"ไอ้ดำมึงเห็นรือไม่ กูทำอันใดกับระย้าแก้วเอาไว้วันนี้ คืนนี้ เพลานี้ กูจะนั่งอยู่กงนี้จนกว่าจะรุ่งสาง กูอยากรู้ว่านางรู้สึกเยี่ยงไร นางเจ็บปวดมากเพียงใด"
"โถ่...พี่สิงห์ ข้ามิอาจบอกอันใดพี่ได้อีกแล้วหนา บัดนี้แม่ระย้าแก้วของพี่ นางไปไกลแสนไกลเหลือเกิน แลข้าก็มิรู้ว่านางไปที่ใด พี่กลับเรือนเถิดหนา"
ไอ้ดำรู้สึกสงสารผู้เป็นนายจับใจแต่มันก็มิอาจช่วยอันใดได้
"กูทำระยำกับแม่ระย้าแก้วเอาไว้ นางคงช้ำใจมากมาย หากกูย้อนเพลาไปได้ กูจักมิทำให้นางร้องไห้แม้แต่คราเดียว"ไอ้สิงห์เพ้อเจ้อไปหมด
ไอ้สิงห์ยังคงนึกย้อนไปถึงวันเก่าก่อนอีกเหตุการณ์ที่ทำให้มันรู้สึกผิด แต่ไม่เคยกล้าที่จะเอ่ยคำขอโทษต่อระย้าแก้วเลยแม้แต่คราวเดียว
วันที่ระย้าแก้วเอากับข้าวขนมมาให้มันที่เรือนดั่งเช่นทุกครา ที่นางทำขนมเสร็จ จักต้องวิ่งมาหามันที่เรือนเป็นคนแรก พร้อมกับอีแตง เป็นภาพคุ้นชินของบ่าวในบ้านไปหมดเสียแล้ว
"พี่ดำจ๊ะ วันนี้
