สายตาสีแดงฉานทอแสงอ่อนแรงลง เมื่อหันกลับมามองร่างเล็กอรชรในอ้อมแขนที่ยังคงหมดสติอยู่ ใบหน้าเล็ก มีร่องรอยบาดแผลการโดนตบตีจนบอบช้ำ สำหรับอสูรคงเป็นเรื่องเล็กน้อยเพราะตั้งแต่เป็นอสูร การฆ่าเป็นเรื่องปกติ อย่างไร้เมตตา หากแต่เมื่อใดที่ก่อเกิดความรักขึ้น ก็ไม่อาจต้านทานความรู้สึกที่เกิดไม่อาจห้ามใจมิให้คลายความห่วงหาอาทร
อสูรไพรที่หอบหิ้วร่างเล็กที่หมดสติมาจนถึงเรือน ความโกรธมิได้คลายลงเลยแม้แต่น้อย หากแต่หลวงพ่อมาขอเขาเอาไว้เขาถึงได้ละชีวิตไร้ประโยชน์ของไอ้สน เขาวางร่างอรชรของนางโมลีลงที่ฟูกอย่างแผ่วเบา พร้อมกับร่ายเวทย์รักษาร่องรอยบาดแผลตามร่างกายของนางจนหายราวกับไม่เคยมีมาก่อน เขาปล่อยให้ร่างบางได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ส่วนเขานั้นได้ทำการหุงหาอาหารรอร่างบางฟื้น
“น้ำ น้ำ น้ำ ขอน้ำให้ฉันหน่อย” เสียงแหบพร่าดังมาไกล ๆ จากในเรือนนอน
อสูรไพรเมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบรุด ถือกะลาตักน้ำมาหาว่าที่เมียท
