“ทัศนายยังไม่ง่วงเหรอ?”
พ่อเลี้ยงปัฐทวีเอ่ยถามขณะยืนพิงกรอบประตู เสื้อเชิ้ตขาวของเขาปลดกระดุมลงสองเม็ด เผยแผงอกที่ขึ้นไออุ่นจากการเพิ่งอาบน้ำมาไม่นานนัก เส้นผมที่ยังคงเปียกชื้นบางส่วนปกลงบนหน้าผาก ใบหน้าคมนั้นดูอ่อนลงกว่าทุกครั้ง ไม่เหลือความแข็งกร้าวจากวันแรกที่เจอกัน
“ยะ...ยังครับ” ทัศตอบ โดยที่มือกำชายเสื้อยืดตัวหลวมของตัวเองแน่นโดยไม่รู้ตัว
“นายอึดอัดไหมที่ต้องนอนห้องเดียวกันกับฉัน ให้ฉันย้ายไปนอนห้องข้าง ๆ เหมือนเดิมไหม?”
ทัศนิ่งไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ “ไม่ต้องหรอกครับ ที่นี่คือห้องของคุณนะ”
“งั้นฉันนอนพื้น นายนอนบนเตียงก็แล้วกัน”
ร่างสูงที่นั่งอยู่ปลายเตียงยิ้มบาง ๆ “แต่เตียงนั้นก็เป็นเตียงของคุณนะครับ”
“ถ้าอย่างนั้น...” เขาเว้นวรรค เหมือนต้องการคำยืนยันจากสายตาของอีกฝ่าย “นายจะให้ฉันนอนด้วยเหรอ?”
“ครับ ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
คำตอบของทัศทำเอาเจ้าของไร่รู้สึกวู
