตรีตรงหน้า
"ว่าอย่างไรมีแผลที่อื่นอีกหรือไม่"
"เจ้า.....ไม่รังเกียจหรือ"
"พูดอะไรของท่าน ข้าบอกแล้วไงว่าไม่มีความรู้สึกเช่นนั้น"
แม่ทัพเผิงมองหลันฮวาที่กำลังส่งยิ้มให้เขา สตรีที่เห็นใบหน้าของเขายามถอดหน้ากากแล้วไม่หวาดกลัวแต่กลับยิ้มออกมาเช่นนี้ มีจริง ๆ หรือ
"มีบาดแผลเช่นนี้อีกหรือไม่"
"มี ที่หลังของข้า"
หลันฮวาพยักหน้าเป็นไปตามที่นางคาดเดาจริง ๆ มีพิษกระจายทั่วร่างกายเช่นนี้การที่จะถอนพิษภายในครั้งเดียวคงเป็นไปได้ยาก เห็นทีต้องย้ายพิษบางส่วนออกจนกว่าจะหมดก่อนแล้วจึงรักษาบาดแผล หลันฮวาหันไปมองแม่ทัพเผิงที่กำลังสวมหน้ากาก มือบางตบลงที่บ่าของแม่ทัพเผิงเบา ๆ ก่อนจะยกยิ้มขึ้น
"ไม่ต้องห่วงนะแม่ทัพเผิง ข้าจะรักษาท่านเอง"
"อืม"
"เช่นนั้นเรามาเริ่มกันเถอะ"
หลันฮวาพูดจบก็ขยับเข้าใกล้แม่ทัพเผิง มือบางค่อย ๆ เอื้อมไปจับที่ลำคอของเขาก่อนจะโน้มคอของเขาลงมา หมายจะประทับรอยจูบที่ริมฝีปาก
แม่ทัพเผิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รีบใช้ฝ่ามือของเขาปิดที่ริมฝีปากของสตรีตรงหน้าทันที
"จะ...เจ้าจะทำอะไร"
หลันฮวาถอนหายใจออกมา นางจับมือหน้าออกจากริมฝีปากนางทันที
"ให้ตายสิท่านแม่ทัพเผิง อย่าทำตัวเป็นบุรุษที่ไม่เคยแตะต้องสตรีได้หรือไม่"
ก็ไม่เคยนะสิ แม่ทัพเผิงพูดออกมาในใจก่อนจะมองหลันฮวาที่มีท่าทางหงุดหงิดตรงหน้า
"ข้าเพียงแค่จะย้ายพิษจากร่างท่านมาสู่ร่างของข้าเท่านั้น เอาเถอะ ในตอนแรกท่านคงไม่ชินที่จะมาทำเช่นนี้กับสตรีที่ไม่ได้รู้จักเช่นข้า แต่อย่าได้กังวลหากเราทำเช่นนี้บ่อย ๆ ท่านก็จะชินไปเอง"
"บ่อย บ่อย ??"
"ใช่ เราต้องทำเช่นนี้จนกว่าพิษในร่างของท่านจะย้ายมาในร่างข้าหมดไง อืมมเรียกว่าทำทุกวันก็ได้"
"ทะ...ทุกวัน"!!!
- ผู้เขียน
