แดดยามเย็นของวันที่สองเริ่มอ่อนแรง เงาของต้นไม้ทอดยาวไปทั่วลานดินหน้าศาลาอย่างแผ่วเบา
เมษากำลังเดินตรงไปยังห้องเก็บของสดข้างโรงครัว เธอถูกมอบหมายให้เป็นลูกมือช่วยพี่ ๆ จัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับมื้อเย็นวันนี้
มือเรียวถือถุงเปล่าไว้ในข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างยกขึ้นปัดเหงื่อบนหน้าผาก ภายในใจกำลังคิดถึงเมนูอาหารโปรดของพี่คีตะ
‘ดีล่ะ วันนี้แอบทำกะเพราหมูสับให้พี่คีตะดีกว่า’
เมษาอมยิ้มพลางฮัมเพลงเดินไปด้วย ในขณะที่เธอกำลังจะเลี้ยวผ่านมุมหนึ่งของอาคาร...เสียงสนทนาพูดคุยกันก็ดังลอดออกมา
“แหม...นึกว่าจะเลิกทำตัวเป็นนางเอกเสียที”
“ใช่ ทำเป็นแกล้งล้มให้คีตะช่วย น่ารังเกียจจริง ๆ นะยะ”
เมษาหยุดเดินทันที เสียงถากถางที่ดังลอดออกมาจากหน้าต่างไม้เก่า ทำให้เธอหรี่ตาลงอย่างไม่พอใจ
เมษามองผ่านบานหน้าต่างไม้ที่เปิดแง้มอยู่ ด้านในคือห้องเก็บวัตถุดิบอีกห้องเล็ก ๆ และเธอเห็นมีนากำลังนั่งก้มหน้าอยู่ข้างลังผักที
