วันรุ่งขึ้นของการออกค่ายอาสา...
แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านแนวไม้ใบโปร่ง ในลานกว้างหน้าศาลาหมู่บ้าน เด็ก ๆ ตัวเล็กหลายสิบคนกำลังเต้นตามท่าของพี่สาวคนสวยที่ยืนอยู่หน้าแถว
“เย้~ มือขึ้น! มือขึ้น! กระโดดดึ๋ง~!”
เสียงใสร่าเริงของเมษาดังขึ้นพร้อมกับท่าทางประกอบสุดน่ารัก
เธอสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มสีพาสเทลสดใส ผูกผ้าพันคอสีชมพูไว้ที่คอเหมือนครูฝึกประจำค่าย
พริ้มที่ยืนข้าง ๆ ทำหน้าที่เปิดเพลงจากลำโพง พร้อมช่วยจับเด็กซนไม่ให้ออกนอกแถว
เด็ก ๆ หัวเราะคิกคักไปกับท่าประหลาดของพี่เมษา เสียงหัวเราะนั้นลอยล่องไปไกล...กระทั่งถึงชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้
คีตะยืนพิงต้นไม้ต้นเดิม หลังจากเพิ่งกลับมาจากการซ่อมไฟตามบ้านชาวบ้านที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน ยังไม่ทันได้พัก เขาก็เห็นภาพตรงหน้าที่ทำให้เขาต้องหยุดนิ่ง
ร่างบางของเมษากระโดดดึ๋ง ๆ ตามเด็ก ๆ เหงื่อเล็ก ๆ ผุดซึมที่ขมับ แต่เธอกลับยังยิ้มกว้าง ราวกับไม
