บทที่ 4.1 – คลั่งรัก (จูบแรกที่ดุดัน)
1311 คำ
“ซินต้องมาเป็นผู้หญิงของพี่!”
เผียะ!
สิ้นประโยคโอหังแก้มสากก็ถูกประทุษร้ายด้วยฝ่ามือบาบบางทันที ความโกรธแล่นพล่านทั่วเรือนร่างส่งผลให้เนื้อนวลสั่นระริก เรียวปากอิ่มกัดเม้ม จิกเล็บกดอุ้งเนื้อนุ่มแล้วกำมือเข้าหากันแน่น
“ทุเรศ! ฉันไม่มีวันยอมรับข้อเสนอบ้าๆ ของคุณเด็ดขาด”
คนรักศักดิ์ศรียิ่งชีพตะคอกใส่หน้า ภานุหัวเราะในลำคอประหนึ่งชายโรคจิต นิ้วโป้งแกร่งแตะมุมปากที่ถูกตบเล็กน้อย ดวงตาคมดุเลื่อนมองผู้หญิงอวดดี ดาริกาสาวน้อยผู้อ่อนหวานได้กลายเป็นเพียงอดีตไปแล้ว ผู้หญิงที่นั่งเชิดคออยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้กลายร่างเป็นนางพญาจอมพยศเต็มตัวเสียแล้ว
ก็ดี! เขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายสายหวานแนวทะนุถนอมปลอบโอ๋ เจอกระต่ายป่าที่คิดต่อต้านเกราะเล็บราชสีห์มันก็ต้องปราบฤทธิ์กันสักหน่อย
“โอ๊ย! เจ็บนะ” ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกคนตัวใหญ่กระชากร่างบางปะทะอกกว้าง ดาริกาพยายามดันตัวเขาออกห่างเพื่อป้องกันการชิดใกล้ กลิ่นหอมอ่อนๆ กระตุ้นความดิบเถื่อนในร่างกาย ภาพที่เคยจินตนาการเอาไว้เทียบไม่ได้กับความงามที่ประจักษ์ต่อสายตาอยู่ในขณะนี้
น้องน้อยของเขาโตขึ้นมาก เปล่งเสน่ห์เย้ายวนชวนหลงใหล
“พี่อุตส่าห์พูดกับเธอดีๆ ไม่อยากทำร้ายน้ำใจกัน แต่เธอ…”
น้ำเสียงห้าวหาญเอ่ยชิดแก้มนวล ลมหายใจร้อนเป่ารดสร้างความหวาดกลัวต่อดาริกาเป็นอย่างมาก
“กล้าดียังไงมาตบหน้าพี่!” เจ็บกายเขาไม่สน แต่เจ็บใจเขาทนไม่ได้ เกิดมาไม่เคยถูกใครตบหน้ามาก่อนในชีวิต
“แล้วคุณกล้าดียังไงมาดูถูกศักดิ์ศรีความเป็นคนของฉัน ผู้หญิงของคุณงั้นหรือ เหอะ!” สาวเจ้าแค่นเสียงเยาะ
“ทำไม? เป็นผู้หญิงของพี่แล้วมันทำไม”
ภานุบีบต้นแขนกลมกลึงแน่นขึ้นตามแรงอารมณ์คุกรุ่น ดาริกาเจ็บแต่ฝืนปั้นหน้ายิ้มระรื่นเพื่อจงใจยั่วโทสะเขา
“เพียงแค่คิดว่าจะต้องเป็นผู้หญิงของคุณ ร่างกายฉันมันก็ขยะแขยงจนแทบอยากอาเจียนออกมาให้รู้แล้วรู้รอด!”
“ดาริกา!!!”
เมื่อใดก็ตามที่เรียกชื่อจริงเต็มยศแปลให้รู้ว่าความโกรธกำลังลุกลามจนเอาไม่อยู่ ภานุกระแทกจูบปิดปากคนตัวเล็กด้วยอารมณ์เจ็บแค้นระคนโหยหา เขาบดจูบไม่ยั้งเหมือนคนตายอดตายยาก ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนได้สติแล้วรีบระดมทุบอกแกร่ง ดาริกาพยายามเม้มปากไม่ให้เขารุกล้ำแต่คนอ่อนประสบการณ์ไม่มีวันเอาชนะเสือร้ายเจนจัดได้ ภานุใช้ฟันแหลมคมกัดกลีบปากล่างแรงๆ จนดาริกาต้องยอมเปิดอุ้งปากหอมกรุ่นให้เขาเข้ามาสอดชิมความหวานล้ำ ลิ้นหนากวาดทั่วโพรงปากราวคนคลั่ง ตะโบมจูบดูดกลืนลมหายใจของอีกฝ่ายแทบจมหายในลำคอ มือน้อยๆ ที่พยายามต่อต้านเริ่มสร้างความรำคาญจนต้องรวบเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็ชูขึ้นเหนือศีรษะแล้วเดินหน้าขยี้จูบจนเรียวปากอิ่มแตกช้ำ ลงทัณฑ์จนพอใจเขาถึงยอมถอนริมฝีปากออก ดวงตาแข็งกร้าวยังคงวาววับ เหมือนโทสะร้อนยังไม่จางหายแม้จะได้สั่งสอนคนอวดดีอย่างสาสม
“ตบอีกสิ!” ภานุคำรามเสียงดังลั่งรถ “แต่คราวนี้มันจะไม่จบแค่จูบ พี่จะขยี้เนื้อตัวของเธอให้แหลกละเอียดเลยคอยดู!”
ฝ่ามือที่ง้างค้างไว้ค่อยๆ ลดลงหลังเผชิญกับถ้อยคำข่มขู่ที่ดาริกาไม่กล้าเสี่ยงเพราะไม่ไว้ใจว่าเขาจะทำจริงหรือไม่ แต่เพื่อความปลอดภัยของตัวเองเธอต้องระมัดระวังเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่มันก็สอนให้รู้ว่าคนอย่างภานุทรามพอที่จะทำเรื่องต่ำๆ ได้ลงคอ
เสียแรงที่เคยรัก เคยไว้ใจ เธอมองเขาผิดไปจริงๆ
“เช็ดให้ปากเปื่อยซินก็ลบความจริงไม่ได้หรอก จูบแรกของซิน…” ภานุจับหัวไหล่มนดึงร่างบางเข้ามาใกล้ตัว ก้มหน้ากระซิบชิดใบหูขาวสะอาด “เป็นของพี่”
เขามั่นใจว่าจูบแรกที่ช่วงชิงมาอย่างป่าเถื่อนเป็นของเขา ดาริกาไม่ประสีประสาอะไรเลย หล่อนไม่รู้แม้วิธีสูดลมหายใจเข้าออกในขณะที่ริมฝีปากประกบกันด้วยซ้ำ
“น่ารังเกียจที่สุด!” หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้ม สองมือออกแรงเช็ดถูริมฝีปากที่บวมเจ่อเพราะพิษจูบกระชากวิญญาณ ภานุไม่อาจทนมองพฤติกรรมรังเกียจรังงอนที่ดาริกาแสดงออกต่อตนได้ เขาจับข้อมือคนตัวเล็กกำบีบแน่น
“รังเกียจกันมากใช่ไหมหะ ทำไม? ลืมไปแล้วเลยเหรอว่าเมื่อก่อนรักพี่มากแค่ไหน”
ภานุรื้อฟื้นความทรงจำที่หญิงสาวอยากลืมมากที่สุด
“นั่นมันเมื่อก่อน ฉันอาจเคยโง่ที่หลงรักผู้ชายไร้หัวใจอย่างคุณ แต่ตอนนี้ฉันเกลียดคุณ เกลียดจนไม่อยากหายใจร่วมโลกกับคุณเลยด้วยซ้ำ!” ดาริกาตะคอกทั้งน้ำตา คำพูดของเขาตอกย้ำความโง่เขลาในอดีต เขาคือรักแรกของหัวใจ เขาให้ความหวังทำให้เธอหลงละเมอไปกับความอ่อนโยนที่เขามอบให้ เธอคิดเสมอว่าเขาคือเทพบุตรที่คอยปกป้องเธอจากภัยอันตราย ทว่าความรู้สึกเหล่านั้นกลับกลายเป็นเพียงเศษผงธุลีไร้ค่า เมื่อผู้ชายที่รักและเทิดทูนสุดหัวใจลงดาบครอบครัวของเธออย่างเลือดเย็น
“ซินไม่ได้เกลียดพี่ ซินอาจจะโกรธแต่พี่มั่นใจว่าซินไม่ได้เกลียดพี่” ภานุส่ายหน้าไม่เชื่อ แค่เจ้าหล่อนเปล่งคำว่าเกลียดออกมาเขาก็แทบบ้าตายเสียให้ได้
เขาไม่ต้องการให้ดาริกาเกลียดเขา ไม่ต้องการเห็นสายตาชิงชังแม้แต่วินาทีเดียว
“ฉันเกลียดคุณ”
ยิ่งเห็นเขาร้อนรนก็ไม่รีรอที่จะเติมเชื้อไฟให้ลุกโชน ในเมื่อเธอเจ็บเขาก็ต้องเจ็บ จะไม่ยอมทนถูกรังแกฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้ว
“ดาริกา!”
ภานุกัดฟันเค้นน้ำเสียงเรียกชื่อคนปากกล้าที่เชิดหน้ากรีดยิ้มร้ายแล้วมองเขาด้วยแววตาสมเพช ชายหนุ่มพยายามระงับอารมณ์เดือดดาลไม่ให้ปะทุไปมากกว่านี้ กลัวใจตัวเองจะทนไม่ไหวแล้วกระทำสิ่งเลวร้ายลงไป กลัวความเกลียดชังเพิ่มพูนแล้วตัวเขาเองจะเป็นฝ่ายกระอักเลือดตายทั้งเป็น
“อยากเกลียดก็เกลียดไป คิดว่าพี่แคร์เหรอ”
ภานุแค่นเสียงหัวเราะพลางดุนลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ ชายหนุ่มกระชากรถขับเคลื่อนสู่ท้องถนนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาพาเธอกลับมาส่งที่ตลาดดังเดิม ดาริกาโล่งอกที่เขายอมปล่อยตัว
“เดี๋ยว” ดาริกาหยุดชะงักแต่ไม่ยอมหันไปมองเจ้าของเสียงทุ้ม
“ถ้าภายในสามวันซินไม่ตกลงรับข้อเสนอของพี่ พี่จะขายทรัพย์สมบัติทุกอย่างของซิน” ภานุกล่าวเสียงเรียบ ผิดกับดาริกาที่ตัวชาจนแทบไร้ความรู้สึก
“แต่ถ้าซินยอมรับ พี่จะคืนทุกอย่างให้” ภานุกระดิกนิ้วมือเป็นจังหวะขณะกำพวงมาลัยรถแน่น
ดาริกากล้ำกลืนความชอกช้ำที่เขาตามเหยียบย่ำไม่รู้จบ ไหล่บอบบางสั่นสะท้านตามแรงสะอื้น ภานุยื่นมือหมายจะกอดปลอบแต่สุดท้ายก็พยามข่มใจไม่ให้อ่อนไหวไปกับภาพสะเทือนอารมณ์ตรงหน้า เขากัดฟันซ่อนความเจ็บปวดแล้วสวมบทบาทเป็นมารร้ายเพื่อกระชากหญิงสาวอันเป็นที่รักกลับคืนสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
“คิดดูดีๆ นะซิน หวังว่าพี่จะได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจ”
- ผู้เขียน
