กวีบทที่ ๕ ดอกไม้ย่อมผลิบาน [1]
1298 คำ
"ฮึก... ฮื่อ..."
เสียงร้องไห้ระงมท่ามกลางความว่างเปล่า มีเด็กชายคนหนึ่งกำลังยืนร้องไห้ด้วยความเสียใจ เนื้อตัวมีแต่บาดแผล แต่ในมือนั้นเต็มไปด้วยคราบเลือดมากมาย ยากที่จะเข้าใจสถานการณ์
"ข้ามิได้ทำ... ข้ามิได้ทำ... พวกเขาเป็นคนทำ... ฮึก.. ฮื้อ..."
ภาพค่อยๆ เลือนหายไปช้าๆ เหลือเพียงร่างกายที่ค่อยๆ จมดิ่งลงไปในความืด
(นี่เรา...จะตายแล้ว.. หรือเปล่านะ)
"ตู้ม!"
แสงสว่างส่องมาแต่ไกล เงาทอดยาวว่ายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ขณะสายตาเริ่มพร่ามัว ภาพตรงหน้าที่เห็น คือกวางป่าสีขาวตัวใหญ่กำลังว่ายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
(กวาง? .... ทำไมถึง..มีกวาง..) เงากวางสีขาวเรือนจางหายไปก่อนมือหนาของใครบางคนจะเคลื่อนเข้ามาคว้าร่างจมดิ่งอยู่ในก้นบ่อลึกนั้นขึ้นมา
"อึก.." ใบหน้าซีดปลือตาตื่นขึ้นในห้องนอนท่ามกลางความเงียบ
"ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ" เสียงเอ่ยเรียกก่อนประตูห้องจะค่อยๆ เลื่อนปิดลง หญิงสาวใบหน้ายิ้มแย้มเดินตรงเข้ามาพร้อมอาหารในตะกร้าใหญ่
"...." ร่างพยุงตัวลุกขึ้นก่อนถูกอีกฝ่ายห้ามไว้
"ท่านนอนพักผ่อนเถอะ ข้าต้องขออภัยที่ข้าถือวิสาสะเปลี่ยนชุดให้ท่าน"
"เอ่อ..คุณ..ม..ไม่สิ.."
"ข้ามีนามว่าเหลียงเหลียง ข้ารู้เรื่องของท่านจากหมิงเยี่ยนแล้ว มิต้องกังวล" แววตาจ้องมองอย่างแปลกใจแล้วถอนหายใจเบาๆ
"งั้นเจ้าก็คือ...แฟน.. อ่า...สมัยนี้เรียกว่าอะไรนะ"
"เจ้าค่ะ เป็นอย่างที่ท่านคิด"
"รู้สึกงงหัวไปหมดเลย"
"ด้านนอกกำลังวุ่นวายเรื่องของท่านอยู่ เพราะกำลังลงโทษผู้ติดตามที่มาสารภาพว่าเป็นคนบอกให้ท่านไปยังน้ำตกหงซวน"
แววตาเบิกกว้างจ้องมองอีกฝ่ายอย่างตกใจ "อ..อะไรนะ ลงโทษ.. นางไม่ได้ตั้งใจ มีคนบังคับให้นางพูดแบบนั้น ข้าจะไปช่วยนาง"
ร่างรีบพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่เหลียงเหลียงยังคงรั้งมือนั้นเอาไว้
"ท่านพี่จือหาน ข้ารู้ว่าใครเป็นคนทำ แต่หากท่านเข้าไปเกี่ยว.."
"ไม่เป็นไร" จือหานยิ้มเป็นการตอบรับกับหนทางของตัวเอง
"..งั้นข้าจะนำท่านไปเอง" เหลียงเหลียงกล่าวตอบด้วยสีหน้าเป็นกังวลก่อนที่ร่างทั้งสองจะรีบเดินตรงมายังลานกว้างที่กำลังลงโทษหญิงผู้เคราะห์ร้าย
"อึก! ฮึก.. ฮื้อ.." ร่างบอบบางนั่งทรุดลงกับพื้นขณะที่ไม้พายเล่มใหญ่ฟาดลงบนแผ่นหลังเต็มแรง
"หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!" ฝีเท้าวิ่งตรงเข้าไปขวางหญิงสาวที่กำลังกลั้นความเจ็บปวด ร่างประคองเธอขึ้นมาอย่างเบามือ
"ท่านประมุขซั่วเหยียน" จือหานกล่าวคำนับซั่วเหยียน ซึ่งผู้เป็นผู้นำของตระกูลหลิน
"แม่นางหมิงเยี่ยน เจ้าพักผ่อนหายดีแล้วหรือ?" น้ำเสียงอ่อนโยนกล่าวทักอย่างเป็นกันเองก่อนผายมือให้พักการลงโทษ
"ข้าไม่เป็นอะไรมากขอบคุณท่านที่เป็นห่วง แต่ว่า...แม่นางไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น มีคนบังคับนางบอกให้ข้าไปที่นั่น"
"แล้วเจ้ามีหลักฐานอันใดถึงได้รู้ว่ามีคงบงการให้นางทำเยี่ยงนั้นกันเล่า?"
ริมฝีปากแดงฉานพร้อมกับใบหน้ามั่นอกมั่นใจเดินตรงเข้ามายังลานกว้าง จือหานจ้องมองซือซินตาไม่กะพริบ ถึงไม่บอกก็คงรู้ว่าใครกันแน่คือเจ้าของเหตุการณ์เหล่านี้
"ข้าได้ไต่ถามนางแล้ว นางตั้งใจที่จะสำเร็จโทษเพียงอย่างเดียว เพื่อไม่ให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้" ซั่วเหยียนตอบด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้มอย่างไม่สบายใจเช่นเดียวกัน
"ห้ะ?" จือหานอุทานออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิด ตาจ้องไปยังซือซินที่ยังคงยืนยิ้มกระหยิ่มไม่รู้ร้อนรู้หนาว มือกำหมัดไว้แน่น ไม่สามารถระบายมันออกมาได้ เนื่องจากสถานการณ์ที่บีบบังคับ บางที ที่นางไม่ยอมปริปากพูดความจริง อาจถูกซือซินข่มขู่ก็เป็นได้
"ข้าเองก็มีส่วนผิดที่ฝ่าฝืนเข้าไปยังเขตนั่นทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเขตต้องห้าม หากจะลงโทษนางคนเดียว สู้ลงโทษข้าด้วย ที่ไม่รู้ความ"
"หมิงเยี่ยน..." ร่างฟุบตัวคุกเข่าลงเพื่อรอโทษ หากปล่อยให้หญิงสาวถูกกระทำเช่นนี้เพียงผู้เดียว มันกลับยิ่งทำให้จือหานรู้สึกละอายใจที่จะนิ่งอยู่เฉย
"เจ้าอย่าทำเช่นนี้เลยหมิงเยี่ยน" แม่นางเป้ยอี๋เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน แต่อีกฝ่ายได้เพียงแต่ส่ายหน้าตอบรับมุ่งเพียงสำเร็จโทษตนเอง
"ท่านพ่อ"
"อ่ะ.." ฝีเท้าก้าวเดินขึ้นมายืนอยู่เบื้องหน้าเพื่อยุติการลงโทษนี้ "จื่อฝาน"
"อี้ผิงถูกสำเร็จโทษมากถึงเพียงนี้ ข้าคิดว่านางสำนึกโทษแล้ว ส่วนแม่นางหมิงเยี่ยน เพียงเพราะนางพึ่งอยู่ที่นี่ได้มินาน จึงมิรู้กฎหรือข้อต้องห้ามของที่นี่ ขอท่านพ่อโปรดพิจารณายกโทษให้ทั้งสองด้วย"
เสียงกระซิบกระซาบดังระงมในบริเวณโดยรอบ ทำให้ความไม่สบายใจของท่านประมุขเริ่มหนักอึ้ง
"..เป็นดั่งเจ้าว่า จื่อฝาน ลงโทษเท่านี้ถือเป็นเพียงพอ เอาเถอะ แยกย้ายกันได้แล้ว"
ผู้คนเริ่มแยกย้ายกันกลับเข้านอน เนื่องในเวลาที่เริ่มค่ำ จือหานพยุงหญิงสาวอย่างทะนุถนอม พลางส่งนางให้คนอื่นดูแลต่อ
"พาอี้ผิงไปทำแผลก่อน โดนขนาดนี้ไข้นางอาจจะขึ้น ทายารักษาแผลแล้วนอนพักเถอะ"
"คุณหนูหมิงเยี่ยน... ข้า..."
"ไม่เป็นไรๆ ข้าเองก็ต้องขอโทษด้วย ขอโทษนะที่ทำให้เกิดเรื่อง เจ้าไปเถอะ" หญิงสาวก้มหน้าก้มตากล่าวลาก่อนเดินโซซัดโซเซกลับไป
"นึกว่าจะได้ดูอะไรที่ตื่นตาก่อนนอนเสียหน่อย" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ผุดขึ้นก่อนซือซินตัวเจ้าปัญหานั้นจะเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง
"....ตื่นตาหรอ หึ พรุ่งนี้นั่นแหละหล่อนจะได้ตื่นตากับตูแน่... อึ...." หันกลับมามองอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้เดินไปไหน จื่อฝานจ้องมองเขาด้วยสีหน้านิ่งโดยไม่พูดอะไร
"เอ่อ..." ร่างสูงถอนหายใจอย่างที่เคยทำ ฝีเท้าเดินถอยก้าวออกห่างโดยไม่รีรอ "คือว่า... ขอบคุณ"
"......" เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าหันให้อีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนพยักหน้าตอบรับเบาๆ
"เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ" เสียงทุ้มต่ำกล่าวสั้นๆ ก่อนฝีเท้านั้นจะเดินห่างหายออกไปโดยไม่ได้กล่าวอะไรตอบ
"....พูดดีๆ ก็เป็นนี่นา ซึนอยู่ได้"
...
"นี่! ข้าบอกให้ยกถาดนั่นมาระวังๆ ไง! "
เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากศาลากลางน้ำ หญิงสาวท่าทางลูกคุณหนู กำลังจิกใช้โขกสับข้ารับใช้ของที่นี่อย่างสนุกสนาน ขณะเดียวกันนั้นเอง ที่จือหานพึ่งออกมาเดินเล่นแถวนั้นในเวลาเดียวกัน
"ยัยนี่...ตั้งแต่เช้าเลยแฮะ" ใบหน้าไม่สบอารมณ์ยืนส่องท่าทางใช้คนยังกับทาส
"นี่! ชาล่ะ! ทำไมมันช้าแบบนี้กันห้ะ? "
"แหมะๆ ..." ร่างเดินกอดอกตรงมายังซือซินที่พึ่งนั่งลงบนโต๊ะด้วยใบหน้าบู้บี้
"คิดว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็คุณหนูหมิงเยี่ยน เมื่อวานเป็นยังไงบ้างล่ะ น้ำสะอาดดีไหม"
ซือซินพูดยกยิ้มอย่างไม่เกรงกลัว แต่จือหานยังคงจ้องใบหน้านั้นอย่างไม่ละสายตา
"พวกเจ้า" จือหานกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทำให้ทุกๆคนที่กำลังทำงานกันอย่างหัวหมุน หยุดชะงักหันมอง
"ขอข้าได้อยู่ตามลำพังกับคุณหนูซือซินได้ไหม?"
"เจ้าค่ะ" เสียงเอ่ยตอบรับอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนที่พวกเธอทั้งหมดจะค่อยๆ เดินหลบออกไปจากศาลาจนกระทั่งเหลือเพียงแค่เขาสองคนเท่านั้น
- ผู้เขียน
