ตอนที่ 22
“พี่หญิง เป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ หน้าท่านแดงยิ่งนัก...”
หลินเหยียนหรงแสร้งถามด้วยน้ำเสียงราวกับว่าห่วงอาทรมากมาย แม้ในใจจะรู้ดีว่าพี่สาวตัวร้ายกำลังเคืองที่นางแสดงความสนิทสนมกับซือหยางจนดูเหมือนคนที่รักใคร่กันอย่างเหลือคนา
“ข้าคงเมาเสียแล้ว ขอข้าขอตัวก่อนเถิด”
หลินเหยียนซูตอบพลางก้มหัวลงอย่างอ่อนล้า
“เช่นนั้น ขอเชิญเจ้าพักผ่อนเถิดน้องเหยียนซู เสี่ยวหมิง! ดูแลท่านหญิงด้วย”
ท้ายประโยคซือหยางหันไปสั่งสาวใช้ที่ยืนปรนนิบัติอยู่ไม่ห่าง
“เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ”
ตะวันในร่างหลินเหยียนหรงถอนใจหนักหน่วง คล้ายปลดเปลื้องความกังวลที่คั่งค้างในอกไปได้บ้าง แม้จะผ่านพ้นภารกิจขัดขวางฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดไปแล้วหนึ่ง แต่ยังไม่อาจวางใจ สุราที่บรรจุในขวดนั้นเธอมั่นใจว่ายังคงมียาปลุกกำหนัดผสมอยู่
“เดี๋ยวนะ ท่านพี่…สุราในขวดนั้น ยังมิทันได้ลิ้มรสใช่หรือไม่?”
ซือหยางรับคำอย่างไม่รีรอ
“เหลือเพียงจอกสุดท้
