ภรรยาอัตราจ้าง

มืออาชีพ

ห้องทำงานของกวงช่วงใกล้เที่ยงวันนี้ ถูกเปิดรอต้อนรับพนักงานตำแหน่งเมียที่กำลังจะมาเซ็นสัญญา แนนเองก็กำลังวุ่นอยู่กับการปริ้นเอกสารมาเตรียมไว้ ส่วนเจ้านายอย่างกวงนั่งคุยโทรศัพท์กับแม่บังเกิดเกล้า แจ้งความประสงค์ว่ามีคนที่อยากพาไปพบจริง ๆ ไม่ได้ตอแหลอย่างที่แม่เข้าใจสักหน่อย

ก๊อก ก๊อก

“ คุณแนนคะ มีแขกมาพบค่ะ ”

“ เชิญเข้ามาเลยค่าาา ”

แนนตะโกนเสียงใสออกไปถึงหน้าห้อง ให้พนักงานรุ่นน้องในออฟฟิศรีบพาว่าที่เมียเจ้านายเข้ามาโดยด่วน ชีวิตคนสองคนระหว่างเจ้านายและเลขาวุ่นวายเอะอะเป็นอย่างนี้ประจำ

“ สวัสดีค่ะคุณแนน ”

“ สวัสดีค่ะน้องมีน ว๊าย ! ตัวจริงสวยกว่าในรูป ”

“ ไอ้แนนเบาเสียงดิ๊ ”

ฝ่ามือขาวรีบปิดปากตัวเองฉับ นึกขึ้นได้ว่าเจ้านายกำลังต่อสายคุยกับครอบครัวอยู่ จึงผายมือเชิญให้มีนมานั่งเซ็นสัญญาตรงโต๊ะรับแขก ส่วนเฮียกวงยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้หนังตัวใหญ่ หันหลังให้สองสาวในห้อง

มีนเห็นเพียงแค่ส่วนผมสีดำที่เซตอย่างดีของเขา ซึ่งโผล่พ้นพนักเก้าอี้ขึ้นมา และเสียงพูดคุยที่ยังฟังดูไม่แก่สักเท่าไหร่ ยิ่งได้ยินเขาเรียกแม่ว่าหม่าม๊าก็ยิ่งรู้สึกว่าน่าเอ็นดู ถ้าหากว่าผลประโยชน์คุยกันลงตัวครบถ้วน คงน่าร่วมงานกันไม่น้อย เพราะตัวมีนเองก็ไม่ได้พบปะผู้ใหญ่ในเชิงครอบครัวมานานแล้ว นานจนจำความรู้สึกนั้นไม่ได้...

“ นี่เป็นสัญญาที่เราจะร่วมงานกันค่ะน้องมีน อ่านดูให้ละเอียดนะคะ ตัวสัญญาจะเซ็นใหม่ปีต่อปี แต่อย่างน้อยเฮียเขาอยากจะให้ต่อสัญญาทุกปีจนกว่าจะครบ 3 ปีค่ะ ”

กระดาษสัญญาจำนวนหลายหน้า ถูกยื่นส่งให้มีนได้พิจารณา นอกจากเงินเดือนที่จะได้รับแล้ว พวกค่าใช้จ่ายเบื้องต้นอย่างค่าห้องพัก ค่าน้ำไฟ ค่าโทรศัพท์ ทางฝ่ายชายก็จะดูแลให้ด้วย รวมถึงของขวัญบางโอกาส แต่เนื้องานไม่ได้มีแค่ส่วนที่จะเป็นภรรยาออกงานอย่างเดียว

ยังมีส่วนที่ต้องเข้าออฟฟิศมาช่วยคุณแนนทำงานเหมือนพนักงานคนหนึ่งด้วย และได้รับสวัสดิการในฐานะพนักงานตามโครงสร้างบริษัท

เรียกได้ว่าใช้งานคุ้มเงินเดือนเลยจริง ๆ เพราะงานเมียอัตราจ้างไม่ได้ทำหน้าที่ทุกวัน อย่างมากอาทิตย์ละ 1-2 ครั้ง เวลาที่เขากลับบ้านเท่านั้น

“ ครับม๊า เนี่ยน้องเขามารอที่ออฟฟิศแล้ว เดี๋ยวกวงพาไป ”

เมื่อข้อความทุกบรรทัดถูกไล่อ่านด้วยสายตาของมีนจนครบ ผลประโยชน์โดยรวมเกินกว่าที่เธอคิดไว้มาก และเนื้องานไม่ได้หนักเกินกว่าจะทำไหว เพราะอดีตงานกลางคืนที่ว่าเงินดี มีนต้องแลกมากับการนอนพักผ่อนไม่เป็นเวลา และการดื่มแอลกอฮอล์เกือบทุกวันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถึงไม่ได้ดื่มหนักจนเมามาย แต่ระยะยาวไม่ดีกับร่างกายแน่นอน

ปากกาด้ามสีทองถูกจรดเขียนชื่อนามสกุลจริงลงไปจนครบทุกหน้าสัญญา คู่กันกับชื่อของอีกฝ่ายที่เซ็นเอาไว้ก่อนแล้ว ดวงตากลมโตกะพริบดูชื่อของคนสองคนบนกระดาษ

กวินทร์ หลี่เจริญ มินตรา ดรัณรัตน์

เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายวางสายโทรศัพท์ลงพอดี เก้าอี้หนังตัวใหญ่สีดำถูกหมุนกลับด้านโดยชายหนุ่มรูปร่างสูง แต่งตัวทะมัดทะแมงภูมิฐาน ใบหน้าหล่อคมแต่ก็มีตาสองชั้นหลบในแบบคนไทยเชื้อสายจีน จมูกโด่งพุ่งโดดเด่นบนใบหน้า รับกับริมฝีปากหยักสวย

เราสองคนสบตากันเงียบ ๆ อยู่ชั่ววินาทีหนึ่ง

คนหล่อตี๋อินเตอร์อย่างนี้น่ะนะ ที่หาเมียไม่ได้จนต้องมาประกาศรับสมัคร...

“ ไม่มีอะไรจะค้านเลยเหรอ ? ”

เขาถามถึงการเซ็นสัญญาของมีนที่จบลง โดยมีคุณแนนรับเอาสัญญาไปเก็บเข้าแฟ้มให้ฝ่ายละ 1 ชุด มีนรับเอาแฟ้มส่วนของตัวเองมาเก็บไว้ในกระเป๋าถือสีน้ำตาลอ่อนทรง Tote ปรับสีหน้าตัวเองให้พร้อมทำหน้าที่

“ ค่ะเฮีย เท่าที่จ่ายในสัญญามีนพอใจแล้ว ”

กวงกะพริบตาปริบ ๆ ใคร ๆ ก็เรียกเขาว่าเฮียกวงมาทั้งชีวิต ไม่ว่าจะคนที่บ้านหรือลูกน้องที่ทำงาน ทำไมพอผู้หญิงคนนี้มาเรียกแล้วมันหวิวหูแปลก ๆ หรืออาจจะเพราะสถานะหลังจากเซ็นสัญญาของเรามันต่างไปจากคนอื่น

“ งั้นก็ดี รีบไปกันเถอะ แม่ผม..แม่เฮียรออยู่ ”

ในเมื่อเราต่างกำลังสวมบทผัวเมียที่คบหากันจนพาเข้าบ้านไปแนะนำตัว กวงจึงคิดว่าเรียกกันแบบสนิทสนมไปเลยให้มันชินอย่างที่มีนทำคงดีกว่า ทุกอย่างจะได้แนบเนียนไม่มีหลุดเอาทีหลัง

“ ค่ะเฮีย ”

อาคารพาณิชย์ในซอยแคบย่านเจริญกรุง คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นของน้ำมันเครื่อง ย่านนี้เป็นย่านคนจีนที่ขายอะไหล่รถมือสองมาตั้งแต่สมัยก่อน ครอบครัวของกวงเป็นครอบครัวลูกคนโตที่ยังอาศัยอยู่ที่บ้านเล็กหลังเดิม ตั้งแต่ตอนที่บรรพบุรุษอพยพมา ไม่ได้ย้ายออกไปซื้อบ้านใหม่ หรือขยับขยายอย่างพี่น้องคนอื่น

รถ BMW i7 สี Black Sapphire Metallic จอดลงที่ริมถนนด้านนอก ก่อนที่ร่างสูงจะเดินนำมีนเข้ามาในซอยเล็ก ๆ ระหว่างทางก็หันมาบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ กลิ่นน้ำมันแรงหน่อยนะ ”

มีนพยักหน้ารับ เขาบอกว่าอยากได้ผู้หญิงที่จะมาทำหน้าที่อย่างมืออาชีพ ก่อนหน้านี้ยังให้คุณแนนถามเรื่องบนเตียงด้วยซ้ำ แต่ตัวเองกลับทำหน้าได้ตายด้านมาก คนมีเมียมันหน้าแบบนี้ที่ไหน เห็นแล้วนักเอนเตอร์เทนมืออาชีพอย่างมีน อดไม่ได้ที่จะอนุเคราะห์ให้

“ เฮียรอด้วยค่ะ ”

ลำแขนเล็กถือวิสาสะ รวบเอาแขนแกร่งที่สวมเสื้อเชิ้ตพับแขนสีดำมากอดไว้แนบตัว ทำเอาคนถูกจู่โจมกะทันหันถึงกับเดินผิดจังหวะ เกือบสะดุดพื้นโล่ง ๆ หัวทิ่ม ดวงตากลมโตเป็นประกายช้อนมองสามีในนามแล้วเผยยิ้ม

“ มากันแล้วเหรอ เข้ามา ๆ ”

ยืนจ้องตากันอยู่ได้ไม่นาน หญิงสูงวัยคนหนึ่งก็เปิดประตูรั้วออกมาต้อนรับ ใบหน้าที่มีริ้วรอยตามวัยแย้มยิ้มจนหุบไม่ลง เมื่อเห็นลูกชายคนเดียวควงแฟนสาวที่คบหาจริงจังและพามาแนะนำให้ที่บ้านรู้จักเป็นครั้งแรก

คุณนายหลินปลื้มปริ่มในอก อยากจะตะโกนบอกให้ข้างบ้านได้รับรู้ด้วยทั้งซอย ว่าลูกชายฉันจะมีเมียกับเขาแล้วจ้าาา

“ สวัสดีค่ะหม่าม๊า ”

รอยยิ้มที่อวบอิ่มเต็มแก้มอยู่แล้ว ยิ่งทวีความยินดีมากขึ้นไปอีก เมื่อเด็กสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มมาเรียกตนว่าแม่ อีกทั้งยังผละจากแขนลูกชาย เข้ามาควงแขนของตนเองเพื่อประคองเข้าบ้าน นาทีนี้คุณนายหลินลืมไอ้กวงไปเสียสนิท เสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้น พร้อมกับมือเหี่ยวย่นที่โอบเอาตัวลูกสะใภ้เดินเข้าไปในตัวบ้าน

กวงยืนงง...

ทุกอย่างเป็นธรรมชาติจนเกินคาดหมาย ไอ้แนนไปหาคนแบบนี้มาจากไหน เดี๋ยวหลังกลับไปจะต้องมีการซักถามอย่างละเอียดอีกรอบ เมื่อสองชั่วโมงก่อนเขามัวแต่เร่งรีบหาคน จนไม่ได้คิดอะไรให้รอบคอบเลย แค่คุณสมบัติกับหน้าตาผ่านก็เร่งให้เลขาตามตัวทันที

“ ม๊าน่ะโมโหอากวงเกือบตัดหางมันปล่อยวัดแล้ว ! ”

“ อย่าโกรธเฮียเลยค่ะ ตอนแรกมีนไม่พร้อมเอง ”

“ ไอ้หยา..ม๊ามีให้หนูทุกอย่าง แต่งเข้ามาไม่ต้องลำบาก ”

หัวข้อสนทนาเมื่อกวงเหยียบเท้าเข้ามาในตัวบ้าน ยังไม่พ้นเรื่องที่โดนแม่บังเกิดเกล้าโกรธไปสิบวัน แต่คนที่พึ่งเจอกันอย่างมีน กลับแก้ตัวให้ลูกชายอกตัญญูเสร็จสรรพ

“ ป๊าหวัดดีครับ ”

“ สวัสดีค่ะป๊า ”

“ เออ ไหว้พระ มาแล้วก็มานั่งลงกินข้าวกัน ”

เมื่อครอบครัวหลี่เจริญครบองค์ประชุมพร้อมหน้า กวงที่เป็นลูกชายคนเดียวจึงเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้พ่อแม่นั่งก่อนด้วยความเคยชิน และขยับมาเลื่อนเก้าอี้ให้มีนนั่งเป็นคนสุดท้าย ก่อนจะทิ้งตัวเองนั่งลงข้างกันกับเมียอัตราจ้าง

“ นี่แฟนกวง ชื่อน้องมีนครับ ”

เขาแนะนำหญิงสาวให้ทุกคนในบ้านได้รู้จัก ไม่มีใครคัดค้าน ทั้งพ่อและแม่มองมาที่คนข้างกายของกวงด้วยสายตาเอ็นดู แม้แต่พ่อที่เป็นคนเจ้าระเบียบ และติดความสมบูรณ์แบบพอ ๆ กับกวง ยังมีสีหน้าพึงพอใจ

ยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้ทำการบ้านมาดีจริง ๆ ทั้งการแต่งตัว แต่งหน้า รอยยิ้ม และสายตาที่กล้าสบตากับผู้ใหญ่ ไม่มีความกลัวหรือลังเล เสมือนตัวเองเป็นคนที่คู่ควรจะอยู่ในตำแหน่งนี้จริง ๆ ไม่ได้เป็นการเสแสร้งแม้แต่น้อย

“ อายุเท่าไหร่ล่ะเรา ”

“ ปีนี้ 28 ค่ะป๊า ”

“ พ่อแม่ล่ะ วันหลังจะได้นัดมากินข้าวกัน ”

“ พ่อแม่เป็นข้าราชการครูค่ะ แต่เสียชีวิตแล้วทั้งคู่ ประสบอุบัติเหตุ ”

มีนยิ้มเล่าในสิ่งที่ผู้ใหญ่อยากรู้ เริ่มเข้าใจได้ด้วยตัวเองแล้ว ว่าทำไมเมียอัตราจ้างของผู้ชายข้างกาย ถึงได้หาคนโปรไฟล์ดีเลิศขนาดนั้น มันไม่ใช่แค่เป็นเมีย แต่เป็นคนที่จะหน้าเป็นตาให้อีกฝ่ายได้ด้วย ดูจากการพยักหน้าด้วยความพอใจของทั้งพ่อและแม่เขา คำว่าลูกสาวข้าราชการมันมีน้ำหนักพอให้ได้รับการยอมรับจากคนทั้งสอง

“ น่าเสียดาย แต่ไม่เป็นไรต่อไปนี้มีป๊าม๊าแล้ว ป๊าม๊าเป็นพ่อแม่ให้หนูเอง ”

คุณนายหลินลูบหลังปลอบลูกสะใภ้ยกใหญ่ อุณหภูมิอุ่นจากฝ่ามือหญิงสูงวัยแผ่ซ่านจนหญิงสาวเผลออินบท น้ำตารื้นคลอเบ้าทั้งที่ยังยิ้มอยู่

“ ขอบคุณค่ะป๊าม๊า เฮียกวงเองก็ดีกับมีนมากค่ะ ”

“ มันไม่ดีสิม๊าจะตีหัวมัน ”

“ อ้าว ? ”

คนถูกพูดถึงอุทานเสียงดัง ลูกชายคนเดียวของบ้านกลายเป็นหมาหัวเน่าหมาด ๆ ไปแล้ว เมื่อไม่มีอะไรทำจึงเริ่มลงมือแจกช้อนแจกตะเกียบให้ป๊าม๊า ตามด้วยเมียอัตราจ้างตามลำดับ

“ อ้อ วันนี้มีนเอาเป็ดอบน้ำผึ้งมาฝากป๊าม๊าด้วยค่ะ มีนทำเองครั้งแรก ไม่รู้จะถูกปากไหมนะคะ ”

การรับบทเมียอัตราจ้างมืออาชีพเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวล้วงเอากล่องอาหารออกจากกระเป๋าสะพายที่วางข้างตัว เปิดออกและวางลงข้างอาหารจานอื่นบนโต๊ะ หันไปส่งยิ้มเป็นสัญญาณให้สามีในนามคีบชิ้นเป็ดลงในจานผู้อาวุโสที่สุดก่อนเป็นคนแรก

“ ฮ่า ๆ ป๊ากำลังอยากกินเป็ดพอดี เมียลื้อนี่รู้ความ ”

คำชมมาพร้อมกับสีหน้าหัวเราะพึงพอใจอีกเท่าทวีคูณ มีนหันไปยิ้มให้สามีที่อึ้งค้างไปเล็กน้อย แล้วเริ่มลงมือทานอาหารที่แม่ของเขาคีบมาวางไว้ให้จนเต็มจาน และมีนยังมีบริการคีบอาหาร ส่งไปวางในจานของเฮียกวงอย่างเป็นธรรมชาติอีกด้วย

ไม่มีสิ่งใดน่าเคลือบแคลงสงสัยในสายตาผู้ใหญ่แม้แต่น้อย จะมีก็แต่สายตาเลิ่กลั่กของกวงที่เริ่มทำตัวไม่ถูกที่มีเมียหมาด ๆ มาคอยคีบอาหารให้ บางครั้งก็คีบป้อนแล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่าอร่อยไหมคะ

อันนี้ทำงานดีเกินไป เกินค่าจ้างไปมาก

“ แล้วตอนนี้อามีนทำงานทำการอะไร ? ”

“ มีนขายของออนไลน์ค่ะ ตอนนี้กำลังเรียน ป.โท เลยยังไม่ได้ทำงานประจำ แต่พรุ่งนี้เฮียจะให้เข้าไปช่วยงานที่ออฟฟิศแล้ว ”

“ ดี ๆ ผัวเมียต้องช่วยกันทำมาหากิน ลื้อให้เงินเดือนเมียด้วยนะอากวง ไม่ใช่ใช้งานฟรี ๆ ”

“ ให้อยู่แล้วครับป๊า ”

“ อือ พวกค่าเทอมอะไรก็มาเบิกป๊า ”

ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงรอยยิ้มของสองผู้สูงวัยแล้ว แต่มีนเองก็กินข้าวไปยิ้มไปจนเต็มแก้ม นักเอนเตอร์เทนมืออาชีพอย่างมีนรู้ดีว่าควรพูดอย่างไร จี้ตรงไหน ถึงจะได้ทิปหนัก ๆ จากลูกค้าโดยที่ตัวเองไม่เปลืองตัว และครั้งนี้ก็ได้ทิปหนักจากผู้ใหญ่ใจดีจริง ๆ

เพียงแต่ปรับใช้เทคนิคในรูปแบบของลูกค้า มาเป็นพ่อแม่สามีเท่านั้น

“ จะส่งลูกสะใภ้เรียนเหรอป๊า ”

“ ก็ลื้อเอาลูกเขามา พ่อแม่เขาไม่อยู่ส่ง ป๊าม๊าก็ต้องส่งแทนถูกแล้ว ”

กวงพยักหน้ารับ เริ่มระแวงแล้วว่าเมียอัตราจ้างของไอ้แนนเป็นมิจฉาชีพรึเปล่า ทำไมละลายพฤติกรรมของพ่อแม่เขาได้เร็วนัก แต่ช่างเถอะ เสียเงินเท่าไหร่ก็ไม่ว่ากัน ได้เห็นพ่อแม่นั่งกินข้าวมีความสุข เข้ากันกับลูกสะใภ้ที่พามาบ้านได้ดีก็คุ้มค่าแล้ว

นี่เป็นสิ่งที่กวงควรจะทำให้พ่อแม่นานแล้ว แต่ไม่ยอมทำสักที

“ มีนกลับก่อนนะคะป๊าม๊า อาหารวันนี้อร่อยมากค่ะ ”

“ อาทิตย์หน้ามาอีกนะ ม๊าจะทำปลาเกี้ยมฉ่ายรอ ”

ดูเอาเถอะว่าพ่อแม่กวงมีความสุขขนาดไหน หลังจบมื้ออาหารกลางวัน ผู้ใหญ่ทั้งสองยังเดินมาส่งลูกชายหมาหัวเน่าและลูกสะใภ้ขึ้นรถถึงที่หน้าปากซอย ยิ่งคุณนายหลินคือประคองโอบลูกสะใภ้ไม่มีห่าง จนกวงต้องได้ท้วงแซวว่านี่เมียกวงนะม๊า ก็ยังไม่ยอมปล่อย

“ อันนี้ม๊าให้หนูเป็นของรับขวัญ ”

“ .... ”

“ ถ้าวันไหนไอ้กวงมันรังแกบอกม๊านะ ม๊าจะไล่มันไปนอนวัด ”

สร้อยคอทองคำหนักหนึ่งบาทในคอของคุณนายหลินถูกปลดออกและสวมลงใหม่บนลำคอขาวผ่องของลูกสะใภ้ มีนกะพริบตาปริบ ๆ มองมาที่สามีในนามอย่างขอความเห็น เจ้าตัวไม่ได้ว่าอะไร พยักหน้าให้มีนรับไว้

“ ขอบคุณค่ะม๊า ”

ฝ่ามือสวยยกมือไหว้ประนมลาพ่อแม่ของเฮียกวงอย่างนอบน้อม ก่อนจะขยับเข้าไปนั่งในรถตำแหน่งข้างคนขับ รอจนรถออกตัวพ้นสายตาที่ยืนส่งของผู้ใหญ่แล้ว รอยยิ้มหวานของมีนจึงค่อย ๆ คลายลงจนใบหน้าเรียบเฉยเป็นปกติ

“ ไว้มีนถอดคืนให้นะคะ ใส่แค่เวลาที่มาบ้านคุณก็พอ ”

“ พูดอะไร ? ”

“ ก็สร้อยนี่... ”

“ ผู้ใหญ่ให้ก็รับไว้ ”

น่าแปลก...

มันควรจะเป็นอย่างที่เด็กคนนี้ว่า แต่กวงกลับรู้สึกว่าไม่ควรหักหลังความรู้สึกดี ๆ ของแม่ ถึงแม้มีนจะเป็นเมียปลอม ๆ ที่จ้างมา แต่ถ้าแม่เขาเอ็นดูกวงก็อยากจะตามใจ ถ้าแม่อยากจะให้อะไรก็ให้ไปเถอะ ถือซะว่าความสุขของคนแก่

“ รักษาให้ดี อย่าเอาไปขายก็พอ ”