เปลวไฟกลางลานกิจกรรมยังคงลุกโชนอย่างอบอุ่น เสียงเล่าเรื่องผีจากไมโครโฟนดังวนไปตามลำดับ ผู้คนรอบวงต่างตั้งใจฟัง บางคนก็หัวเราะ บ้างก็แกล้งหลอกเพื่อนให้ตกใจ
คีตะเดินตรวจความเรียบร้อยรอบพื้นที่กับพี่ประสานงานชายอีกคน ดวงตาคมกวาดมองรอบวงอย่างระมัดระวัง…ดูเหมือนค่ำคืนนี้จะสงบดี ไม่มีอะไรน่าห่วง
เขาพลิกข้อมือดูนาฬิกา—ใกล้สี่ทุ่มเข้าไปทุกที
“อืม...ป่านนี้ เด็กบ๊องทำอะไรอยู่บ้างนะ...”
ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังใกล้เข้ามา
“คีตะ...”
เสียงที่เขาคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง
คีตะหันไปก็พบกับมีนายืนส่งยิ้มให้เขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความลังเล
“พอจะมีเวลาคุยกันไหม...” เธอถามเสียงเบา
“ว่ามาสิ”
มีนายิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างระมัดระวัง
“เราอยากคุย...เรื่องที่ผ่านมา—”
แต่ไม่ทันให้จบประโยค ก็เหลือบไปเห็นภาพที่ทำให้คิ้วเขากระตุก
เมษานั่งอยู่กับพริ้ม และพี่ประสานงานชายสองสามคน
